Eigenlijk doe ik het niet meer.
Albums kopen van bands waar ik al een superrrrplaat van heb. Zo'n tweede album draai ik een keer of tien, terwijl ik me elke keer bedenk dat die andere plaat beter is. Daarna verdwijnt de nieuwe aanwinst in de kast en raak ik hem alleen nog aan om de elpee ernáást te kunnen pakken. En van Ween heb ik de ultieme cd (ook qua hoes) al lang in de kast staan.

Het was dan ook een noodgreep, afgelopen zaterdag. In schaaktermen: Mijn vlaggetje kon elk moment vallen en ik had nog steeds geen fatsoenlijke zet bedacht. Dus toen er omgeroepen werd dat de deuren gingen sluiten, griste ik quebec uit de bakken en wierp ik mijn geld op de balie.

We zijn ondertussen meer dan tien draaibeurten verder en Clismo raakt steeds meer into Ween. In de cd-speler en op de draaitafel circuleren de eerder genoemde platen, samen met White Pepper, de live-cd én de country-cd, waarbij ik me wanhopig afvraag waarom ik The Mollusk nou nóg niet heb aangeschaft. Op internet is er nog maar één radiostation dat beluisterd wordt. Welke websites ik bezoek moge duidelijk zijn en hoewel het nergens op slaat (want afgelopen december speelden ze onder goedkeurende knikjes van Quickspace en Clismo nog in Paradiso) werp ik ook met regelmaat een blik op de concertagenda.

Helden zijn het!
En nu kant A van quebec nog een keer. Want die is geweldig. Net als kant B, kant C én kant D. You bring the razorblade, I'll bring the speed, take of your coat, it's gonna be a long night!