Komt 't door het weer? De ruimte? De natuur? Zijn er geheimzinnige magnetische velden in het spel? Spelen de andere sterrenbeelden een rol? Of krijg je dit soort dingen vanzelf als je met kerst in je blote hol aan het strand kan liggen? Ik weet niet waarom, maar aan de andere kant van de wereld zijn ze errug goed in het maken van primitieve rock 'n roll. AC/DC, the Datsuns, D4, the Dubrovniks. Stuk voor stuk staan ze in mijn top tien van elementaire-rockbandjes-met-een-D-in-hun-naam. Het lijkt ook allemaal verdomd veel op elkaar. Eén simpele riff die een minuut of drie, vier achter elkaar gespeeld wordt. Beukende drums en vrolijk meepompende bas erachter. Een zangert die instant meebrulbare teksten krijst. En gaan met die banaan. Geweldig!

De bovengenoemde bandjes verschillen natuurlijk wel een beetje van elkaar. Over AC/DC zal ik niks zeggen. Iedereen kent daar wel één nummer van. En zoals bekend klinkt de rest precies hetzelfde. Bij voorkeur geserveerd met Bon Scott.

The Dubrovniks* zijn de meesters van het intro. Vooral kant A van hun Audio Sonic Love Affair vind ik super. Het eerste nummer opent met 4 beuken op de drums, gevolgd door een hitsig zuchtend meisje en wat los gierende gitaren die in de verte wegsterven. Waarna de gitaar de riff inzet (moddervet natuurlijk! wat dacht je anders?) Daar kunnen we dan even aan wennen tot ook drum en bas erin knallen. En hoewel de andere nummers steeds verschillend beginnen is het na uiterlijk anderhalve minuut toch altijd weer van dik hout planken zagen. Lekker. Uit Sydney.

Om bij de helden uit dit millenium terecht te komen moeten we wel even de Koraalzee** oversteken. En dan komen we uit bij the Datsuns. Die doen het allemaal een stukkie sneller dan hun Australische inspirators en stoppen als bonus in elk liedje ook nog een gierende gitaarsolo. Voeg daarbij dat de achtergrondkoortjes ook perfect verzorgd zijn en je begrijpt dat ik vooraan stond toen ze op Lowlands 2003 aan mochten treden. Dat optreden begon trouwens vrij matig doordat het geluid één grote brij vormde, maar toen dat eenmaal was rechtgezet was het genieten van een van de beste concerten van het weekend.

Tenlsotte kom ik uit bij de D4. Die lijken behoorlijk op the Datsuns, maar hun liedjes bevallen mij net iets beter (zijn ze soms nóg iets sneller?) en hun debuut 6Twenty heeft in huize Clismo maandenlang onbedreigd de draailijst aangevoerd. Tjonge, wat kan simpel toch lekker zijn!

* huiskamervraag: uit welk stukje Europa kwamen de ouders van deze jongens?

** Met dank aan Gerard Poot.