De geboorte van Eenmansvlieg


Evans was in de ban van Louie Louie. En van Napster. Hij zat op een werkplek met een gigasnelle verbinding met internet, dus de ene na de andere versie van Louie Louie werd binnengezogen. Postobon was uitgevoetbald. Na het eerste seizoen met dinsdagavondvoetbal doemde nu een kille, lege winter op. Boo zat op een cursus voor geluidstechnicus. Die was bijna afgerond. Nu moest hij alleen nog bij wijze van werkstuk een opname maken. Dus werden alle beschikbare krachten opgeroepen, een oefenruimte annex geluidsstudio op Zuid gereserveerd en besloten dat wij de zoveelhonderdste versie van Louie Louie op zouden gaan nemen. Op die zaterdag ging Clismo met de bus naar Rotterdam. De tekst van Louie Louie is, net als de akkoorden, ook niet echt ingewikkeld, maar Billy had besloten zijn eigen variant te maken. Als seizoenkaarthouder van Feyenoord ging het spitsenprobleem hem aan het aan het hart (dit was voor Pierre ons de illusie gaf dat we wél een topclub waren) en daar schreef hij in die bus een tekst over. De titel had-ie al: Loeie Loeie. Op Zuid gearriveerd werd het gezelschap verwelkomd door Tante Jo Stoer van Flipside Music Productions, Spartasupporter, ooit actief in De Sociale Werkplaats en destijds gitaarspelend in the Popes From Hell, die productionele hand- en spandiensten zou gaan verlenen. En die ons de bar wees, want vervolgens begon het lange wachten. Alle partijen moesten apart worden ingespeeld en daarvoor moesten ook steeds weer de microfoons goed opgesteld worden. De drums mochten eerst, vervolgens waren er nog een bas en twee gitaren, dus toen Clismo aan de beurt was, had hij al een aardig bakkie op en was-ie er helemaal klaar voor. Dacht hij. Want hoewel het zingen na een stroeve start wel aardig ging, bleek opnemen een ander verhaal. Halverwege het nummer begon hij namelijk iets luider te declameren, schreeuwen zeg maar, en dat kon die digitale microfoon niet aan. “Heb je wel eens eerder in een studio gezongen?”, vroeg Tante Jo Stoer hem. Nee dus. Billy bleek met mijn hoofd naar achteren te moeten op het moment dat hij uit volle borst begon te brullen. Goed, hij zou zijn best doen. Maar ondanks alle pogingen mislukte de opnamen keer op keer en zijn stem begon het nu ook langzaam te begeven. Gelukkig werd plots een analoge microfoon tevoorschijn getoverd en mocht hij het nog één keer proberen. Dat ging goed, de rest van het weekend was Clismo zijn stem kwijt, maar alles stond erop. Toen alles uiteindelijk in elkaar gemixt was bleek de emotie van de andere partijen helaas iets minder goed gevangen te zijn, zodat het geheel nogal vlak klonk. Maar Boo is geslaagd voor zijn cursus, en men besloot vaker liedjes op te nemen, maar dan zoveel mogelijk met zijn allen tegelijk en zich Eenmansvlieg te noemen.

Evans was in de ban van Louie Louie. En van Napster. Hij zat op een werkplek met een gigasnelle verbinding met internet, dus de ene na de andere versie van Louie Louie werd binnengezogen.
Postobon was uitgevoetbald. Na het eerste seizoen met dinsdagavondvoetbal doemde nu een kille, lege winter op.
Boo zat op een cursus voor geluidstechnicus. Die was bijna afgerond. Nu moest hij alleen nog bij wijze van werkstuk een opname maken. Dus werden alle beschikbare krachten opgeroepen, een oefenruimte annex geluidsstudio op Zuid gereserveerd en besloten dat wij de zoveelhonderdste versie van Louie Louie op zouden gaan nemen.
Op die zaterdag ging Clismo met de bus naar Rotterdam. De tekst van Louie Louie is, net als de akkoorden, ook niet echt ingewikkeld, maar Billy had besloten zijn eigen variant te maken. Als seizoenkaarthouder van Feyenoord ging het spitsenprobleem hem aan het aan het hart (dit was voor Pierre ons de illusie gaf dat we wél een topclub waren) en daar schreef hij in die bus een tekst over. De titel had-ie al: Loeie Loeie.
Op Zuid gearriveerd werd het gezelschap verwelkomd door Tante Jo Stoer van Flipside Music Productions, Spartasupporter, ooit actief in De Sociale Werkplaats en destijds gitaarspelend in the Popes From Hell, die productionele hand- en spandiensten zou gaan verlenen. En die ons de bar wees, want vervolgens begon het lange wachten. Alle partijen moesten apart worden ingespeeld en daarvoor moesten ook steeds weer de microfoons goed opgesteld worden. De drums mochten eerst, vervolgens waren er nog een bas en twee gitaren, dus toen Clismo aan de beurt was, had hij al een aardig bakkie op en was-ie er helemaal klaar voor. Dacht hij. Want hoewel het zingen na een stroeve start wel aardig ging, bleek opnemen een ander verhaal. Halverwege het nummer begon hij namelijk iets luider te declameren, schreeuwen zeg maar, en dat kon die digitale microfoon niet aan. “Heb je wel eens eerder in een studio gezongen?”, vroeg Tante Jo Stoer hem. Nee dus. Billy bleek met mijn hoofd naar achteren te moeten op het moment dat hij uit volle borst begon te brullen. Goed, hij zou zijn best doen. Maar ondanks alle pogingen mislukte de opnamen keer op keer en zijn stem begon het nu ook langzaam te begeven. Gelukkig werd plots een analoge microfoon tevoorschijn getoverd en mocht hij het nog één keer proberen. Dat ging goed, de rest van het weekend was Clismo zijn stem kwijt, maar alles stond erop.
Toen alles uiteindelijk in elkaar gemixt was bleek de emotie van de andere partijen helaas iets minder goed gevangen te zijn, zodat het geheel nogal vlak klonk. Maar Boo is geslaagd voor zijn cursus, en men besloot vaker liedjes op te nemen, maar dan zoveel mogelijk met zijn allen tegelijk en zich Eenmansvlieg te noemen.