Helsinki in februari 2007

		Jip en Janneke; Verhaaltjes van Annie M.G.Schmidt; Verteld door Mieke Verstraete De verhaaltjes worden bewonderenswaardig vloeiend voorgelezen. Zo soepel dat het vermoeden rijst dat Mieke de tekst naar eigen inzicht heeft aangepast. Van al die irritante korte zinnetjes die beginnen met 'En' is in elk geval niks te horen. Maar omdat Mieke niet in de gelegenheid is om de verhaaltjes af en toe te onderbreken voor nadere duiding blijft de belangstelling nihil. Maatje presenteert... De Reuze Kinder-Hitparade De tv-tunes uit papa's jeugd slaan verrassend goed aan. Zou dat komen door de heldere stemmen van de Schellebellen o.l.v. Ellen Lusthouwer? Of zijn de melodieën van Harry Bannink en Tonny Eyck gewoon zo goed? Vooral als Calimero vervangen wordt door de van de Tovertuin bekende Fabiola is het 'Nog een keer!' niet van de lucht. En Deze vuist op deze vuist is een klassieker. Alleen een beetje jammer dat het niet door de echte ome Willem gezongen wordt. Bij de plasgeitebreier heb ik trouwens ook mijn twijfels. Maar de klapperrrr van de week is: driexdrie=9 Van vóór de kindertijd van mama en papa dateert deze elpee met Bekende Nederlandse artisten die zingen voor het goede doel. (Dat is het Bio-Revalidatiecentrum voor gehandicape kinderen van alle gezindten.) Met afstand de leukste kinderplaat die we hebben. Binnen het raamwerk van 3x3=9 (daar zijn de Schellebellen weer, maar nu onder leiding van Paula van Alphen) zingen de artiesten elk hun eigen lied. Swiebertje, Bromsnor, Jasperina de Jong, Pipo, Leen Jongewaard, Rijk de Gooyer en nog een rits volwassenen bieden verlossing van die onvermoeibare kinderstemmetjes. Wim Sonneveld steelt de show met een uitzinnige versie van Moeke, daor staait 'n vrijer aan de deur en het mooie Daar zou een meisje gaan halen wijn, maar de grote helden van de elpee zijn Jack Bulterman en zijn orkest. Met gevarieerd instrumentarium en tempo worden de liedjes begeleid. Dat is specialer dan het klinkt. De markt voor kinderliedjes-cd's wordt gedomineerd door orkestleiders met één gammele synthesizer die hun kinderkoor alle liedjes in exact hezelfde (up)tempo laten zingen, waardoor de liedjes onderling uitwisselbaar zijn en je er na tien minuten alweer schoon genoeg van hebt. Drie x drie = 9 is gewoon goed uit te zitten. Met een flink aantal liedjes waarop het goed dansen is voor de doelgroep. En dan ook nog goed gespeeld ook.



Papa had het enorm naar zijn zin buiten. Helsinki iets minder. De aanblik van sneeuw deed haar veranderen in een soort levend standbeeld en ze had het vooral k-k-koud.