Ik gun iedere voormalige ster zijn comeback. Maar maak die dan alsjeblieft met de muziek waarmee je groot geworden bent. Anders raakt Clismo helemaal in de war.
Zo kende ik Billy Preston oorspronkelijk alleen van de kleffe zeikballads die hij met Syreeta (Wright, ex van Stevie Wonder) heeft gezongen. Liedjes die zo verschrikkelijk zoet waren dat ik jaren later nog steeds kiespijn kreeg bij het horen van zijn naam. Dus ben ik altijd met een grote boog om zijn platen heen gelopen. Tot ik er op gewezen werd dat hij al halverwege de jaren zestig een paar aardig wilde orgelplaten had gemaakt.
Toen bleek hij ook nog het een en ander met de Beatles en de Stones te hebben gedaan. Er zijn trouwens maar weinig beroemdheden uit de jaren zestig waar hij géén sessiewerk voor gedaan heeft. Maar het meest blij word ik toch van de elpees die hij begin jaren zeventig heeft afgeleverd. Als je hem wild uit zijn bol wil horen gaan moet je die live-elpee kopen, maar mijn favoriet is Everybody Likes Some Kind Of Music. Jazz, Gospel, Blues, Rock, staat er op de voorkant. En dat klopt helemaal. Al was Billy het woord Funk nog even vergeten. Van het intro tot finale met het klassieke (als in: piano met strijkers) Minuet For Me is het één groot feest. Gezellig. Vrolijk. Uitbundig. Warm. Ontroerend. En af en toe wild uit de pan. Goed, man!

We hebben deze week Hammie op bezoek. De hamster van mijn neefje. Saai beest hoor. Overdag zit-ie verscholen in zijn huisje, waarvan hij alle openingen tegen inkijk heeft volgepropt met het wc-papier dat wij hem dienen te verstrekken. 's Avonds komt-ie tevoorschijn, loopt een paar rondjes snuffelend door zijn kooi, eet wat, drinkt wat, klimt in zijn blauwe rad en rent daar vervolgens de marathon in tot wij ons bed opzoeken en misschien nog wel uren daarna ook.

Deze keer zijn we als De Charismaten blijven steken op de vierde plaats.
En we hebben het toch ook niet echt laten liggen bij een bepaalde vraag.
Die nummer 1 t/m 3 weten gewoon meer dan goed voor ze is.

Ik heb trouwens nog een lintje voor Peenvogel en een andere geïnteresseerde.

In het Stade Pater won AS Manu Ura de terugwedstrijd van AS Magenta uit Nieuw Caledonië met 2-1. De eerste wedstrijd in Paea eindigde afgelopen maandag in 1-1 door doelpunten van Michel Hmaé (Magenta) en Ramon Djamali (Manu Ura).

Belangrijke rol in de beslissende wedstrijd was weggelegd voor scheidsrechter Jean-Marc Bonnin die 3 spelers van Magenta uit het veld stuurde. Reeds na 20 minuten werd Jacky Wiako heengezonden voor een vermeende overtreding op zijn landgenoot in Tahitiaanse dienst Ramon Djamali, na rust volgden André Sinedo en zijn collega in de verdediging Nicolas Ouka.

Vijf minuten na het vertrek van Wiako kwam Manu Ura al op voorsprong door middenvelder Billy Mataitai. Magenta bleef echter voetballen en na een overtreding van Tahiti's nationale doelman Daniel Tapeta op Michel Hmaé, schoot invaller Albert Kagéa de gelijkmaker binnen vanaf elf meter.

Na de thee hield Magenta dapper stand, totdat Sinedo na 65 minuten het veld moest ruimen. Drie minuten later lag de bal alweer in het net, nadat Axel Temataua profiteerde van een fout van doelman Joël Zohune. Twee minuten daarna kon ook Ouka de kleedkamers opzoeken en verkaste zijn coach Philippe Sarassin naar de tribune nadat hij de arbiter meende te moeten vertellen hoe hij over hem dacht. Hierna werd de wedstrijd tijdelijk onderbroken, omdat de overgebleven spelers van Magenta weigerden verder te spelen.

Na een kwartier oponthoud werd de wedstrijd uiteindelijk alsnog hervat, de overgebleven acht man van Magenta hielden knap stand en zagen de score niet verder oplopen.

Dankzij de overwinning kwalificeerde Manu Ura zich voor la Coupe de Dom-Tom in Parijs, waar het zal aantreden tegen de kampioenen van Martinique, Guadeloupe en de winnaar van la Coupe de l'Ocean uit Réunion of Mayotte.