Ik geloof er natuurlijk geen reet van, maar het is wel een mooi verhaal van de vriend van de broer van de vriendin van de broer van de moeder van Helsinki. Die beweert namelijk in tijden van lusteloosheid geleefd te hebben op Olvarit.
Nou, Olvarit moet je niet eten als je nergens zin in hebt, want het smaakt nergens naar en het ziet eruit als hondenbraaksel. Maar de Italiaanse risotto met tonijn die ik vanavond serveerde had toch wel iets…
Helaas is Helsinki net over een periode van iets minder eten heen, zodat er geen volle lepel voor me overschoot, maar die Italiaanse risotto ga ik nog eens proberen. Vanaf acht maanden.