Goed bezig, die gasten van Excelsior.
Het platenlabel dan.
Dat je er een ceedeetje bijkrijgt als je een elpee koopt is ideaal. Scheelt weer gezeik met downloaden als Billy een mp3-tje wil laten horen.
Nu hebben ze ook de ideale manier gevonden om hem bij het vinyl te voegen. Niet meer zoals bij El Pino vastgeplakt aan de binnenkant van de klaphoes. (In een volle platenkast gaat dat zo'n uitstekend stukje plastic geheid ten koste van het karton.) Maar vast op de binnenhoes in het overgebleven gat, zodat hij veilig verwijderd kan worden voor de elpee de kast in gaat. Daar wordt Clismo nou blij van!

Clismo hangt nooit meer aan de luisterpaal van 3voor12.
De meeste albums zijn al te downloaden voordat ze erop belanden en van zijn harde schijf verdwijnen ze alleen als Clismo of de pc dat wil. Bovendien krijgt hij zo ook muziek te horen die nooit op die paal terecht komt.
Toch... Wellicht liggen de voorkeuren van de 3voor12 redactie en die van Billy minder ver uit elkaar dan gedacht. Clismo trof er naast The Madd (lp-presentatie vanavond in Waterfront) ook de hier favoriete albums van Ween en Les Savy Fav. Zou er dan nog meer leuks tussen zitten? Verdomd ja! Clismo had Great Vengeance And Furious Fire al aangeklikt voor hij de tag hiphop had gelezen en dat is maar goed ook. Als dit hiphop is heeft Billy nog heel wat in te halen. Er valt op heel het album geen nare reppert te bespeuren die het plezier van de muziek komt verstoren. Dit is gewoon moderne funk. Met gitaren en samples die de bandnaam eer aan doen. Heavy funk dus. Waarbij alleen aan het accent te horen is dat we hier te maken met bleekscheten uit Engeland. En laten ze nou binnenkort de Noordzee ook nog overvaren voor een bezoek aan Rotown! ("enige show in nl...") Daar gaat Billy zeker heen. Als het concert op 3 december tenminste niet is uitverkocht.

Alleen... Wat doet Pledging My Love van Johnny Ace op dat album?

Als u Clismo een dezer dagen tegenkomt terwijl hij met een getormenteerde blik in de ogen hoge klanken uitstoot: Geen zorgen. Het zijn de Bee Gees maar. Billy is weer eens volledig in de ban van hun eerste verzamelplaat. Met dank aan de heren van Goon Moon die Every Christian Lion Hearted Man Will Show You hebben gecoverd op hun laatste baksel. Net als alle andere covers een weliswaar sympathieke, maar tot mislukken gedoemde poging om bij het origineel in de buurt te komen. Want hoe briljant de muziek ook verkloot wordt, die gekwelde keelklanken van Robin Gibb vallen gewoon niet te verbeteren.

Het wonder van die eerste verzamelplaat is ook dat al die melodramatische meesterwerkjes achter elkaar niet gaan vervelen. Al is voor labiele luisteraars een maximum van één kant per keer aan te raden. Dat zijn dan zes drama's achtereen. Zelfs het thema 'Holiday' wisten de gebroeders Gibb om te toveren tot iets huiveringwekkends. Wat zullen die blij geweest zijn met de komst van Prozac.

Op de single hierboven is het ook weer huilen met de pet op. Met bloedstollend mooie samenzang, dat wel. Luister eens door de koptelefoon. Dat is nog eens een mijnramp!
B-kant I Can't See Nobody spant echter de dramatische kroon. Hier is geen sprake van een verloren liefde, hier gaat de wereld ten onder aan de obsessie voor een vrouw. Blind strompelt Robin Gibb door de koude Engelse straten. Starend zonder te zien. Starend zonder verwachting ook, want de vrouw van zijn dromen is in het warme Brisbane achtergebleven. Waar allerlei gebronsde surfers wel met haar mogen doen wat hem niet gegeven was.

In 1969 verliet Robin Gibb de Bee Gees. Zogenaamd wegens muzikale meningsverschillen. Wij weten wel beter. Benieuwd of het nog goed gekomen is.

Clismo is een weekje weggeweest met vriendin en dochters. Het was heerlijk.
Dit is het liedje dat steeds in zijn hoofd werd afgespeeld. Guten Tag gaat in de beleving van Clismo over levensbedreigende tijdverslurpers. Niet dat Clismo ein Mobiltelefon bezit, stel je voor! In zijn geval zijn werk, pc en tv de bedreigingen voor het leven dat geleefd wil worden. Doen wat voor zijn voeten komt en verder niks, blijft Billy's ideaal.
Gedachtenloos zitten in de oktoberzon. Een irritant kind van klimrek zien donderen waarbij hij Clismo's dochter op een haar na mist. De tijd nemen om te genieten van een uitgebreide schijtpatij in het bos en vervolgens hurkend op zoek naar bladeren waarmee het comfortabel afvegen is. Het leven kán zo mooi zijn.
Helaas dwingen hogere machten uw held om maandagmorgen gewoon plaats te nemen achter een bureau en door te gaan met het verspillen van de mooiste jaren van zijn leven.

Soms lukt het Clismo niet om een samenhangend verhaal te construeren.

Die Tim Harrington van Les Savy Fav is een andere dan de Tim Harrington die heeft meegedaan op het eerste album van the Masters Of Reality.

Op donderdagavond in Rotown schijnt een hippe nieuwe plaatjesdraaier actief te zijn in The Cheer Up! Club.

Hoeveel legendarische bands bestaan er eigenlijk? Is dat niet aan een maximum gebonden? Is de definitie van Billy's zwagers soms algemeen geaccepteerd?

(Als ik ze wél gezien heb en jij niet, dan was het legendarisch. Als negen op de tien mensen bovendien nog nooit van de band gehoord hebben was het he-le-maal le-gen-darisch!)

Let's Stay Friends is behoorlijk briljant.

Over twee weken treedt Les Say Fav op in Rotown. Na afloop zorgt de Cheer Up! Club voor leuke muziekjes.

Waarom heeft niemand Billy op de hoogte gebracht? Waar zijn de groepjes opgewonden debatterende mannen op straat? Waarom puilt het internet niet uit van links naar deze bladzijde?
Is Clismo dan de enige liefhebber die The Ballad Of Jody Frosty, het nooit uitgebrachte derde studio-album van the Masters Of Reality, nog niet had gedownload of is er gewoon verder niemand in geïnteresseerd?

Okee, de meeste liedjes zijn ondertussen in een (soms nauwelijks) afwijkende versie uitgebracht en het geheel doet nog het meest denken aan Sunrise On The Sufferbus, het minste album van het gezelschap, maar jongens, we hebben het hier over Chris Goss en companen!

[Clismo klikt hoofschuddend nog maar eens op play.]

Clismo ziet zichzelf als een gelijkmoedige, overwegend positief in het leven staande persoon.
Dat is: als hij acht uur per etmaal weet te slapen. Als dat een keer níet lukt is er nog niets aan de hand. Hij heeft dan 's ochtends wellicht iets minder behoefte aan contact, maar dat trekt in de loop van de dag wel weer weg.
Bij een opeenstapeling van gemiste uren slaap begint er echter langzaam iets in Billy te veranderen. De Geert W. in hem ontwaakt langzaam, en die heeft niet alleen een hekel aan vieze stinkmoslims maar ook aan alle andere zevenzeikerige inwoners van dit veel te kleine kutland. Limbo's voorop. En de rest van de wereld ook. Dood moeten ze allemaal!

Het was dan ook de Geert in Clismo die een kaartje heeft gekocht voor het optreden van Carnivore in 013. Wat hij daar straks in december te zoeken heeft is de vraag. Die domme holbewoners zitten al twintig jaar over de uiterste houdbaarheidsdatum, ze hebben zeventien jaar lang saaie rukmuziek gemaakt in een ander kutbandje en nu dat eindelijk tot de botte hersens van de meest domme metalhead is doorgedrongen proberen ze maar een slaatje te slaan uit de discutabele reputatie van hun eerste band. En als Billy zich straks walgend afwend van die vadsige mannen van middelbare leeftijd die van elk talent of charisma gespeend zijn, komt hij tegenover zo'n ranzig besnorde brabo te staan die hem niet verstaat als hij een biertje besteld en iets onverstaanbaars terugzegt in het irritante brabbeltaaltje van die sukkels daar.

Hopelijk slaapt Lente tegen die tijd iets langer door.