Paul Pena: Douze Points.

 

 

In Tuva hebben ze ook een songfestival. Alleen is dat voor keelzangers, dus daar is enige training en talent wel een noodzakelijke voorwaarde. In 1995 besloot een blinde Amerikaanse neger mee te doen aan dat festival en daar is een schitterende documentaire over gemaakt. Prachtige beelden van de Tuvaanse steppe (vakantietip!), dramatische ontwikkelingen en een ontroerend slot dat bevrijdend én deprimerend is. Eigenlijk alles wat in een goede film thuis hoort. Die film heet Ghengis Blues en voor een beetje muziekliefhebber is het verplichte kost, dus ga op zoek!

De hoofdpersoon van die film heet Paul Pena en hij bleek in het begin van de jaren zeventig twee elpees gemaakt te hebben. Niet met Tuvaanse keelzang, want daar had-ie toen nog nooit van gehoord, maar met heerlijke jazzy, funky, bluesy gitaarmuziek die varieert van uiterst relaxt tot woest opzwepend, zonder dat alle volumeknoppen daarvoor opengedraaid worden. Beschaafd wild, met de warme stem van Paul Pena die het geheel nog nét effe iets beter maakt. De eerste elpee verscheen in 1973, maar de tweede heeft 27 jaar op de plank gelegen
 
Paul Pena - Kargyraa Moan  
voor hij in de slipstream van de documentaire alsnog aan de openbaarheid werd prijsgegeven.
On-be-grij-pe-lijk. Als je Clismo ‘s nachts wakker maakt voor de beste tien albums ooit zit deze er moeiteloos tussen. Gaat ook niet vervelen. Is mede dankzij de eerste drie nummers (Gonna Move, New Train, Jet Airliner) een heerlijke plaat om op te reizen, of om melancholisch te mijmeren over ontsnappen aan de dagelijkse sleur. En hij is voor een scheet en drie knikkers te koop. Doen.

 

Voor als je tijd hebt:

Het programma Grensverkeer van de VPRO heeft een drie uur
durende uitzending over boventoonzang online staan.