De Ultieme Rick Rubin Top 7 (van Billy Clismo)

Slayer

Reign In Blood

(1986)

Ik kan me nog goed het moment herinneren waarop ik voor het eerst een nummer van Reign In Blood hoorde. Ik zat achter mijn bureau, met de draagbare radio afgestemd op Free Radio Rotterdam. Daar had de drummer van Helloïse, Ernst van Ee, een hardrockprogramma. Mijn muziek dus. Van Slayer had ik wel gehoord, maar ik vond er niet echt veel aan. Maar wat ik die avond hoorde zorgde echt voor rooie oortjes. Terwijl ik het Raining Blood (from a lacerating sky!) opnam hoopte ik uit alle macht dat er geen overvliegende piloten gingen babbelen met Zestienhoven, want die gesprekken had ik al genoeg op bandje. Wat een bak enorme herrie!! Dat was toch geen muziek meer? Ik vond het eigenlijk té, maar ik wilde ook meer horen. En dat is nog steeds zo. De plaat staat al jaren op de nominatie om eindelijk een keer op cd aangeschaft te worden, maar tot die tijd moet ik het met het bandje doen dat ik destijds heb opgenomen.

Geto Boys

(1990)

Deze plaat heeft samen met Misplaced Childhood van Marillion verreweg de meeste draaiuren beleefd in huize Clismo. Avond na avond zat ik op zolder mee te rappen met deze volvette hiphopplaat en nu ik hem weer op heb staan kan ik moeiteloos alle teksten meedoen. Wel fonetisch, want ik versta er maar de helft van. Er staat maar één minder nummer op, maar dat heet Size Ain't Shit en bevat de volgende regel: And when you're gettin'on your knees to fuck, a nigger like me's still standin' up. Ik heb nooit helemaal begrepen waar dat nummer over ging tot ik een keer goed naar een foto van die Bushwick Bill keek. Het is een dwerg! Dan kan de tekst niet meer stuk natuurlijk. De teksten zijn naast grappig bij vlagen ook erg fout, reden waarom Steve Miller de toestemming om een gitaarlick van hem te gebruiken weer introk. Gangster Of Love heeft nu dus het riedeltje van Lynyrd Skynyrd's Sweet Home Alabama eronder en dat vind ik niet echt een achteruitgang. Zo wil ik die riff wel vaker horen!

Masters Of Reality

(1988)

Ik had Domino op bandje staan. Opgenomen bij Nineteen Eighty-Nine Hits Back!, het jaaroverzicht van de VPRO. Maar ja, in 1989 had ik niet zoveel geld en nog minder zin om het te gaan verdienen. Arme student zijn beviel goed. Een paar jaar later, toen Jo Ritzen mij ondertussen toch aan de gang had gekregen, zag ik deze cd bij Plaatboef in de tweedehandsbakken staan. Domino vond ik nog steeds goed, maar om nou die hele cd te kopen… Gelukkig wist Riecus me toch te overtuigen (en dat viel niet mee, want ik heb op zijn aanraden ook ooit Infinity van Journey gekocht. Brrr!) De rest van de nummers bleek nóg veel beter dan Domino en The Blue Garden heeft vervolgens jarenlang onbedreigd mijn favoriete albumlijstje aangevoerd. Waarom hij hier niet bovenaan staat is me eigenlijk een raadsel.

Johnny Cash

American Recordings

(1994)

Moet ik dit toelichten?
In de vergetelheid geraakt grootheid uit de country wordt door Rubin met slechts zijn gitaar als begeleiding achter een microfoon gezet.
Opdracht: Speel je favoriete liedjes.
Resultaat: Schitterend album waarbij je avond na avond kunt mijmeren over alles wat er mis gegaan is in je leven.
Niet draaien op feestjes die gezellig moeten worden.

System Of A Down

(1999)

Het is af en toe een raadsel. Hits. Neem nou Chop Suey. Je kon er maandenlang niet aan ontkomen. En wat het gepeupel zo aansprak? Ik weet het niet. Naar aanleiding van hun plotselinge populariteit heb ik de eerste cd aan drie mensen uitgeleend. (De tweede had ik niet.) Ze trokken het geen van allen. En dat begrijp ik dan weer wél, want dat album staat bol van de waanzin. Extreme tempowisselingen. Bizarre zang. Snoeihard, met vrolijke danspasjes. En nog gave teksten ook. Het was voor het eerst in járen dat ik weer een metaalalbum hoorde dat me aansprak. Óók na drie draaibeurten (toen Lipkots allang weer onderop de stapel lag). En na honderd draaibeurten spring ik nóg enthousiast door de kamer, terwijl mevrouw Clismo met de handen over de oren de aftocht blaast. Goed gedaan, jongens! En Rick natuurlijk.

Red Devils

King King

(1992)

Afgelopen vrijdag was er een documentaire op tv over Howlin' Wolf. Clismo zat vastgekluisterd aan de buis en kon bij de beschrijving van de dood van deze gigant de waterlanders natuurlijk weer niet bedwingen. Blues kan zo mooi zijn. Toch heb ik er maar weinig mee. Volgens Chester Burnett komt dat omdat ik niet genoeg ellende heb meegemaakt in mijn leven. Ik geloof het graag en hoop dat nog lang zo te houden. King King van de Red Devils is dan ook niet uit de tranentrekcategorie. Zelfs de langzame nummers klinken nog vet. En als het tempo omhoog gaat is het helemaal gooien en smijten geblazen. Met een hoofdrol voor die fantastische mondharmonica van Lester Butler. (Dit is ook de enige cd waarbij ik luchtmondharmonica speel.) Als Lester de pastoor is, wil ik wel naar de mis! I'm Goin' To The Church!

Beastie Boys

Licensed To Ill

(1986)

Je hebt natuurlijk Walk This Way van Run DMC met Aerosmith, maar ik ben omgegaan bij de Beastie Boys. Fight For Your Right en No Sleep ‘Til Brooklyn zaten vol vervormde gitaren. Kerry King (Slayer!!!) deed op 't eerste nummer ook nog een solo en het openingsnummer van Licensed To Ill heeft een gitaarrif van Black Sabbath én drums van Led Zeppelin! En tóch maakten die drie witte gasten rapmuziek. Dat was dus blijkbaar niet alleen voor negers. Met dank aan Leon, die het bandje meenam op vakantie, raakte ik ook gewend aan de andere nummers met rare geluiden en grappige teksten. En zie! Gewoon drie hiphopplaten in deze top 7!

Public Enemy

It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back

(1988)

Nummer drie staat er eigenlijk op basis van één nummer in. She Watch Channel Zero. Dat is niet echt veel, ik weet het, maar als je jarenlang elk weekend in een jongerencentrum rondhangt waar de avond pas geslaagd is als Angel Of Death gedraaid wordt, krijg je daar toch een tik van mee. En als die riff vervolgens op een hiphopplaat opduikt, zodat je de barbaren ook nog wat zwarte muziek voor kan schotelen is dat helemaal meegnomen. En het blijft lekker klinken. Shewatshewatshewatshewatch Zerozerozerozerozerozero

Blijkbaar is ook Rick Rubin maar een mens. Nadat ik op Pinkpop 1986 The Cult meegemaakt had, was ik diep onder de indruk. Dat kwam ongetwijfeld ook omdat dat mijn eerste popfestival was, met heerlijk zonnig weer en meisjes die zich daarop hadden gekleed, maar in elk geval holde ik direct na thuiskomst naar de winkel om Love te kopen. Goeie plaat is dat. Met de hit She Sells Sanctuary, maar ook met het geweldige The Phoenix en Rain, altijd een favoriet als ik fietsend wordt overvallen door een stortbui. Wel een plaat waarbij de uptempo nummers duidelijk het best zijn. Onze Riecus mocht de opvolger produceren en dacht: die gasten zijn rock'n roll. Ik zet ze met zijn allen in een hokje, we nemen de nummers in één keer op en dan heb ik weer een klapper op mijn conto. Helaas bleek the Cult niet goed genoeg voor deze aanpak (het is net Eenmansvlieg - enig sleutelwerk in de studio is onontbeerlijk ;-) en dat is volgens mij niet het sterkste punt van Rick Rubin) en ik heb nog steeds spijt van de vierentwintig piek die ik destijds aan de plaat besteed heb.

		Slayer Reign In Blood (1986)		Ik kan me nog goed het moment herinneren waarop ik voor het eerst een nummer van Reign In Blood hoorde. Ik zat achter mijn bureau, met de draagbare radio afgestemd op Free Radio Rotterdam. Daar had de drummer van Helloïse, Ernst van Ee, een hardrockprogramma. Mijn muziek dus. Van Slayer had ik wel gehoord, maar ik vond er niet echt veel aan. Maar wat ik die avond hoorde zorgde echt voor rooie oortjes. Terwijl ik het Raining Blood (from a lacerating sky!) opnam hoopte ik uit alle macht dat er geen overvliegende piloten gingen babbelen met Zestienhoven, want die gesprekken had ik al genoeg op bandje. Wat een bak enorme herrie!! Dat was toch geen muziek meer? Ik vond het eigenlijk té, maar ik wilde ook meer horen. En dat is nog steeds zo. De plaat staat al jaren op de nominatie om eindelijk een keer op cd aangeschaft te worden, maar tot die tijd moet ik het met het bandje doen dat ik destijds heb opgenomen.
		Geto Boys Geto Boys (1990)		Deze plaat heeft samen met Misplaced Childhood van Marillion verreweg de meeste draaiuren beleefd in huize Clismo. Avond na avond zat ik op zolder mee te rappen met deze volvette hiphopplaat en nu ik hem weer op heb staan kan ik moeiteloos alle teksten meedoen. Wel fonetisch, want ik versta er maar de helft van. Er staat maar één minder nummer op, maar dat heet Size Ain't Shit en bevat de volgende regel: And when you're gettin'on your knees to fuck, a nigger like me's still standin' up. Ik heb nooit helemaal begrepen waar dat nummer over ging tot ik een keer goed naar een foto van die Bushwick Bill keek. Het is een dwerg! Dan kan de tekst niet meer stuk natuurlijk. De teksten zijn naast grappig bij vlagen ook erg fout, reden waarom Steve Miller de toestemming om een gitaarlick van hem te gebruiken weer introk. Gangster Of Love heeft nu dus het riedeltje van Lynyrd Skynyrd's Sweet Home Alabama eronder en dat vind ik niet echt een achteruitgang. Zo wil ik die riff wel vaker horen!
		Masters Of Reality Masters Of Reality (1988)		Ik had Domino op bandje staan. Opgenomen bij Nineteen Eighty-Nine Hits Back!, het jaaroverzicht van de VPRO. Maar ja, in 1989 had ik niet zoveel geld en nog minder zin om het te gaan verdienen. Arme student zijn beviel goed. Een paar jaar later, toen Jo Ritzen mij ondertussen toch aan de gang had gekregen, zag ik deze cd bij Plaatboef in de tweedehandsbakken staan. Domino vond ik nog steeds goed, maar om nou die hele cd te kopen… Gelukkig wist Riecus me toch te overtuigen (en dat viel niet mee, want ik heb op zijn aanraden ook ooit Infinity van Journey gekocht. Brrr!) De rest van de nummers bleek nóg veel beter dan Domino en The Blue Garden heeft vervolgens jarenlang onbedreigd mijn favoriete albumlijstje aangevoerd. Waarom hij hier niet bovenaan staat is me eigenlijk een raadsel.
		Johnny Cash American Recordings (1994)		Moet ik dit toelichten? In de vergetelheid geraakt grootheid uit de country wordt door Rubin met slechts zijn gitaar als begeleiding achter een microfoon gezet. Opdracht: Speel je favoriete liedjes. Resultaat: Schitterend album waarbij je avond na avond kunt mijmeren over alles wat er mis gegaan is in je leven. Niet draaien op feestjes die gezellig moeten worden.
		System Of A Down System Of A Down (1999)		Het is af en toe een raadsel. Hits. Neem nou Chop Suey. Je kon er maandenlang niet aan ontkomen. En wat het gepeupel zo aansprak? Ik weet het niet. Naar aanleiding van hun plotselinge populariteit heb ik de eerste cd aan drie mensen uitgeleend. (De tweede had ik niet.) Ze trokken het geen van allen. En dat begrijp ik dan weer wél, want dat album staat bol van de waanzin. Extreme tempowisselingen. Bizarre zang. Snoeihard, met vrolijke danspasjes. En nog gave teksten ook. Het was voor het eerst in járen dat ik weer een metaalalbum hoorde dat me aansprak. Óók na drie draaibeurten (toen Lipkots allang weer onderop de stapel lag). En na honderd draaibeurten spring ik nóg enthousiast door de kamer, terwijl mevrouw Clismo met de handen over de oren de aftocht blaast. Goed gedaan, jongens! En Rick natuurlijk.
		Red Devils King King (1992)		Afgelopen vrijdag was er een documentaire op tv over Howlin' Wolf. Clismo zat vastgekluisterd aan de buis en kon bij de beschrijving van de dood van deze gigant de waterlanders natuurlijk weer niet bedwingen. Blues kan zo mooi zijn. Toch heb ik er maar weinig mee. Volgens Chester Burnett komt dat omdat ik niet genoeg ellende heb meegemaakt in mijn leven. Ik geloof het graag en hoop dat nog lang zo te houden. King King van de Red Devils is dan ook niet uit de tranentrekcategorie. Zelfs de langzame nummers klinken nog vet. En als het tempo omhoog gaat is het helemaal gooien en smijten geblazen. Met een hoofdrol voor die fantastische mondharmonica van Lester Butler. (Dit is ook de enige cd waarbij ik luchtmondharmonica speel.) Als Lester de pastoor is, wil ik wel naar de mis! I'm Goin' To The Church!
		Beastie Boys Licensed To Ill (1986)		Je hebt natuurlijk Walk This Way van Run DMC met Aerosmith, maar ik ben omgegaan bij de Beastie Boys. Fight For Your Right en No Sleep ‘Til Brooklyn zaten vol vervormde gitaren. Kerry King (Slayer!!!) deed op 't eerste nummer ook nog een solo en het openingsnummer van Licensed To Ill heeft een gitaarrif van Black Sabbath én drums van Led Zeppelin! En tóch maakten die drie witte gasten rapmuziek. Dat was dus blijkbaar niet alleen voor negers. Met dank aan Leon, die het bandje meenam op vakantie, raakte ik ook gewend aan de andere nummers met rare geluiden en grappige teksten. En zie! Gewoon drie hiphopplaten in deze top 7!
		Public Enemy It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back (1988)		Nummer drie staat er eigenlijk op basis van één nummer in. She Watch Channel Zero. Dat is niet echt veel, ik weet het, maar als je jarenlang elk weekend in een jongerencentrum rondhangt waar de avond pas geslaagd is als Angel Of Death gedraaid wordt, krijg je daar toch een tik van mee. En als die riff vervolgens op een hiphopplaat opduikt, zodat je de barbaren ook nog wat zwarte muziek voor kan schotelen is dat helemaal meegnomen. En het blijft lekker klinken. *Shewatshewatshewatshewatch Zerozerozerozerozerozero*