Ik doe dat niet meer. Me vóór het concert al voornemen om er later een stukje over te typen. Nu vlogen tijdens het optreden van de Archie Bronson Outfit in Rotown de kunstig geconstrueerde openingszinnen in mijn hoofd voorbij. Maar ingewikkeld doen past helemaal niet bij de Archie Bronsons. Die houden van simpel en doeltreffend. Ze spelen live de ideale muziek voor mensen die hun nummers niet kennen: Het is hard. (Ik was blij dat ik mijn oordopjes bij me had.)

Let je even een half jaartje niet op, heeft-ie ineens zijn oeuvre verdubbeld! En dat voor de man die vier jaar nodig had om met een opvolger van zijn geweldige debuut te komen. Ik weet niet wat er met Lewis Taylor gebeurd is, maar het effect is in elk geval aangenaam.
Al zullen die drie mij nog onbekende albums ook wel op teleurstellingen uitlopen. Want de impact van dat eerste album valt natuurlijk nooit meer te evenaren. Op basis van die plaat mag hij zó in de top van elk muziekgenieënlijstje. Alles zelf geschreven, gespeeld en geproduceerd. En góed! Die zalig snerpende gitaar die zo smakelijk in zijn soulnummers is verwerkt.

Eén van de meest suffe filmseries moet wel die uitgebreide Star Wars-trilogie zijn. Ik kan er niet om lachen. Spannend of interessant vind ik het ook niet, en van de buitenaardse wezens en toekomstige technologie moet deze hardcore-sf lezer natuurlijk helemaal huilen. Dus toen mijn geliefde zich gisteravond voor de tv installeerde, kroop ik gezellig naast haar met de recent gearriveerde Kandidatenkrant van het Hoogheemraadschap van Delfland. Die bleek wel wat van die film weg te hebben: mooie plaatjes (die 4e is volgens mij een schilderij!)

Ik heb deze elpee ooit voor mijn verjaardag gekregen, dus íemand moet het idee gehad hebben mij er een plezier mee te kunnen doen. Dat was een goede inschatting - ik schrijf er jaren later zelfs een enthousiast stukje over - maar verder heb ik er alleen hoongelach mee geoogst. Zélfs bij mijn hardrockliefhebbende vrienden. Zou dat door de zanger komen? John Cyriis zong als een kokende fluitketel en beweerde bovendien uit een ander zonnestelsel afkomstig te zijn. Maar waarom zou je je daarover druk maken als je favoriete bands zich in berenvellen en strakke maillots hullen? Was de hoes misschien te lelijk? Wellicht heeft Roger Teeling gelijk en verscheen de elpee een jaar te laat.
Voor iemand als Clismo die toch altijd achter de mode aanhobbelt, maakt dat ook geen reet uit. Die knalt hem anno 2004 gewoon nog een keer op de draaitafel en drijft de buren tot waanzin. Unstoppable Fóóóóóóhóhóhóhóóóóóórce!!!!

Overigens, wie als hardrocker opgroeide in de jaren tachtig moet die stukjes van Teeling vanaf 1984 zeker lezen. Voor je het weet ben je weer aan de slag met naald en draad. Leve de opnaaiemblemen!

ben bekouwen

snot rochel kuch
hoestie-hoestie
kriebel kwijl druip hese keel
slap vaag halfgebakken
beetgare zweetpeentjes

ik ben niet zo'n liefhebber
van asperges

Achtergrondmuziek. De kreet alleen maakt me al wild.Waarom zou je muziek willen draaien als je er vervolgens tóch niet naar luistert? Achtergrondmuziek is voor bejaarden en liefhebbers van de top 40. Ik heb dat niet in mijn collectie.

Nou ja. Op één elpee na dan. Een paar jaar terug kocht ik A Walk On The Wired Side. Van The Flaming Stars (waar er genoeg van zijn).
Gitaarmuziek met mompelzang voor in de nachtclub, gemaakt door mannen in nette pakken. Lekker hoor. Maar te saai om een hele kant vol te houden, helaas.