Vrijdag 6 december 2002 was een dag met lastige keuzes voor de concertbezoeker in Rotterdam. In Nighttown traden de Undertones op. Een bandje dat twintig jaar terug al over zijn hoogtepunt heen was en nu door Europa trekt om hun pensioengat te vullen. Omdat de zanger, het belangrijkste onderdeel van de band - later als solo artiest Feargal Sharkey de vraag oproepend: heeft hij die neus altijd al gehad, of waren de podia vroeger zo hoog? - er ook nog eens níet bij was, besloot ik Nighttown links te laten liggen. In Ahoy was er een speciaal concert voor meervoudig en geestelijk gehandicapten. Toegang zou dus geen probleem moeten vormen. Helaas hadden de concertbezoekers zelf mogen stemmen op de artiesten die ze wilden zien. Dat werden dus Corry Konings, Henk Westbroek en Dinand Woesthoff met een akoestisch solo-optreden. Mede omdat de Twee Pinten op het laatste moment afgezegd hadden, besloot ik samen met Wekker naar Waterfront te trekken waar de vage noise band Gallon Drunk hun kunsten aan het publiek kwam laten zien. Dit gezelschap kwam geen twintig of veertig jaar te laat, maar slechts tien. Bijna hip dus. Dat bleek ook wel aan de opkomst. Zeker nog twintig andere betalende bezoekers hadden ook het plan opgevat om eens een avondje woest uit de bol te gaan. En dat ging lukken. De band begon en het klonk enorm strak. Bovendien wisten de vier man op het podium (een zanger/gitarist, een drummer, een basspeler en een sambaballenschudder - zo te zien het jongere broertje van de zanger) een indrukwekkende bak herrie te produceren. Vooral de zanger/gitarist wist een heel arsenaal aan vervormde geluiden uit zijn gitaar te toveren. Hoewel, gitaar? Er leken ook geluiden te klinken die je eerder uit een synthesizer zou verwachten. Sterker nog. Af en toe gaf de zanger wel heel vreemde gilletjes. En dat lukte hem zelfs een paar keer zonder zijn mond open te trekken. Beetje jammer. Later drukte hij af en toe wat toetsen in op een ander keyboard, waarop jankende gitaren weerklonken. Wat was er nou eigenlijk echt live aan dit optreden? Nadat we ook nog drumklappen hadden gehoord zonder dat de drummer daar iets mee te maken leek te hebben en zelfs de sambaballenschudder in stilstand geluid wist te produceren zijn we maar weggegaan. Ongetwijfeld hadden we de coole bassist (licht gezet, business suit, kale knar en Del Pierro haargroei op het gezicht) ook nog kunnen ontmaskeren, maar dat wilden we hem niet aandoen. Hij keek al vertwijfeld genoeg de zaal in. Some fools mess, indeed.