Het verkeerde album van de goede artiest, kent u dat?
In dit geval de verkeerde single. Volgens kenners waarschijnlijk nog van het verkeerde album ook, maar Clismo ontdekte Pere Ubu in 1989 en dus is Cloudland zijn elpee. De leukste single van Cloudland is alleen niet Breath (Don’t Let’s Talk About Tomorrow), maar de zonnige VPRO-hit Waiting For Mary. Bovendien draait Clismo toch altijd het complete album. Dus deze mag op Marktplaats.

Het is alweer negen maanden terug dat Billy voor het laatst de loftrompet over Lieve Hugo gestoken heeft. De aanleiding om het nog maar een keer te doen is deze keer de verzamel2cd die Clismo van de week binnen heeft gekregen. Eindelijk heeft Lieve Hugo de computer bereikt! Nu hoeft niets een serieuze revival nog in de weg te staan. Als Billy's berichtjes zónder mp3 al een theatershow en een muziekdocumentaire hebben opgeleverd (met De Dijk nota bene - laat eens een reactie achter Huub), moet het nu écht helemaal loos gaan. Want iedereen die klikt op deze mp3s is fan voor het leven.
Nee. Geen dank. Ik deed het met liefde.

Lieve Hugo - Samenkomst
Lieve Hugo - Mi Bè Bè

Ondertussen blijkt Clismo een enorme cult following te hebben in Argentinië, waar Corazon Loco, Cowboy do Asfalto, El Rey del Ripio, Willem Mieras voor het eerst in lange tijd op zoek is naar een vaste verblijfplaats. Lees hieronder uit zijn laatste mail en klik op de foto voor meer plaatjes.

Ik heb in Chos Malal een poging gedaan om een meel te versturen, maar dat lukte niet. Het was aangenaam in Chos Malal, maar ik ben gisteren toch vertrokken. En eindelijk weer eens een lekke band. En na de plaksessie, 1150 meter verder, weer een lekke band. Dat zijn de momenten van ultiem geluk. Windkracht 9, de brom waait om een alles wat verder los zit, waait weg. Het achterwiel laat zich niet monteren, aan de horizon dreigt een donkere lucht en het vulkaanlandschap doet vermoeden dat een Argentosaurus elk moment tevoorschijn kan komen.

Maar nee hoor, onderweg een paar drupjes, om 19.00 uur een tussenstop in Buta Ranqui (voor een Pepsi met ijs) en dan in de schemer de laatste 35 km naar Barrancas, op de grens met de provincie Mendoza.

Het is donker als ik Barrancas nader en ik rij heen en weer om de ingang van het dorp te vinden. Dan zie ik een bord met ´100 meter, hospedaje´. Ik rij er heen en twee meisjes zijn zeer behulpzaam. Ze schrijven me in en wijzen me mijn kamer. Knusse kamer, met douche, goed bed en leeslampje. Aan de overkant kan ik eten (een milanesa met een Andes bier) en als ik later terugkom zit de vader op me te wachten. Aardige man, we kletsen wat en ik ga slapen.

Vandaag lang geslapen (het is hier zo ontieglijk stil, dat je geen benul van tijd hebt). Het regent en dat is zeldzaam hier. Het water stroomt door de ongeplaveide straten, honden blaffen, kippen kakelen en hanen kraaien. Het Argentijnse platteland.

Vanmiddag heb ik nog maar een tukje gedaan en om 17.00 uur een kopje koffie gedronken in een huis, waar de eigenaar van de hospedaje me naartoe heeft gebracht. Ik zit nu in de bibliotheek van Barrancas en ga straks een hapje eten in de huiskamer. Ik heb nog een halve fles wijn uit Chos Malal (van de Club del Vino), die ga ik lekker opdrinken. Als het morgen droog is ga ik de omgeving verkennen. Er is een laguna, een arroyo en op 3 kilometer stroomt de rivier. Van die dingen.

En over een paar dagen noordwaarts om te kijken of ik in San Rafael of Mendoza de Yamaha´s kan vinden die ik wil gaan aanschaffen om eind van het jaar de eerste toeristen door dit waanzinnige land te leiden. Waar wilt ú heen?

En zo verandert mijn leven langzaam van kilometervreter in genieter op de vierkante centimeter.

Geno Washington kan er natuurlijk ook niks aan doen dat die lui van Dexy’s Midnight Runners een liedje aan hem hebben gewijd, dat in de coverversie van de Janse Bagge Bend omgedoopt is in Sjtinkkiès.

Hij was pas 25 toen deze single uitkwam. Het was 1968. Hij was een Amerikaan in Engeland. Misschien vond hij het zelfs wel een goed idee toen de fotograaf hem vertelde dat hij samen met een pauw op de foto mocht voor de hoesfoto. Gelukkig heeft de pauw geweigerd zijn veren te spreiden.
(Hier de hoes van zijn meest recente cd Kiss My Rhythm.)

Different Strokes is natuurlijk briljant. Clismo heeft nog wat andere studioliedjes gedownload en het b-kantje beluisterd, maar dat is allemaal niet van vergelijkbaar niveau. Gelukkig maar. Hoeft-ie ook niet verder op zoek.

Hoera voor internet!
Leve Kragendrager!

Een groot deel van de lol van deze door niemand bekeken website zit hem in het vinden van de goede mp3. Ik zou natuurlijk een kabel kunnen kopen om de computer aan de stereo te koppelen en al het vinyl eigenhandig te rippen. Maar Clismo is lui en zegt daarom tegen zichzelf dat alles toch al ergens op het net rondzwerft. Meestal is dat ook zo. Neem nou deze single. Met dank aan Google kwam Billy op het forum van het Steenen Tijdperk terecht. Daar las hij dat O, o, o, wat kan ik laag nog nooit op cd was uitgebracht. Vrij bizar, want dit geniale lied hoort toch op elke carnavalsverzamelaar thuis. Gelukkig had Kragendrager het nummer zelf geript en gelinkt. Die link was natuurlijk niet meer geldig, maar een mailtje leverde per omgaande de gewenste mp3 op.

Hoera voor Kragendrager!
Leve internet!