Douwe Egberts heeft onlangs de rechten verworven om hun reclame voor de Senseo coffeepads met de smaak Dark Roast te voorzien van de muziek van de gelijkklinkende hit van Brainbox.
Volgens de geruchten lag medeschrijver Jan Akkerman lange tijd dwars, maar toen men dreigde een nieuwe versie op te nemen met Kaz Lux en zijn huidige begeleidingsband ging Jan toch overstag.
Of daar artistieke of financiële overwegingen aan ten grondslag liggen is onbekend.

Dit houdt overigens niet in dat DE nu alleen maar goede muziek gaat gebruiken in hun spotjes, want de smaak Vienna gaat niet aangeprezen worden op de klanken van Ultravox maar op die van André Rieu.

Telt u even mee?
Jack Daniëls, pizza, katholieken, mensen die kijken op straat, voorstanders van integratie, Peter zelf, tegenstanders van nucleaire energie, christendom, Jimi Hendrix, het Midden Oosten en dan is er nog het instrumentale Five Billion Dead, dat ongetwijfeld over een natte droom van één van de bandleden handelt. Zoveel agressie, daar wordt Clismo enorm melig van. In het openbaar dan. Want soms als hij alleen thuis is… haalt hij de verkiezingsposter van Boris Dittrich van achter het raam en plakt die achter zijn klittenbanddartbord, en terwijl hij met zijn stoffen pijltjes in de weer gaat karaookt hij boosaardig mee: Into the reactor!

Dat je ook op zand kan proberen te voetballen, is algemeen bekend. Kijk maar naar het veld in het stadion van onze hoofdstedelijke profclub. Hoewel die thuisclub het vooral bij proberen houdt, weet de gemiddelde Arabische voetballer uitstekend zijn weg te vinden op de grasloze vlakten. Immers, landen als Saudi Arabië (elk WK sinds 1994), Kuwait (1982), Verenigde Arabische Emiraten (1990) en Iraq (1986) wisten zich de laatste decennia voor de mundial te plaatsen. Overigens wisten slechts de Saudi's eenmaal door de eerste ronde heen te komen.

Waar een andere kleine Arabische golfstaat de aandacht trok door een poging buitenlandse spelers als Schalke 04 aanvaller Ailton te naturaliseren (wat door FIFA niet werd toegestaan), wisten de voetballers van Bahrain zich in de luwte voor een van de finalegroepen van de AFC zone te plaatsen.

Onder de hoede van Srecko Juricic maakte de ploeg een geweldige ontwikkeling door. Na het verrassende vertrek van de Kroaat zoekt de ploeg echter nog naar een nieuwe bondstrainer. Wolfgang Sidka wordt genoemd als mogelijke opvolger.

De vedette (of het fenomeen) van de Bahraini is ongetwijfeld Ala'a Hubail, de pas 22-jarige aanvaller van Qatari kampioen Al Gharafa. Samen met Husain Ali vormt hij de gevaarlijke voorhoede van de counterploeg. Helaas miste hij door een knieblessure de uitwedstrijd in de finalegroep tegen Japan, waarin Bahrain lang stand hield, maar uiteindelijk met 1-0 onderuit ging door een schlemielige eigen goal van Mohamed Salmeen. Ze zullen Hubail's goals in de komende thuiswedstrijd tegen Japan en de overige tegen Iran en Noord-Korea hard nodig hebben om zicht te plaatsen, de vraag is alleen: Is hij op tijd fit?

In de tijd dat Billy amoureuze betrekkingen aanknoopte met mevrouw Clismo, woonde zij in de Torenflat te Zeist.
Een grote flat met minstens één verhuizing per week, waardoor de grofvuilcontainers op het parkeerdek altijd goed gevuld waren. Hoewel ze niet langs een logische looproute stonden kwam Billy er keer op keer voorbij.
Er zat vooral huisraad in natuurlijk, maar tussen de dozen met onduidelijke drab zaten ook plantjes, boeken en ansichtkaarten. Maar niet wat Billy zocht.
Uiteindelijk werden zijn gebeden toch verhoord. Terwijl mevrouw Clismo hem in het kader van zijn 31e verjaardag naar nog onbekende bestemming meetroonde, ontwaarde Billy bekende vormen in de container. Hij snelde naar de bak en ja hoor! Een hele rits elpees, ceedees en bandjes. Die bandjes heeft hij niet bekeken, en van de ceedees schiet hem nu alleen die eerste van Seal te binnen, met een heel slechte versie van Killer erop. O, ja! En een verzamel-cd van Patsy Cline. Die gaat hij binnenkort ook weer eens draaien.

Op een voor mij toch al drukke donderdag, na gegeten te hebben bij mijn ouders, racete ik naar Rotown om op tijd te zijn voor het zoveelste indie-bandje dat in Rotown staat. Een raar gegeven voor mij is dat ik bij een indie-band de laatste tijd denk aan mannen met grote haardossen (the Mars Volta/Sparta) en grote baarden (Kings of Leon) en blijkbaar is dit hot in de indie-scene want ook 2/3e van Ted Leo en zijn Pharmacists hebben wilde haardossen en grote pluizige baarden.
Ze zitten als ik binnenkom ook heel indie tussen het publiek aan een tafeltje een biertje te drinken. Ik was nog op tijd dus. Even later rennen ze naar het podium en begint Ted Leo met zich alvast te verontschuldigen dat er iets mis kan gaan met hun apparatuur, wat risico van het vak blijkt

Met laag opgesteld drumstel, een zeer ingetogen bassist en een explosieve Ted Leo lopen de eerste paar nummers redelijk goed. Naarmate het optreden verloopt, is er af en toe tijd voor punkachtige nummers, maar ook rustige balladopeningen en pauzes. Het zijn voornamelijk wel vrolijke nummers en het klinkt allemaal wel leuk. Zelf hebben ze er ook wel plezier in. En inderdaad valt soms Leo zijn effect uit, maar dat kan niemand echt iets schelen.
Voor mijn idee valt een nummer na een tijdje in verveling, omdat het misschien net iets te lang doorgaat. Ik begreep daarom ook niet helemaal dat toen ze wegliepen de mensen nog om een toegift riepen, ik had het wel gezien. Maar toch was het dan geen marteling dat ze nog eens 2 nummers speelden want toch was het eigenlijk wel leuk. Na afloop ruimden ze heel gewoon zelf hun spullen op. Heel indie .