augurk: Billy Clismo in maart 2005

		maart 2005

zondag 27 maart

Get 'em Dan!

		Je gaat toch kijken. Als je dat stukje van Gerard Poot over Guatemala gelezen hebt. En verdomd! Met 5-1 gewonnen van Trinidad & Tobago. Wat Clismo weer deed grijpen naar Discover America, de van Trinidad (en Tobago) doortrokken calypsoplaat van Van Dyke Parks. Maar daar heb ik al genoeg over geschreven.

Woensdag is de volgende wedstrijd van onze Guatemalteekse favorieten. Tegen team U.S.A. En waar spelen ze die wedstrijd? Precies! Prachtig liedje vindt Clismo dat. Vooral het couplet over die hond. Eigenlijk is die hele elpee geweldig. Geestig en sentimenteel. Lekkere eenzame drinkplaat. Een onbedreigde regel op de 100-van-Clismo bladzijde. Draaien dus. En zoeken op internet. Blijken die twee Hollywoodmuziekheren in de heuvels boven L.A. ook nog sámen een liedje te hebben gedaan! Billy weet genoeg. Het Is Voorbestemd. Guatemala gaat naar Duitsland.

goede vrijdag 2005

Zoek de 7 verschillen

donderdag 23-3-2005

De scanner werkt!

woensdag 23 maart

El Primitivo

maandag 21 maart 2005

Hoera! Een nieuwe bijdrage in de WK-serie van Gerard Poot! De vaste leverancier van voetbalverhalen op Augurk speelt deze keer op het gemoed, adviseert ons om de wedstrijd van a.s. zaterdag in de gaten te houden en laat ons allen achter met de brandende vraag hóe die bondscoach van Guatemala nu precies aan zijn bijnaam is gekomen.

Wie wordt de opvolger van Brazilië? (2)

door Gerard Poot

Tijdens de WK in Spanje 1982 deden er 2 landen mee uit Centraal Amerika: El Salvador werd bekend door de 1-10 nederlaag tegen Hongarije (Lászlo Kiss, weet u nog?) en Honduras zorgde voor een daverende verassing door gastheer Spanje op 1-1 te houden (Hector Zelaya, weet u nog?). Sinsdien wist alleen Costa Rica 2x de eindronde te behalen en lijken Mexico en de Verenigde Staten in de CONCACAF zone een abonnementje te hebben.

		Maar dit keer zou Guatemala wel eens zijn debuut kunnen gaan maken. In de pikorde van de FIFA ranglijst nog 12 plaatsen achter Honduras, maar de “Chapines” schakelden de grote buurman uit en spelen nu in de finalegroep van 6 om 3 plaatsen in Duitsland. De nummer 4 zal daarna nog om een ticket mogen spelen tegen de nummer 4 van de AFC zone. Grote mannen bij de Guatemalteken zijn de aanvallers Carlos “el Pescadito” Ruiz, topscoorder van LA Galaxy in de Amerikaanse MLS en veteraan Juan Carlos “el Pín” Plata (CSD Municipal) voor wie het behalen van de WK een waardige afsluiting van zijn carrière zou zijn.

Bondscoach is overigens Ramón “el Primitivo” Maradiaga, in 1982 nog aanvoerder van de Hondurezen in Spanje. Voor de start van deze kwalificatiereeks werd het team getroffen door een trieste gebeurtenis. Op 29 februari vorig jaar overleed keeper Josué Dany Ortíz nadat hij in een competitiewedstrijd een bal zeer hard tegen de borst geschoten kreeg. Het behalen van de eindronde in Duitsland zou dus een waar eerbetoon aan Dany Ortiz kunnen zijn..

woensdag 16 maart 2005

Zeurkous, bedankt!

		Hoera! Vanmiddag plaatste zeurkous SR een berichtje onder Clismo's stukje over Lewis' Lost Album. Over dat het niet zo netjes is om zomaar een liedje van de beste man online te kwakken. Billy heeft daarop gezegd dat Yeah ook graties bij de maart-editie van Uncut zat. Bovendien, zo sprak hij tegen zichzelf, lopen er misschien twaalf Lewis Taylor fans rond in Nederland, en de kans dat één daarvan toevallig tussen die anderhalve man en een paardekop zit die deze website bezoekt is natuurlijk nihil. En dan nog. Dan kopen ze dat album wel om de rest van de liedjes te horen.

Maar Billy is netjes opgevoed - stelen mag niet - dus die beschuldiging bleef knagen. Om zichzelf gerust te stellen googlede hij even op mp3 en Lewis Taylor. Zo kon de kwaadwillende mp3-rover toch niet bij Clismo terecht komen? Nee, inderdaad, maar wel hier! Op een blijkbaar al tijden functionerende opslagruimte van Lewis eigenste fansite staat een deel van een album waarop onze held Trout Mask Replica van andere held Captain Beefheart effetjes overdoet. Toegewijde Beefheart fans wisten dat waarschijnlijk al veel langer, maar Billy had daar toch zeurkous voor nodig. Dus, nogmaals bedankt! En heeft iemand wellicht nummer 1 t/m 7 van dit project?

dinsdag 15 maart 2005

Ja, wat is dat nou!

Dan nog maar een mooi liedje van de vorige plaat.

Is eindelijk bekend waar en wanneer the Jessica Fletchers in Nederland spelen (en Clismo zijn vinylen exemplaar van Less Sophistication kan bemachtigen), blijkt het enige optreden in Metropool te Hengelo te zijn! Over-fucking-ijssel!

2 Uur rijden volgens de ANWB routeplanner, en die gaat er dan ook nog vanuit dat je een rijbewijs hebt.

Snif.

Maar eens kijken of er vrijdag 6 mei in de buurt nog iets leuks te doen is.

zondag 13 maart

Clismo vertelt. Over vroeger. Toen alles beter was. Behalve de orgels.

*We've been waiting for so long* Waiting to play for you some of our songs We've been waiting for so long We want to play for you some of our songs Betcha by golly gee wow

Op een avond, halverwege de jaren negentig, was Clismo, samen met Driftwater en de rest van een uitverkocht Paradiso, in blijde afwachting van Graham Central Station. Twintig jaar daarvoor was Larry Graham boos weggebeend bij Sly & the Family Stone om zijn eigen gezelschap op te richten. Dat bracht een geweldige debuutplaat uit. Het introductienummer is a capella, maar vanaf It Ain't No Fun To Me (het origineel is van Al Green) wordt een onweerstaanbare groove ingezet die na het laatste nummer van kant B nog uren in je kop blijft zitten. Traag en bezwerend. Graham Central Station is het Black Sabbath van de funk. Geen wonder dat wij - ontpopt tot allround muziekliefhebbers, maar in ons hart nog altijd trouw aan Tony Iommi - in Amsterdam present waren.

		Terwijl we ongeduldig blikken wierpen op het lege podium, ontstond er achter ons rumoer. Via de hoofdingang kwam een optocht van tamboers in smetteloos wit binnen. De neger voorop leek met zijn foute zeemanspet zo uit the Village People weggelopen. Al trommelend marcheerden ze naar het podium, dat ze onder uitbundig gejuich betraden. Daar gingen de trommels opzij, pakte de man met de pet een basgitaar, plukte een paar keer woest aan de snaren en begon een twee uur durende feest van zweet en kippenvel. Clismo heeft de god van de gitaar nooit live kunnen zien, maar het was fantastisch om zijn broer van de basafdeling mee te maken.

Het beste concert ooit? Zou zomaar kunnen. In elk geval een optreden waarbij de torenhoge verwachtingen moeiteloos werden overtroffen. En die herinnering maakt de elpee bij het draaien nog nét een beetje beter. En volgens Larry Graham komt het allemaal door dat orgel en zijn moeder.

donderdag 10 maart 2005

One Man Band on Orchard Road

Clismo luistert éénmaal per week een uur naar Sky Radio. Dat is als hij, met Ralf aan zijn zijde, achter het stuur van een Citroën Xsara zit. Naast o.a. het gebruikelijke Phil Collins-liedje kwam gisteren ook Orchard Road van Leo Sayer voorbij. 'Mooi nummer', mompelde Billy, en zijn gedachten gingen naar de clip. Leo in het licht van de straatlantaarns. Zijn verregende krullenbol. En was er ook niet iets met een telefooncel? Plots stapte Ralf bovenop de rem. Met een gekrijs waar Leo niet van terug had, kwam de lesauto tot stilstand. Gelukkig nog net vóór de dame op het zebrapad, die er hooguit een volle Tena Lady aan overhield.

Thuis zocht Clismo het singeltje op om in alle rust te beluisteren. Het bleek nog steeds een mooi nummer te zijn en het inspireerde Billy zelfs tot iets wat hij nooit eerder gedaan had. Hij haalde de verzamelelpee van Leo Sayer uit de kast om te draaien. Kant A was wel aardig, maar bij kant B keek Clismo verrast op. Er kwamen een paar arbeidsvitaminenklassiekers voorbij waarvan hij altijd had gedacht dat ze van The Who waren. Hij stopte de elpee en keek even op het label. Hmmmm. Toch geschreven door Courtney & Sayer.

Na even bladeren in de popencyclopedie bleek dat Leo Sayer zijn eerste plaat heeft opgenomen in de studio van Roger Daltrey. Die ging zelf in die tijd net op de solotour, vond de liedjes van Leo Sayer wel goed en nam ze zelf, met behulp van dezelfde studiomuzikanten en dezelfde producer, óók op! Zodat beide heren ongeveer dezelfde plaat hebben uitgebracht. Toevallig staat dat album van Roger Daltrey bij Clismo in de kast zodat hij een paar liedjes kon vergelijken. Leo is de glorieuze winnaar en Clismo gaat op zoek naar Just A Boy.

U mag natuurlijk ook zelf horen hoe goed het Nikkelen Nelis-nummer One Man Band is in de versie van Leo Sayer en hoe het slappe aftreksel van Roger Daltrey klinkt.

dinsdag 8 maart

Een nieuw project! De 100 van Clismo



Niemand is zo goed in het beginnen van projecten als Billy. Dat komt omdat hij nooit wat afmaakt. Zo hou je tijd over, mensen! Het project dat vandaag gestart wordt heet De 100 van Clismo en zou eventueel uiteindelijk honderd albums moeten bevatten die gegarandeerd goed zijn en dat na herhaaldelijk draaien ook blijven. Waarom? Ik krijg wel eens de klacht dat ik bij elke plaat waar ik een stukje over schrijf steeds weer verval in superlatieven als geweldig, geniaal, fabeltastisch, briljant, uitmuntend, superrr, sluitspierverslappend-lekker, om-te-huilen-je-ogen-te-drogen-en-vervolgens-weer-te-huilen-zo-mooi en andere over de top toejuichingen. Dat klopt. In de greep van enthousiasme typt Clismo het vaardigst en eerlijkheid gebied ons te zeggen dat kritische kanttekeningen er doorgaans bekaaid afkomen. Bovendien zijn er geen garanties voor de toekomst. Vandaag roept Clismo: “Halleluja! De Heere zij geprezen! Knielt neder voor het Opperwezen. Juicht en danst! Het album der albi is verschenen en heeft uw dienaar het Licht doen zien!” en de volgende dag verdwijnt zo'n plaat in de kast om er nooit meer uit te komen. De 100 van Clismo hebben daar gegarandeerd geen last van, want let op de voorwaarden: Ze belanden minstens éénmaal per jaar op de draaitafel, er staan geen slechte nummers op* en na afloop draait Clismo hem het liefst meteen nóg een keer (én nog een keer, én nog een keer). Daarbij komen er alleen platen in aanmerking aan welke al langer dan één jaar onderdak verleend wordt aan de Gründemannstraat, zodat de waan van de dag geen kans krijgt. Omdat het natuurlijk onzin is om Van Dyke Parks met Paul Pena te vergelijken en omdat ZZ Top al te vaak achteraan staat, worden de albums chronologisch gerangschikt. De lijst bestaat voorlopig uit elpees waar ik al eerder een stukje over schreef en wordt in de toekomst eventueel onregelmatig aangevuld. * Behalve het eerste of het laatste nummer, want dat is een kwestie van goed mikken of tijdig stoppen.

zaterdag 5 maart 2005

the lost album

Wat doe je als je debuutplaat zó goed was, dat alle albums daarna zwaar teleurgesteld hebben? Dan noem je je meest recente cd The Lost Album en help je het gerucht de wereld in dat de liedjes daarop nog uit de tijd van dat debuut stammen. Met een beetje geluk gaan je trouwe fans nog één keer overstag.

Zo ook Clismo. Via zijn man in Londen (Nog bedankt, hè, Mels!) kreeg hij een paar weken terug de laatste oprisping van nu-soulheld Lewis Taylor in handen, en het moet gezegd: Dit ‘verloren' album is nu al vaker gedraaid dan al die teleurstellende opvolgers bij elkaar. Clismo weet alleen niet zeker waarom. De verwachtingen zijn drastisch bijgesteld, da's waar. Maar dat kan niet de enige reden zijn.
Billy denkt dat het in het geluid zit. The Lost Album klinkt niet zo volgepropt als-ie van zijn man gewend is. Okee, in de koortjes hoor je nog steeds 638 Lewisen samenzingen en dat blijft een feest om naar te luisteren, maar verder klinkt het behoorlijk basic. Zo is het nu genieten van lekker gepiel op de akoestische gitaar en komen de (als vanouds verschroeiende) versterkte solo's ineens een stuk beter uit. Het is dat er nog één of twee saaie ruknummers op staan, anders was Clismo gezochte vergelijkingen gaan trekken met dat debuutalbum, en dat is weer wat overdreven. Maar hé! Een nieuwe cd van Lewis Taylor die níet tegenvalt. Mooi man! Yeah!

donderdag 3 maart 2005

Whoooohooohoooo Loohooooooord!

Eens in de zoveel tijd moet het eruit:
De CD in de spelert.
Skip, skip, naar nr. 3
Volume drastisch omhoog.
Handen klaar voor het luchtpiano-intro en daarna uit volle borst:

Whoooohooohoooo Loohooooooord!

Why
did you make me ...

(human)

Huuuumaannnnn!?

dinsdag 1 maart 2005

Fontanel

Als ik met Helsinki in onze blitse state-of-the-art all-terrain wandelwagen door de straten van 't dorp cruise komen er regelmatig bewonderaars op ons af die me vragen: “Zeg, Billy. Je hele leven krijgt een totaal andere wending met de geboorte van zo'n mooie dochter, maar heeft dat nou ook nog effect op de muziek die je luistert?” Ik neem dan meestal de tijd voor een wijdlopig antwoord waarin ik mijn muziekkennis uitgebreid kan etaleren, maar kort gezegd komt het neer op: “Nee”.

Ik kom met wel andere muziek in áánraking. Zo was ik zonder Helsinki waarschijnlijk nooit op de site van Fontanel terechtgekomen.
Veel had ik daar ook niet aan gemist, zoals u kunt horen. En dat we daarin niet alleen staan blijkt uit het feit dat die cd, ondanks de belofte, nog steeds niet verschenen is.
Het lijkt Eenmansvlieg wel. Maar dan minder talentvol, dat spreekt.