Als serieus muziekliefhebber met een brede smaak puilt mijn kast ervan uit. Mijlpalen in de popgeschiedenis. Essentiële albums. Meesterwerken. Grondvesten van genres. Muzikale monumenten.

Zo heb ik bijvoorbeeld Song Cycle van Van Dyke Parks op vinyl. Er zit zo'n dikke zwart-wit bedrukte hoes omheen, waar de gekleurde voorkant nog apart (handmatig?) opgeplakt is. Toffe volgeschreven achterkant ook. En die muziek hè? De plaat is in feite een grote echozee, waaruit de ene sfeer na de andere als een machtige geluidsgolf op de luisteraar afspoelt. [OOR]

Heeft u ook altijd die neiging om van een nieuw gerecht een foto te maken? En ziet die foto er bij u ook altijd enorm ranzig uit, terwijl het voer doorgaans best te verteren viel?
Hoe doen die eetfotografen dat toch? Op mijn foto's is kip altijd duidelijk wat het is: een stuk van een lijk. Puree en prutjes zien eruit als hopen braaksel. Soep als ernstig verontreinigd slootwater. Ratatouille is als een blik in de gft-bak. En rijst of pasta wordt een ondefinieerbare vlek.
Waar worden die eetfoto-cursussen gegeven?

Rex Gildo: De val van een schlagerkoning heette de lekker dik aangezette documentaire die gisteravond in Het Uur van de Wolf te zien was. Het is altijd genieten van verhalen over gedoemde popsterren, dus ik zat te smullen voor de buis. Vooral omdat er ook allerlei andere verlopen schlagerprinsen voorbij kwamen, die bij de Clismo's weer visioenen van Benny Neyman opriepen.
Eén van die mannen (war es der Peter Maffay selbst?) bracht ook het uit 1970 stammende Du ten gehore en u raadt het al: die klassieker is sindsdien niet meer uit mijn hoofd geweest.

Toen ik er vanmorgen mee wakker werd heb ik het singeltje maar even opgezocht en wauw! Wat een geweldig nummer is dat toch! Van het geneuriede begin, de langzaam opgevoerde dramatiek met het Ennio-Morricone-achtergrondkoortje tot aan de overslaande uithalen aan het eind van het refrein. Met ter verhoging van de feestvreugde na twee refreinen ook nog dat stukje parlando om dan voor de laatste keer volledig uit de ster te gaan:
Ich hab ein Ziel, und dieses Ziel bist Du, bist Du, bist Du!!!

Werpt het aankomende vaderschap zijn seniliserende schaduw vooruit? Is het ‘gewoon' de leeftijd? Of heb ik er vroeger nooit echt naar geluisterd? In elk geval doet vage soepjurkenmuziek het op dit moment erg goed in huize Clismo.
Vond ik the Polyphonic Spree op Lowlands 2003 nog voornamelijk leuk vanwege de blije uitstraling, de huidige single Hold Me Now kan ik niet vaak genoeg horen.
Eerder dit jaar had ik het bij de Broken Social Scene al onverwacht zó goed naar mijn zin dat ik hun cd meteen maar gekocht heb én hem nog blijf draaien ook.
En nu krijgt Funeral van the Arcade Fire weer excessief veel speelminuten.
Waar moet dat heen?

Ik mag ze wel, die gasten van OpenDir ®.
Speuren onvermoeibaar het web af om te kijken welke mp3s ter evaluatie aangeboden worden en posten de links vervolgens op hun site. Dat levert onvermijdelijk grote golven bagger op, maar als je daar dwars tegenin zwemt kom je af en toe heel leuke dingen tegen. Zoals Robot. Nooit van gehoord, maar daar kwam met één klik verandering in. Het orgeltje en de handklappen van het eerste nummer brachten een brede glimlach op mijn gezicht en vervolgens heb ik de hele dag rondgedanst op het album Automagic. Wéér een plaat in de categorie ‘vrolijk en gezellig'. Een vluchtige zoektocht leverde de naam van een tweede cd uit 2000 op, maar mijn zweeds is niet toereikend om erachter te komen of ze nog bestaan. Maakt niks uit. Ik heb Automagic.

Ha! Ik kan het nog. Voor mijn lol een boek uitlezen.
Ik heb anderhalve maand terug natuurlijk wel Darwin's Hofvijver herlezen, maar dat was bekend terrein. En Auto Rijbewijs halen; De theorie; Op basis van inzicht wil ik ook niet meerekenen. Al had tenminste nog enige nut. De twee SF-boeken die ik van de zomer heb aangeschaft hadden helemaal niks. Absolution Gap van Alastair Reynolds deed me heel erg aan de Iain M. Banks denken, maar dan een stuk minder boeiend. Ik was echter op vakantie, dus ik heb het nog wel tot het slappe einde gehaald.

Ondanks listige pogingen van Peenvogel om het de gevestigde garde moeilijk te vragen met metal-, punk-, ska- en filmvragen is het toch weer favoriet DJ Aad geworden die de popkwis heeft gewonnen. Hij mocht het kratje Mongozo mee naar huis nemen.

Voor Clismo was er een derde plaats en ook nog twee flesjes Mongozo en een zak Piri piri chips. Dat bananenbier schijnt wel lekker te zijn, maar ik ben vooral benieuwd naar die Quinua van Boliviaans graan.
Wij houden u op de hoogte.

Het heeft even geduurd, maar die al lang voorgenomen aanvulling op de Rick Rubin Top 7 is er eindelijk.

Nu die laatste cd van the (International) Noise Conspiracy ook maar eens luisteren.

Maar eerst gauw verder in de popencyclopedie. Want Peenvogel heeft de popkwis van morgenavond in de Rotonde samengesteld en de vorige keer dat hij dat deed kon na afloop deze foto gemaakt worden. En die Chimay beviel uitstekend!

Die gasten van King Kurt maakten dan misschien weinig spannende maxinsingles.

Hun liveconcerten waren zo te zien wél spectaculair.

Met dank aan Marc.

Na het doorslaande succes met de weggeef-cd van Pulp (binnen 24 uur weg!) maakt Billy van oktober een ware feestmaand, door een tweede item uit zijn almaar uitdijende collectie gratis ter afhaal aan te bieden.
Het betreft hier een 12” uit 1983 van King Kurt.
Deze maxi is geproduceerd door niemand minder dan Dave Edmunds en dienst gespeeld te worden door de naald vanuit het midden van de schijf naar buiten te laten draaien. Voorwaar uniek! De hoes is gescheurd, en de muziek is psychobilly van het saaiste soort, maar ook hier is vast een liefhebber voor te vinden, toch???

Ik zal hem wel uit het vuil gevist hebben.
Hij staat al jaren in de kast, maar ik kan me niet herinneren hem eerder gedraaid te hebben. Tot gisteravond. Toch die Shirelles maar een kans geven. En dan begint kant A met een traag op de saxofoon geblazen ‘Daar komt de bruid'. Pfffft! Maar ik stond ondertussen al een Leffe Dubbel in te schenken, dus ik kon hem niet meteen afzetten.

Prijs de Heer voor Leffe, want vóór mijn glas vol zat gaf de drummer een paar stot-terrrrrr-roffels, veranderde de melodie, versnelde het tempo en zong een heldere vrouwenstem op vrolijke toon: Forget about it, baby! Forget about it, baby! You don't love me no more. I'm walking out the door. Mama, here comes the bride!

Ze zijn binnen; stoned|part II en Limited Edition 2004. Laatstgenoemde is een door Lewis zelf gebrand cd-tje, zoals wij dat van plan zijn met Eenmansvlieg. Hij is beter dan Stoned 1 en 2 bij elkaar en kent hier en daar geniale momenten. Geniale momenten zijn op Stoned 2 zéééér sporadisch. De eerste drie nummers zijn zelfs ronduit kut en die heb ik dan ook niet afgeluisterd. Net toen ik dacht: ik haal hem eruit, begon de cd toch nog wat beter te worden.

Pulp. In 1995 doorgebroken met hits als Common People en Disco 2000. Maar Clismo was er een keer snel bij. Hij had een paar jaar vóór die doorbraak namelijk op de radio een geweldig nummer gehoord dat Countdown bleek te heten. De basis werd gevormd door een smerig pruttelende bas en een lekkere tot dansen uitnodigende beat. Daarin zaten uiterst smakelijke, Hendrix-achtige gitaarlicks vervlochten, en ook op het moment dat de zanger mee begon te doen gingen de pomp- en zuiggeluiden onverstoorbaar door. Acht minuten lang. Clismo was meteen verkocht en nog vóór het nummer afgelopen was stond het op zijn ‘te kopen' lijstje.

Thuisgekomen volgde de klap. De versie van Countdown op de cd verschilde hemelsbreed van wat er op de radio te horen was geweest. De gitaren waren afgevoerd. Het tempo was gehalveerd. En de lijzige zang van Jarvis Cocker, op de radioversie nog onopvallend aanwezig, eiste ineens alle aandacht (en irritatie) voor zich op.
De rest van de cd bleek even dramatisch. Pulp, indeed. Alleen het laatste nummer kon Billy nog enigszins bekoren, maar ook dat bleef in de schaduw van de radioriedel. In de jaren daarna (vooral ten tijde van de hits) heeft Clismo de cd nog een aantal kansen gegeven, maar nee. Dus bij deze gaat hij in de aanbieding:

Wie is er geïnteresseerd in een superrrrr-cd van de geweldige Britse band Pulp,
op hun artistieke hoogtepunt, nog vóór hun knieval voor de commercie?
Reageer snel, dan vind jíj hem misschien wel over een tijdje in je brievenbus!!!