De Clismo top 10 muziekgebeurtenissen van 1970.
26 januari: lailalai (BOEM!) lailalala lailalai lailalai (BOEM!) lailalala lailalai lalalalai.
Het lijkt wel een verzamelaar, deze laatste studioplaat van Simon & Garfunkel! Volop hits, en ook nog eens goede nummers! Bekend relaxt werk zoals het titelnummer en Song For The Asking. Uptempo meezingers als Cecilia en Keep The Customer Satisfied. Een ode aan oude helden in de vorm van Bye Bye Love. En veel hele mooie liedjes. Met als absoluut hoogtepunt natuurlijk The Boxer.
Die geweldige brom die daar in zit (is dat een tuba?), daar kan geen basgitaar tegenop. En natuurlijk dat tot meezingen dwingende lailalai met die drumslagen er tussendoor. Ik kan er gewoon geen genoeg van krijgen. Het enige minpunt van deze plaat is dat het lijflied van alle Boliviaanse straatorkestjes, El Condor Pasa, er ook op staat. Maar daar tillen we de naald wel overheen.

Een jaar of tien, vijftien geleden hoorde ik 's avonds op radio 3 een documentaire over Joe South. Was het iets Stoffer en Bentz-achtigs? Volgens mij wel. Een uur lang werd zijn levenverhaal verteld, gelardeerd met zijn liedjes natuurlijk, en toen het programma afgelopen was, had Joe South er een fan bij. Vooral het treurige deel over de zelfmoord van zijn drummende broer en hoe Joe zich vervolgens op een of ander eiland terug-getrokken had voor de rest van de wereld had diepe indruk op mij gemaakt. Ik dus op zoek naar elpees van Joe South. Dat viel behoorlijk tegen. Alleen bij Hitsound Records zag ik er een staan, maar die vond ik een beetje duur voor een elpee waarvan ik me afvroeg of al die geweldige nummers er wel opstonden... Uiteindelijk heb ik al mijn spaarcenten bij elkaar geschraapt voor een Best Of cd en dat stilde de honger enigszins. Maar toen ik later in een platenzaak in Praag ineens Joe South op vinyl in mijn handen had werd het nog veel leuker. De plaat heette Walkin' Shoes, maar de single stond er niet op. Later kocht ik alsnog Midnight Rainbows en weer later werden die twee elpees samen met nog een stuk of dertig anderen gejat. Ik hoop nog steeds dat de dief er zoveel voor gekregen heeft dat hij een overdosis voor zichzelf heeft kunnen bekostigen, maar dat zal wel niet, want hij had ze aan de Plaatboef verkocht. Helaas kon ik niet bewijzen dat het plotseling opduiken van vinyl van impopulaire artiesten als Joe South, Helloïse, Limbomaniacs en nog wat anderen iets met de inbraak bij mij te maken had, dus ik heb Midnight Rainbows terug moeten kopen. (Merk je elpees, beste mensen!) Die Walkin' Shoes waren reeds vertrokken. Snif. En hoe het met Joe South is afgelopen weet ik ook al niet. Walk A Mile In My Shoes is in 2002 trouwens nog gecoverd door de Dijk.

18 maart: Feyenoord wint de return tegen Vorwarts Berlin met 2-0 (na uit met 1-0 verloren te hebben) en komt in de halve finale van Europcup 1. O ja, en Clismo wordt geboren. Clismo zou later uitgroeien tot frontman van het hoempa-beat gezelschap Eenmansvlieg. En Feyenoord won natuurlijk als eerste Nederlandse club de Europacup. Wat weer een hausse aan singeltjes tot gevolg had. Dit exemplaar van Dick Tanis is een van mijn favorieten. Dat komt ongetwijfeld mede door zijn makkelijk over te halen vrouw: Mijn vrouw ging naar de kruidenier en raad eens wat-ie zei: Ach, neem nu eens wat pilsjes mee en maakt uw man eens blij. Ze nam toen een paar kratjes mee en 's avonds bij 't diner, toen sprongen we van onze stoel, ze zeiden op tv: Feyenoord, dat is de kampioen, daar is niets meer aan te doen. En ze dronken Bavaria...

 

Black Sabbath bracht in 1970 twee elpees uit. De debuutelpee Black Sabbath met als eerste nummer van kant A meteen het geweldige Black Sabbath. (Als beginnende band moet je je duidelijk profileren.) De rest van die kant is ook erg goed, maar de bluesachtige riedels met iets teveel gepiel van Tony Iommi op de andere kant hebben mij nooit zo kunnen bekoren. Dan liever Paranoid. Ten eerste vanwege de hilarische hoes (net als bij de eerste elpee bedacht door Keef) waarop een bebaarde man met brommerhelm in heftig fluoriscerende kledij staat te zwaaien met een speelgoedzwaard. Maar voornamelijk omdat er hier geen slecht nummer te bespeuren valt. War Pigs is een overdonderend openingsnummer. Paranoid is ondanks de vele arbeidsvitaminen-uren die eraan kleven nog steeds een klapper, en Planet Caravan is met dat sublieme percussiewerk voor mij een reden om Bill Ward op een voetstuk te plaatsen. Tja, en er bestaan mindere afsluiters dan Iron Man. Jarenlang heb ik me geoefend in 't tandenborstelgeluid waarmee aan het begin "I am Iron Máááan!" gezegd wordt, en nog steeds kijken mensen me aan of ik gek ben als ik - wachtend in het bushokje - mijn techniek op peil hou. Ook bij Paranoid zakt het op kant twee een beetje in, maar wat wil je, na zo'n eerste helft? Gelukkig blijven de meezingdeuntjes voorradig en als je dan aan het eind komt met Fairies Wear Boots (Die humor wil jammer genoeg nog wel eens ontbreken bij de navolgers van Black Sabbath.) wil je nog maar één ding: snel Master Of Reality opzetten. Maar da's een ander verhaal.

I light the fire. You place the flowers in the vase that you bought today. Dit is zo'n plaat die je rustig op kan zetten als je ouders op bezoek zijn. Naast dat prachtige deuntje over burgermansgeluk staan er nog een paar mooie liedjes op als Carry On en Teach Your Children. Maar 't mooist blijft toch de naakte angst voor de kapper die uit het paniekerige Almost Cut My Hair van David Crosby spreekt. Alleen jammer van die dikke snor. Trouwens de derde elpee met klaphoes op deze bladzijde.

 

De eerste lp die ik kocht heette 24 Carat Purple. Van Deep Purple dus. Het was een Best Of met in elk geval de twee nummers die ik wilde hebben: Smoke On The Water en de eeuwige nummer één van de Top Honderd Aller Tijden: Child In Time. Thuisgekomen snelde ik naar de kamer van mijn broer, want een eigen platenspeler had ik nog niet, en zette het laatste nummer van kant twee op. Twaalf minuten later droop ik teleurgesteld af voor een beker Benco (kijk onder de hoes) in de huiskamer. Child In Time bleek er in een tenenkrommende live-versie op te staan, compleet met een 'duel' tussen de gillende Gillan en de jankende Blackmore. Verschrikkelijk vond ik het. Jaren later ben ik nog steeds geen fan van live albums en check ik uiterst kritisch of er geen foute versies op verzamel-cd's staan. Maar goed. De rest van de lp bleek wel erg goed te zijn, dus uiteindelijk kocht ik ook Deep Purple In Rock. En tjonge! Wat een herrie. Ze hadden in 1970 echt genoeg van dat hippiegezemel. Ik krijg bijna de neiging om Led Zeppelin hier ook nog bij te zetten. Maar die bezorgen mij nooit de neiging om te kijken hoe HARD de stereo kan. Deze plaat wel.

 

18 september: Jimi Hendrix overlijdt en begint posthuum de ene na de andere plaat uit te poepen. Schijnt een grote held te zijn. Toch heb ik nooit iets van hem gekocht. Deze cd heb ik ooit bij de radio gewonnen. Met een t-shirt erbij. Waarom staat-ie hier eigenlijk tussen?

 

11 november: Elton John treed samen met Nigel Olsson (drums) en Dee Murray (bas) op in de A&R studios in New York. Dat optreden wordt opgenomen en verschijnt later op de geweldige elpee 11-17-1970. Kijk, die ouwe Elton liedjes zijn sowieso erg goed. Maar ontdaan van alle seventies strijkarrangementen zijn ze eigenlijk nóg beter. Braak je van Elton John en wil je dat verschrikkelijke Nikita en het nóg walgelijker Candle In The Wind voor Lady Di nooit meer horen? Dat deed Billy ook. Tot-ie een keer Yellow Brick Road voor één gulden (dat is ongeveer één euro) kocht bij de Plaatboef (omdat het een (dubbel)elpee met dubbele klaphoes was). Blijkt die man vóór zijn aftakeling de meest geweldige muziek gemaakt te hebben! En behoorlijk wild ook. Maar hij kon toen ook al rustig; Elton John en Madman Across The Water zijn toppers in het depri-genre. Luisteren!

 

Zie ook:
Funkadelic - Funkadelic
Gal Costa - Legal