Toen Billy ging samenwonen viel de taak om de wc te reinigen aan hem toe.
Na enige tijd kwam hij er achter dat aansporingen om die taak uit te voeren voornamelijk te wijten waren aan spetters op en rond de pot. Zittend plassen leverde een aanzienlijke daling van het aantal schoonmaakbeurten op. Dat was voldoende om Clismo door de knieën te doen gaan en ook voor plasbeurten zijn broek te laten zakken.
Sinds Billy zittend plast, poept hij vaker. Nu kan dat een dertig jaar lang geconditioneerde reflex zijn (Pavlovreactie: zitten = poepen) óf het poepgat bedenkt bij een forse plasbeurt: ‘Dit duurt zo lang, en ik hang toch al half open, laat ik er direct één of twee bolussen achteraan persen.’ Als dat laatste het geval is moeten vrouwen dat natuurlijk ook hebben en dus vaker poepen dan mannen. (Als ze een vergelijkbaar gewicht hebben, natuurlijk. Hoewel… Heeft gewicht überhaupt effect op de frequentie van de stoelgang? En hoe hangt dat alles samen met constipatie? (In Billy’s beleving een typisch vrouwenprobleem.) Andere vraag: welk deel van de mannelijke mensheid plast er eigenlijk rechtop en in hoe is dit cultureel verdeeld?)
Fascinerende materie.

Een vluchtig speuren in de Encyclopedie van de Stront leverde wel vermakelijke stukjes uit de literatuur op, maar geen man-vrouw vergelijkingen. Bovendien wil Clismo hard wetenschappelijk bewijs. Midas Dekkers dan? Er staat Clismo een hoofdstuk over poep bij. Waarschijnlijk in De vergankelijkheid. Maar het beste boek van Midas Dekkers bleek zich op zolder onvindbaar verschanst te hebben.
Dan toch de computer maar. Via internet kwam er zo’n vloed aan darmkolieken, scheurtjes in de anus, aambeien, kankergezwellen en stoma’s over Billy heengespoeld, dat hij enigszins week in de buik werd. De meeste gepubliceerde onderzoeken blijken helaas gesponsord te zijn door fabrikanten van stoelgangbevorderende sapjes en papjes en dus niet het beoogde terrein te bestrijken.
Uit de categorie constipatie/obstipatie/verstopping ook dit foldertje van Apotheek Hilversum. Er staan slechts algemeenheden over de stoelgang in. (‘ De regelmaat verschilt van mens tot mens: de een heeft drie keer per dag ontlasting, de ander drie keer per week’. ‘Poepen gaat voor dansen’.) Maar het is in elk geval íets. Helaas is het pdf-bestand beveiligd tegen drukken.
Verder blijkt internet vooral informatie te leveren waar Billy niet zo veel aan heeft. Ongein, spreuken en gezegden, activiteiten die doorgaans niet direct in verband gebracht worden met ontlasting; een oneindig aantal webpagina’s is ermee gevuld. Maar nergens een onderzoekje met de gemiddelde poepfrequentie van mannen en vrouwen. Het is om droevig van te worden. Zo'n 100 tot 150 gram per dag moet toch ergens vandaan komen? Straks maar eens naar de bibliotheek.

Zou het komen door het afscheid van Lewis Taylor, of heeft dat er niets mee te maken?
In elk geval heeft het niet lang geduurd voor een Billy een nieuwe Held heeft gevonden die aan dezelfde kenmerken lijkt te beantwoorden:
De muziek is op het eerste gehoor van het meest slaapverwekkende en kleffe soort. Het geluid is heerlijk. De liedjes blijven plakken. Billy’s vriendin trekt het na tien minuten al niet meer. En Clismo zelf kan er geen genoeg van krijgen.
Allemaal dankzij de stem van Ray LaMontagne. Trouble, het debuut uit 2004, schijnt helemaal de bom te zijn voor liefhebbers van hees akoestische mannenromantiek dus die gaat Billy ook nog eens uitchecken, maar voorlopig draaien we zo lang mogelijk de nieuwe.
Can I Stay?
Natuurlijk, Ray! Till The Sun Turns Black.

Sinds Billy hem totaal onverwacht een keer live heeft mogen meemaken is zijn beeld van Benny Neyman drastisch bijgesteld.
Alle vooroordelen werden bevestigd en zelfs overtroffen. (Kort door de bocht: artiest op zijn retour bekostigt met schnabbels zijn alcoholverslaving.) Maar Benny Neyman speelde op zo’n onverwacht grappige manier met dat beeld dat Billy hem aan het eind van de avond helemaal okee vond.
Sindsdien komt het geweldige Drinklied geregeld voorbij op Clismo’s computer. Vol hilarische oneliners als ‘Het is hier heus geen paradijs’, ‘Je hebt zelf een alcoholprobleem’ en ‘Ik ben niet dronken, maar een beetje moe, dat ben ik wel’ schetst het een tragikomisch beeld van de droeve toestanden die zich in menig bruin café afspelen. Een waarachtig hoogtepunt in de geschiedenis van het Nederlandstalige lied. Met autenthieke levensliedachtergrondzangeressenzang.

Vanavond gaat het gebeuren. Voor eens en altijd zal worden beslist welke team nu echt het sterkst is:
Het balvirtuozenduo Deco-Maniche, of de geslepen zwoegers Colombo & Clismo. Voor deze gelegenheid zal er zelfs een filmploeg uitrukken, maar het spektakel live bijwonen blijft natuurlijk het mooist.

Het is gelukt! Het heeft zeven jaar en 9 wedstrijden geduurd maar dan heb je ook wat. De Turks & Caicos eilanden hebben eindelijk hun eerste officiële FIFA interland gewonnen!
Bleken in die zeven jaar illustere teams als St Kitts & Nevis, US Virgin Islands en Haïti soms een paar maatjes te groot, afgelopen maandag werden de Cayman Islands met 2-0 aan de kant gezet in Estádio Pedro Marrero, Havana.

Dit in het kader van de eerste ronde van de Digicel Caribbean Cup, de uiteindelijke kwalificatiereeks voor de CONCACAF Gold Cup 2007 in de Verenigde Staten.

Charleston Battery aanvaller Gavin Glinton en Maxime Fleuriot (die ooit voor het wonderfully-named Barefoot FC uitkwam) zijn de helden van de kleine Caribische natie, gelegen tussen de Bahamas en Cuba en bekend vanwege de populaire strandbruiloften(!).

Bondscoach Charlie Cook (zelf vijfvoudig international) wist als speler voor de nationale ploeg niet eens gelijk te spelen en de ploeg scoorde zelfs niet. Maar als trainer gaat het hem kennelijk een stuk beter af, want van de Bahamas werd slechts met 2-3 verloren; alleen Cuba was met 0-6 nog flink wat sterker.

De exotische eilandengroep werd in 1998 het 200e FIFA lid, twee jaar na oprichting van de nationale voetbalbond.

In de met 8-0 en 6-0 verloren WK kwalificatiewedstrijden tegen St Kitts werd de verdediging geleid door de toen 42-jarige Steve Sales, de Caraïbische Roger Milla zeg maar. Met iets meer dan 26.000 inwoners zijn de eilanden net iets minder bevolkt dan San Marino is en met 417 km² net groter dan Malta en juist kleiner dan Andorra. Maar met slechts Guam, American Samoa en Montserrat onder zich op de FIFA ranglijst zijn ze nu met een definitieve inhaalslag begonnen. Zuid Afrika 2010, beware!

Even een update van het Funky Judge front. Onder de noemer Sock It To ‘Em Judge! biedt Clismo u nog twee onmisbare aanvullingen. Eentje van Judge Suds & the Soul Detergents, en een van Pigmeat Markham. Goed man! Billy zegt het Blind Boy Fuller van harte na: I Crave My Pigmeat.

Voor dansliefhebbers heeft Clismo zelfs een schema voor squaredancers boven water weten te halen.

Om de indruk te wekken dat Clismo heus wel met zijn tijd meegaat stopt hij er Varkenslachter (roze spelling) van Bong-Ra bij. Uit 2006 zowaar, hoewel dit nummer zo gabber klinkt als 15 jaar terug. Als toetje daarom Mindcontroller van 80 AUM. Hakkûh!!!