Kant A begint met het aardige hitje Wishing (If I Had A Photograph Of You) en zakt daarna in met zulke slome riedels dat Clismo pas wakker schrikt als de elpee afslaat.
Dat is veelbelovend. Gaat er weer een plekje in de kast gecreëerd worden?
Op kant B wordt het tempo iets opgevoerd. Billy’s muziek is het nog steeds niet, maar hij blijft er in elk geval wakker bij. Als je een stel van die liedjes achter elkaar hoort, lijken ze zelfs wel iets te hebben. Mmm. Terug in de kast. Later nog een keer.

Over Unstoppable Force van Agent Steel heeft Billy al eens een lyrische oprisping gehad. Die moet natuurlijk blijven.

Daarnaast staan twee elpees van Jan Akkerman. Tja, Jan Akkerman. Clismo heeft hem ooit live op zien treden in Schiedam. Dat was met een bluesbandje en dat was okee. Al is de tongzoensessie van de gitaarheld - aan de bar, tijdens de pauze - hem het meest bijgebleven.
De elpees dan. Kant A van Profile uit 1972 bevat een instrumentaal nummer van 19 minuten dat Clismo beurtelings klassiek, bluesy, jazzy, symfonisch, maar vooral neurotisch in de oren klinkt. Aaaah!! Jan Akkerman zal best virtuoos zijn, maar dit trekt Billy niet. Na een paar keer skippen draaien we de plaat snel om. Kant B is verdeeld in zeven liedjes. Dat ziet er al beter uit. Het begint met twee covers, een Middeleeuws aandoende jig (Jan speelt luit) en iets klassieks. Dan een leuk nummer van Jan zelf, weer iets klassieks, twee gezapige riedeltjes en een afsluitende blues die weer lekker klinkt.
Score: twee wel aardige instrumentals. Niet echt voldoende om de elpee te bewaren. De andere elpee heet Jan Akkerman en is uit 1977. Hier kan Clismo kort over zijn. Het staat vol fijoesjiun, en als Billy iets niet trekt dan is het wel fijoesjiun. In de popencyclopedie heeft Billy gelezen dat die solo elpees van Jan Akkerman voor geen meter hebben verkocht, dus dat biedt weer perspectieven voor Marktplaats. Bieden maar!

Het heeft tien elpees geduurd, maar hier is dan de eerste echte klapper. Als Clismo zijn elpeebestand terug moet brengen tot honderd exemplaren zou deze er best wel eens bij kunnen zitten. Nu hij erover nadenkt: dit is een typische 100 van Clismo plaat; er staat geen slecht nummer op, hij komt elk jaar wel een keer voorbij en dan is het meteen de hele halve week prijs. Zo heeft de buurvrouw Billy deze week al drie maal betrapt terwijl hij met gekromde rug rondstampte als een headbangende Parkinsonpatiënt. Met een petje op en spelend op de luchtgitaar.
Let There Be Rock is dan ook niet voor niets dé standaard wat simpele hardrock betreft. Elk nummer (en ze zijn heus niet allemaal exáct hetzelfde) dwingt je binnen een paar tellen tot foutloos meeknikken. Of het nou een slome blues, midtempo boogie of uptempo rocker betreft. Het is elk nummer feest. En sommige nummers nog iets meer. Hell Ain’t A Bad Place To Be. Als ze er AC/DC draaien, wil Billy dat best geloven.

Let There Be Rock mag dus ook blijven. Even omschakelen nu, want hier is A Memorial Album for Johnny Ace. De naam Johnny Ace was Clismo bijgebleven van een hoofdstuk uit Unsung Heroes of Rock ‘n’ Roll van Nick Tosches en toen hij tegen de elpee aanliep werd die gretig aangeschaft.
Het was wel even slikken toen Billy hem op de draaitafel legde. In de beschrijvingen van Nick Tosches is de meeste muziek uit dat boek behoorlijk wild, en Johnny Ace had daar nog een schepje bovenop gedaan door zich op kerstavond 1954 door het hoofd te schieten bij een spelletje Russische roulette. Billy was dan ook totaal niet voorbereid op de softe damesondergoedzang waarmee Johnny Ace zich begin jaren vijftig populair had gemaakt. Zelfs een nummer als Ace’s Wild, waarvan de titel associaties met allerlei raggende surfbandjes had opgeroepen, bleek slechts beschaafde zondagmiddagmuziek.
Met die wetenschap in het achterhoofd is A Memorial Album for Johnny Ace een mooie elpee vol jaren vijftig zwijmelpop. Geen beats. Geen geschreeuw. Geen vervormde gitaren. Nergens een verstorend geluid. Een ideale bijkomplaat. Geschikt om elke kater snel en professioneel weg te laten zakken.

Na zulke getalenteerde muzikanten zorgen Adam & the Ants met Prince Charming voor een behoorlijke domper. Wat een doffe, zouteloze zeikplaat zeg! Aan de binnenkant staat dat het de derde lp van het gezelschap is en zo te horen was de inspiratie op.
Het enige aardige nummer is Stand & Deliver, maar die heeft Clismo ook op single, dus het album kan bij het grofvuil. De hilarische foto van the Ants op de achterkant zal Billy af en toe wel missen, maar daar heeft hij een digitale reproductie van gemaakt. Ook voor U. Op verzoek in groter formaat te verkrijgen.

Tot zover weer een stukje platenkast. Wie raadt welke lp hierna volgt, krijgt die van Adam Ant gratis thuisbezorgd! Let op: zolang de voorraad strekt. Dus reageer snel!!

De echo afgelopen vrijdag bevestigde wat met het blote oog al enige tijd waarneembaar was. Er zit een nieuwe Clismo aan te komen. Hoera!
Ergens in april moet #2 eruit kruipen.
Dit alles heeft straks natuurlijk consequenties voor slaap- en vrije tijd, woon- en financiële ruimte en bovenal geestelijke én lichamelijke gesteldheid van Billy.

Eén van de gevolgen is dat de inhoud van zijn platenkast weer eens aan een kritische blik onderworpen wordt. De zolder staat tenslotte nog vol met dozen vinyl die óf weg óf die kast in moeten. Maar dan moet daar eerst ruimte komen.
De eerste zes elpees in de kast zijn van allemaal van Abba. Hier is winst te behalen. The Best Of Abba en Greatest Hits II staan vol met geweldige liedjes en mogen natuurlijk gewoon blijven. Maar dan. The Album en Voulez-Vous bevatten naast de hits niet zo veel bijzonders. Weg ermee. Arrival is een ander geval. Daarop staat namelijk een geweldige doedelzaktrack met dezelfde naam. Die moet op elk gewenst moment gedraaid kunnen worden. Als laatste elpee van Abba staat er dan Super Trouper. De hits daarop kunnen Clismo niet echt boeien. Nog even overleggen met mevrouw Clismo en dan mag die waarschijnlijk ook weg. Drie van de zes. Dat gaat lekker!

Naast ABC treffen we een hitmachine aan waar Trevor Horn alleen maar vol bewondering naar kan kijken.

De Beste Van Vader Abraham uit 1976 staat vol met klassiekers. ’t Kleine café dan de haven, Den Uyl is in de Olie (Gedenkwaardige collaboratie met licht-valse zang van Boer Koekoek:‘Stemt u maar op mij dan word ik president! Verlaag ik de benzineprijs met 50 cent!’ Ideetje voor Geert Wilders?), Vader Abraham had zeven zonen, Uche, Uche, Uche, … Het houdt niet op.

Voort maar weer, met de volgende lp naast ABC. Daar valt eindelijk een centimeter winst te behalen. 15 mm. om precies te zijn, want zo dik is de box met de eerste, de tweede en de vierde elpee van Accept. De enige reden dat die box er staat, is omdat Billy af en toe Fast As A Shark wil draaien. 15 mm. voor één nummer, dat is natuurlijk belachelijk. Op dezelfde hoeveelheid ruimte kunnen ook vijf elpees staan die van voor naar achteren goed zijn. Die box gaat Marktplaats op en Billy gaat op zoek naar een verzamelelpee waarop naast Fast As A Shark ook Balls To The Wall staat. Heeft-ie dat nummer ook eindelijk in huis.

Nu eerst even een ceedeetje draaien. Later meer.