Quantic is een of andere hippe dansvogel die zijn goedkeuring heeft gegeven aan drie kwartier verzamelde funk waar helemaal niets mis mee is. De openingstrack begint zoals een openingstrack moet beginnen, om zich vervolgens tot een extreem groovend nummer met gilzang te ontpoppen. Nummer twee heeft een heerlijk orgeltje boven een lompe beat. Daarna volgt weer wat meer uptempo gitaarfunk. En zo gaat dat door. Zelfs de Sint krijgt een beurt. De liedjes duren zelden langer dan drie minuten, zodat eventueel zure appels geen al te zware wissel trekken op maag- en darmstreek en er na afloop nog ruimte is voor een tweede portie. En waarom niet? Het swingt als een tiet.

Het gaat steeds beter met the Long Winters.
Voor de hits van de jongens was Clismo al eerder gevallen. Hij heeft zelfs een blauwe maandag hun tweede album When I Pretend To Fall in bezit gehad, maar dat snel weer weggegeven wegens teveel middelmaat naast de leuke liedjes. Daarna heeft hij ze niet écht meer gevolgd.
Tot John Roderick afgelopen voorjaar Rotown aandeed. Billy was verrast door het grote aantal liedjes dat hij herkende, leuk vond en zelfs mee kon neuriën. Dus toen hij het nieuwe album tegenkwam op internet heeft hij meteen ook maar alle oude liedjes gedownload en bij elkaar in één map geplaatst. In die map plaatste hij ook twee lege mappen: DE CD en NEUH.
Vervolgens liet Clismo alle liedjes een aantal keren voorbij komen. De meezingers verdwenen in de eerste map. De zeiknummers in de tweede. Toen er nog een stuk of zes twijfelgevallen over waren bekeek hij de inhoud van de eerste map. Al vijftien leuke liedjes! Meer dan genoeg dus. Waarbij slechts twee tracks van de eerste cd en wel vijf van de laatste. Dus als ze zo doorgaan kóópt Billy de volgende cd gewoon weer.

Clismo is weer ontsnapt aan de barbaarse horden.
Elk jaar vraagt hij zich weer af wat het nut is van vakantie, maar bij thuiskomst weet hij het weer: in minder dan twee weken beseft hij weer hoe goed hij het eigenlijk heeft. Thuis. Veilig achter de PC. Gevrijwaard van de muziek voor het gepeupel dat hem elke avond het denken belet kan hij nu eindelijk wél genieten van Let Me Introduce My Friends van I’m From Barcelona. Okee, het lijkt nog steeds heel veel op Architecture from Helsinki, maar dan een verbeterde versie omdat deze Zweden hun liedjes wél uitwerken. Geitenwollensokkenmuziek blijkt eigenlijk best leuk te zijn. Bovendien, wat heb je aan een liedje als Oversleeping als je niet eens de volgende dag hoeft te werken?