Het grote voordeel van het aanhoudende zweetweer is dat Clismo een beetje kan experimenteren hoe hij het best kan slapen. Met dekbed. Zonder dekbed. Alleen een laken. Bier vooraf. Wijn vooraf. Het kan allemaal, maar er kleeft altijd één nadeel aan. Of Billy drijft zijn nest uit, óf de muggen grijpen hun kans om zich tegoed te doen aan zijn bloed.
Gelukkig is dat nu verleden tijd. Billy heeft namelijk dé oplossing ontdekt:
Niet douchen!
Het duurt een dag of twee, drie, maar dan hangt er zo’n zure damp om zijn lichaam dat vrijwel geen enkele mug het durft te naderen. Zit er toch een onversaagd exemplaar bij dan blijft die na landing meteen vastplakken op de kleverige huid. Even omdraaien en van de mug resteert niet veel meer dan een rode veeg, waar ongetwijfeld ook een afschrikwekkende werking van uit zal gaan.
Ideaal! En nog waterbesparend ook.

Toffe gast hoor, die Thomas Hornbruch. Naast die cd van We had hij nog twee zelfgebrande schijfjes had meegestuurd. Op de ene stond beeldmateriaal van de Masters Of Reality. Leuk om een keer te bekijken. Op de andere stonden allerlei live opnamen van Goss en co. Plus een aantal onuitgebrachte studiotracks.
Tot Clismo’s vreugde zit daaronder de eerste demo van zijn helden. Faxinerend luistervoer. Niet alleen omdat Billy vier van de zeven liedjes nog niet eerder gehoord had, maar ook omdat deze inspiratoren van de stonerrock in 1986 - met dank aan de bordkartonnen productie en de irritant aanwezige synthesizer (luister eens naar Kill the King) - behoorlijk new-waverig klonken. Ongetwijfeld een momentopname, want volgens der Thomas wapperden de liederen in die dagen nog alle kanten op.
Gelukkig kwamen ze toen Rick Rubin tegen, die het orgel onklaar maakte en de beste drie liedjes van de demo meenam naar het debuutalbum. Zo kwam het allemaal toch nog goed. En ze speelden nog lang en gelukkig.

Het hoe en waarom is in nevelen gehuld - misschien lag het wel aan de wervende tekst op de omslag – maar tien jaar terug kocht Billy voor het eerst een boek van Iain Banks. Dat was Whit. Het boek beviel en daarna begon hij het ene na het andere boek van deze Schot te kopen. (In die tijd beschikte Clismo over een surplus aan financiële middelen én plankruimte.)
Boeken van Banks beginnen doorgaans met een volkomen raadselachtig intro. De nevels trekken vervolgens met zoveel spanning en humor op dat het Billy grote moeite kost om het boek af en toe neer te leggen. Toch is het raadzaam want lezend urineren valt om den drommel niet mee.
In de laatste paar boeken lijkt Banks iets van zijn magie verloren te hebben, maar gelukkig is tien jaar voldoende om de meeste details van de oude verhalen weer weg te laten zakken. Whit is dus als eerste herlezen. En hoewel de meest hilarische gebeurtenissen niet meer uit de lucht kwamen vallen bleek het opnieuw een groot genoegen. Negeer dus die negatieve recensies op internet en koop eens een Iain (M.) Banks. Of leen er een bij Clismo.

En zo haalde Clismo alweer zijn tweede prijs binnen, dit seizoen. Over de eerste had hij u nog niet geïnformeerd.
Dat zit zo: Op de site van een Duitse Masters Of Reality fanaat werden cd’s van We verloot (geproduceerd door Chris Goss.) Billy mocht er ook een in ontvangst nemen.
Hij besloot het publiek maken van zijn geluk te combineren met een juichende recensie van de cd, maar u raadt het al: er valt niet veel over te juichen.
O, de cd klínkt geweldig. Net als bijvoorbeeld op die cd van Auf der Maur (Melissa is trouwens bezig aan een nieuw album) of op the Royal Society van the Eighties Matchbox B-Line Disaster (ook allebei uit 2004) is het geluid zo heerlijk frituurvet dat het een paar draaibeurten duurt voor je naar de liedjes gaat luisteren.

Wat Clismo op deze heerlijk warme dagen doet? Geen ruk natuurlijk! Net als anders. Alleen doet hij dat nu liggend in het zwembad van zijn dochter. Samen met de buren genietend van The Gone Story.
Billy heeft die dubbel-cd al een paar jaar in huis, maar het moest blijkbaar eerst dertig graden worden voor met name die lome doo-wop bleef plakken. De kracht zit hem namelijk niet in de individuele nummers, maar in sfeer die de complete (tweeëneenhalf uur durende) Gone Story oproept.
Nu Clismo eenmaal voor de bijl is, lijkt er geen weg terug. Avondenlang laat hij zich wegzinken in 65 liedjes vol jaren vijftig onschuld. Vol heimwee naar een tijd die hij nooit gekend heeft. Ach, wat kan liefdesverdriet toch mooi zijn!

Elk jaar neemt Clismo zich weer voor om naar Metropolis te gaan. Leuke bandjes. Beetje rondhobbelen. Vrienden en bekenden spotten. Gezellig.
Bijna elk jaar lukt het Clismo om op de betreffende zondag een excuus te vinden om níet te gaan. Brak gevoel. Slecht weer. Geen interessante bandjes. Etcetera. Dit jaar was de barre hitte de reden om zijn privé-zwembad in de achtertuin niet te verlaten. Gelukkig werd voetbalkenner Gruesome Gary bereid gevonden vanaf het festivalterrein in Werchter door te reizen naar Rotjeknor om verslag te doen. Een waarschuwing vooraf: Concerten die door Gruesome Gary zijn bezocht, maar waar Clismo niet bij is geweest zijn steevast le-gen-da-risch.

Verbrand? De ribeye op mijn broodje niet. Smog? Die speelden dit jaar niet? Heet? Wat heet! De zangeres van garagerock(st)ers The Gossip vroeg zich in ieder geval af waarom ze nog kleren droeg. Wij hoopten dat ze haar blauwpaarse badpak in ieder geval om haar indrukwekkende lichaam met dito borsten geplakt zou houden: Metropolis 2006 was weer een feest dat je niet mocht missen.

Met in de Rotown/Ekko/Paradiso tent onvergetelijke optredens van de vrolijke nerdpoppers van The Spinto Band (hou die hoofden ‘ns stil, anders ga ik nog meedoen), het strakke Ierse gitaartrio The Revs (goeie zanger) en de met een fanatiek apenkooiende en waterspuwende ADHD-bassist gezegende laatbloeiers The Wrens. Het hoofdpodium werd onder meer betreden door de Franse HushPuppies met ultracoole garage-chansonnier die gewoon ‘merci’ zegt na applaus van de toehoorders (neem er een voorbeeld aan, Mijnheer Barman), Aussie Xavier Rudd (hé, die was er gisteren op Werchter ook!) met zijn onemanshow met didgeridoo, drums en gitaar, gevolgd door Morning Runner, die wij wellicht te vroeg verlieten om nog een stukje schreeuwende oversized vrouw en drumster in bikini te zien, en de lieve Zweden van The Shout Out Louds die soms best wat bozer mogen zijn dan ze lijken. Het zal de warmte geweest zijn.

Daar waar we afsluiter Sigur Rós zaterdag na 5 nummers (dat zal toch een uur geweest zijn?) half in slaap gesukkeld verlieten, lieten wij ons in de REP-tent het weekend luidruchtig uit..eh luiden door de Thermals van dit jaar: de Britse broekies van Bromheads Jacket, van wie de vrolijk keuvelende zanger/gitarist liever tussen het publiek leek te staan dan op het podium (net als wij). Maar hij bracht er het zonder kleerscheuren vanaf.

De zangeres van The Gossip gelukkig ook..maar dat optreden was dan ook le-gen-da-risch.

Hoera!
Clismo heeft de tweede elpee van Lieve Hugo gevonden en hij is nog veel beter dan de eerste!
Kant a en b van de single Een Pot Met Bonen (Oh, Marie) waren al bekend. Tel daarbij diverse tracks vol Ochestre Boababaanse gitaargeluiden, een nummer dat ook zo van Manu Dibango had kunnen zijn (Mi Bé Bé) én een rits feestelijke kasèkostampers. Dit is feest!
Wie zei dat Oscar Harris de meest funky Surilander was? Lieve Hugo! Lieve Hugo! Lieve Hugo was de man!
Terwijl Clismo met een hete naald een korte weg door die ene ballad probeert te banen, zoekt hij voor jullie ook nog een klapper op mp3. Helaas is hij tot nu toe alleen gestuit het slepende Blaka Rosoe van die eerste plaat. Dus als u nog een tip heeft...

Zo!
Terug naar het leven.
Terug naar de werkelijkheid.
Terug naar het hier en het nu, ja.
Met vandaag: het gereedschap van de week.
Wat zijn dit en waar kunnen ze voor gebruikt worden?
Inzenders van de goede oplossing hebben tot dinsdag de tijd om de bij wijze van beloning de afgebeelde gereedschappen uit Clismo’s kliko te komen vissen.