Welke plaatjes er gedraaid worden in huize Clismo?
Gnarls Barkley. Smugglers van We, en dan weer Gnarls Barkley. Een singeltje van the Kinks uit een bananendoos vol tweedehands vinyl. (Dankjewel Peter & Arja.) En dan weer Gnarls Barkley. Een oude demotape van de Masters Of Reality. Maar daarna snel weer die geweldige cd van Gnarls Barkley. St. Elsewhere blijft hier voorlopig hét album van 2006.

De enige artiest die in staat is gebleken Clismo’s nieuwe helden meerdere draaibeurten achter elkaar uit de cd-speler te houden is T-Bone Burnett. Die heeft een nieuw album gemaakt dat op het eerste gehoor net zo klinkt als zijn voorganger. Dat lijkt misschien niet zo boeiend, maar als dat voorgaande album zo goed is als The Criminal Under My Own Hat, waar bovendien al veertien jaar op geteerd moest worden, dan is dat geweldig nieuws.

Op The True False Identity is T-Bone Burnett wel een stuk breedsprakeriger geworden. Waar hij in 1992 voor 12 liedjes nog geen 39 minuten nodig had, is dat nu een uur geworden. Viool en de rest van de spaarzame begeleiding hebben moeten wijken voor een voller geluid. Melancholie is ingewisseld voor cynisme. Het uiteindelijke resultaat is klinkt nog steeds erg T-Bone Burnett en erg goed. Over de eeuwigheidswaarde van het album kan Clismo nog geen bindende uitspraken doen, maar Gnarls Barkley meerdere draaibeurten het zwijgen opleggen… Petje af voor T-Bone.

en die ene over die duikbootkapitein met dat Yeahehehaay stukje. Eigenlijk lijken al die liedjes behoorlijk op elkaar en is het wachten steeds op die uithalen van Roderick. Maar dat doet-ie dan ook zo heerlijk dat de rest van het liedje van geen enkel belang meer is.

Het hoogtepunt van de avond zat echter tussen de twee optredens in. Toen werd Billy namelijk door een wildvreemde aangesproken met de vraag of hij die gozer van de Augurk website is. Het was Een Bezoeker! In het echt! Die via een vriend op Billy’s site gewezen is en af en toe zelfs terugkeert! Hoera!
De rest van de avond is in gepaste euforie doorgebracht. Blijft alleen de vraag waaraan Clismo herkend is.

Had Clismo al eens melding gemaakt van Larry Grogan?
Dat is een dikke witte man uit New Jersey die elke paar dagen een obscure soulsingle bespreekt. Inclusief mp3 natuurlijk.
Een paar dagen terug heeft-ie wat groter uitgepakt met een zip-bestand van drie kwartier grotendeels instrumentale Philly-soul. (hiero)
Nu is dat eigenlijk iets te vrolijk naar Billy’s smaak (de voorkeur van Clismo gaat uit naar breed uitgesponnen schuld-en-boete melodramatiek) maar het swingt zeker een half uur als de neten. En als je tijdens het buiten luisteren vanavond lekker doorklokt met de rosé moet dat laatste kwartier ook makkelijk vol te houden zijn.

Van diverse kanten werd Clismo vorige week geconfronteerd met Gnarls Barkley.
Mieras begon over die Rohrschach-video, terwijl de discipelen van Lewis Taylor hun Heiland hadden zien bassen toen Crazy werd vertolkt in Top Of The Pops. Vervolgens leek het nummer elk uur voorbij te komen op de radio en begon het Billy zo te fascineren dat hij op zoek ging naar het complete album.

St. Elsewhere vormt een merkwaardige combi van onaangepaste soul met pophopbeats. En niks geen ellenlange zeiknummers, maar geheel naar Billy’s voorkeur verdeeld in porties van hooguit drie minuten. Zo kunnen de liedjes door herhaald afspelen rustig inzinken zonder te gaan irriteren. Voorlopig is daar geen kans op. Die stem doet slechts in de verte aan Terence Trent D’Arby denken en blijkt samen met de muziek een sterk verslavend karakter te hebben. Tip van Clismo.

“Wacht eens even! Wat ga jij doen?”
“Ik? Een bestelling opnemen. Ik zie dat op het terras vijf mannen zijn neergestreken. Ze zien er dorstig uit, dus ik ga vragen of ze iets willen drinken. Misschien willen ze ook nog wel wat eten. Die ene met die blauwe bril ziet er wel leuk uit, trouwens.”
“Ben je gek geworden?”
“Hoezo?”
“Kijk eens op je horloge. Het is al half tien geweest. Voor je het weet blijven ze plakken tot twaalf uur! Ik ken dat soort gasten. Die bestellen op het eind van de avond rustig nog een espresso, cappuccino, of bier van de tap, en wie moet die apparaten schoonmaken en de leidingen doorspoelen als zij lallend op weg naar huis zijn? Wij!”
“Maar…”
“Hoor eens! Hoe lang werk je hier nu? Vier uur, vijf uur? Het is dinsdagavond. De week is net begonnen. Ik wil vanavond gewoon lekker op tijd in bed liggen. Laat die lui maar droog staan, dan gaan ze vanzelf wel weg. En als ze binnen komen zeg je gewoon dat de keuken al dicht is! Okee?”
“O… kee…”

Na een kwartier zijn de voetbalmannen dus opgestaan en hebben ze Willems verjaardag honderd meter verderop gevierd bij een Italiaans restaurant Impero.
Daar was het onthaal hartelijk, de muziek gevarieerd en het eten voortreffelijk.

Toen ze om half twaalf hun ijzeren paarden ontgrendelden om huiswaarts te pedaleren waren de lichten in het kutrestaurant reeds gedoofd.

Naar aanleiding van een rondje ‘roep je favoriete soulplaat’ is Clismo weer helemaal in de ban van Don Covay.
Nou ja, in elk geval van het verzamelceedeetje dat hij van hem heeft.
Bij een hoop soulmannen beginnen de liedjes op zo’n verzamelaar na nummertje tien sporen van herhaling te vertonen, maar bij Don Covay evolueert het lekker.
Van gooi-en-smijt r&b uit 1957 via wat-gij-niet-wilt-dat-u-geschiedt soul uit 1973 tot wat-niet-weet-wat-niet-deert funk twee jaar later.
En dan heeft-ie aan het eind van I Stole Some Love (uit 1968, het jaar van de funky judge) ook nog even meegedaan met de toen heersende rage.
Don Covay is okay, o-lay o-lay!