Rockpile-maand op Augurk: Billy Clismo in april 2006

Het is nog steeds Rockpile-maand op Augurk (Cambodja is het favoriete vakantieland van de drummer) en Gruesome Gary haakt daarop in met een bijdrage over het voetbal in Wales. Voor Dave Edmunds, geboren in Caerdydd (ook bekend als Cardiff) staat er vast niks nieuws in, maar voor Clismo wel. Ook leuk om hardop voor te lezen.

Tweede Navolgende Scudetto?

door Gruesome Gary



Kampioen van Wales word je niet zomaar en zeker niet twee jaar achter elkaar. Neem nou de mogelijke tegenstanders: NEWI Cefn Druids, Grange Quins, Cwmbran Town en Caersws bijvoorbeeld. Niet de eerste de besten. Total Network Solutions FC uit Llansantffraid-Ym-Mechain hebben het ‘m toch weer gelapt. Met een zwaar bevochten 3-1 overwinning uit bij Caernarfon Town hebben ze definitief een onoverbrugbare kloof van 21 punten geslagen met naaste belagers Llanelli AFC. Ook geen kleintje zal je zeggen.

		Het doelgemiddelde mag er ook zijn: 83 voor en 14 tegen. Als deze cijfers geen waarschuwing zijn voor toekomstige Champions League tegenstanders, dan weet ik het ook niet. Met 35 doelpunten is dit seizoen voor de 33-jarige Marc Lloyd-Williams eigenlijk een tegenvaller, daar hij er vier jaar geleden nog 41 maakte voor Bangor City. Dure aankoop derhalve. Zijn totaal in de league staat nu op 176 in 246 wedstrijden. Wellicht staat zijn leeftijd een transfer naar José Mourinho en co in de weg.




Toeschouwersaantallen in de Welsh Premier zijn zeker zo indrukwekkend; het gemiddelde bij TNS dit seizoen is toch een zeer behoorlijke 364 met als hoogtepunt de formidabele 823 tegen Caersws! Er moeten er ook niet meer komen want er gaan er op ‘Treflan’ maar 2000 in (waarvan 1000 zittenden), nu wonen er slechts 1000 mensen in Llansantffraid maar een en ander doet vermoeden dat hun Champions League groepswedstrijden zullen worden gespeeld in Wrexham of Birmingham. Of zoiets. Dieptepunt moet zijn geweest de 60 man bij Port Talbot Town tegen Connah’s Quay Nomads, maar hé, dat is voor de bezoekende supporters dan ook een pokke end rijden. Aan de linkerkant wel te verstaan.

Al met al een mooi behaald resultaat en gelukwensen aan TNS namens de Nederlandse liefhebbers die het Cymru voetbal een warm hart toedragen, hulde!

		Had u al een paar euro’s opzij gelegd voor een leuk Rockpile-album, maar zit u nog te wachten op de definitieve tip van Billy? Dat komt goed uit. Billy zegt: Opzouten met dat Rockpile-gezeik, als de wiedeweerga naar Sublime Frequencies en daar Cambodian Cassette Archives: Khmer Folk & Pop Music Vol. 1 bestellen. Een fantastische les Cambodjaanse muziekgeschiedenis in 20 liedjes. Zo te horen voornamelijk uit de jaren zeventig en tachtig. Met Duitse Krimimuziek, New Ordersoundalikes, de locale versie van Poing, Khmerhardrock, synthesizers zó fout, je wist niet het bestond, geweldige gitaarsolo’s, spacefolk, vreemde overgangen en natuurlijk onverstaanbare Prang Num Cha Gio Pale-teksten. Exotisch genoeg om het interessant te houden en pop genoeg om leuk te blijven. En allemaal klappers! De Cambodjaanse blik op zo’n 30 jaar westerse popmuziek is verslavend.



In 1979 bracht Rockpile een dubbelelpee uit. Ongeveer de helft van de nummers bestond uit covers van obscure rock & roll liedjes en de andere helft uit nummers van Nick Lowe. Die hadden ook wel wat weg van die obscure r&r tracks, maar het tempo lag over het algemeen iets lager. Nick Lowe zong zijn eigen liedjes allemaal zelf, terwijl Dave Edmunds de covers van vocalen voorzag. Voor één keer zijn de liedjes perfect gerangschikt, omdat de covers op de ene en de Nick Lowe nummers op de andere schijf staan. Om het helemaal duidelijk te maken zijn beide schijven apart van elkaar uitgebracht. Op het Swan Song label verscheen Repeat When Necessary als elpee van Dave Edmunds.



Op Radar verscheen Labour Of Lust van Nick Lowe, met daarop een hele rits prachtige popnummers, waaronder het van zeer spaarzame gitaarklanken voorziene schitterend mooie You Make Me, dat Clismo doet denken aan dat nummer dat zijn voormalig stiefschoonvader opnam voor American Recordings. Hoewel deze maand tot Rockpile-maand uitgeroepen werd wegens Billy’s Dave Edmunds-tic, is het na een krappe twee weken Nick Lowe die overuren maakt op computer en platenspeler. Labour Of Lust draait zijn rondjes, Soulseek is voortdurend alert en El Cheapo wordt driemaal daags koortsachtig geraadpleegd. Clismo wacht rustig af of het doorzet.


Slaven waren ze. Slaven van de platenmaatschappij. Maar slaven met een missie. Dave Edmunds, Nick Lowe, Billy Bremner en Terry Williams hadden elkaar gevonden en ze weigerden zich te laten ketenen door hun contractuele verplichtingen. Eerst veranderden ze hun namen in obscure symbolen, daarna krasten ze slave op hun wangen, maar toen dat ook niet help brachten ze de elpees gewoon onder hun eigen naam uit. Zo verscheen er uiteindelijk slechts één van de zes Rockpile-albums onder de groepsnaam. De vier albums die als solo-platen van Dave Edmunds werden gepresenteerd zijn wat meer rock ‘n roll en dat album van Nick Lowe is wat meer pop, maar daarover later meer. April duurt tenslotte nog ruim drie weken (en Clismo bedenkt zich geschrokken dat het tempo drastisch omlaag moet om op de 30e ook nog iets over Rockpile te kunnen melden).

Slaven waren ze. Slaven van de platenmaatschappij. Maar slaven met een missie.
Dave Edmunds, Nick Lowe, Billy Bremner en Terry Williams hadden elkaar gevonden en ze weigerden zich te laten ketenen door hun contractuele verplichtingen. Eerst veranderden ze hun namen in obscure symbolen, daarna krasten ze slave op hun wangen, maar toen dat ook niet help brachten ze de elpees gewoon onder hun eigen naam uit. Zo verscheen er uiteindelijk slechts één van de zes Rockpile-albums onder de groepsnaam. De vier albums die als solo-platen van Dave Edmunds werden gepresenteerd zijn wat meer rock ‘n roll en dat album van Nick Lowe is wat meer pop, maar daarover later meer. April duurt tenslotte nog ruim drie weken (en Clismo bedenkt zich geschrokken dat het tempo drastisch omlaag moet om op de 30e ook nog iets over Rockpile te kunnen melden).

		Sweet Little Lisa werd geschreven door Hank DeVito en Donivan Cowart. DeVito zat in de jaren zeventig samen met o.a. gitaarvirtuoos Albert Lee in de Hot Band, de begeleidingsband van Emmylou Harris. Albert Lee zou het nummer coveren op zijn debuutelpee uit 1982. Later werd Sweet Little Lisa ook nog opgenomen door de Spotnicks, de Hamsters en in 2004 door de heropgerichte (Notorious) Cherry Bombs. Een band die in de jaren zeventig live furore had gemaakt, maar nooit aan een album was toegekomen. Een band ook, met Hank DeVito in zijn gelederen.

Omdat die Hank DeVito blijkbaar meer van het spelen dan van het opnemen was, is de oudst bij Clismo bekende versie van Sweet Little Lisa die van Dave Edmunds uit 1979. Die versie (hier gelinkt) is gelukkig voor u ook meteen de beste. Dat komt mede door de solo die verzorgd werd door… Albert Lee.

Volgt u het nog? Billy ook niet. Hij heeft alle hem bekende gegevens gemaild naar Arnold Rypens zodat de geschiedenis van Sweet Little Lisa hopelijk mét verhelderende uitleg in de volgende editie van The Originals terechtkomt. Als u in de tussentijd toch wil proberen te doorgronden hoe dat zat met al die verschillende mannen in die verschillende bands staat hier nog een wellicht verhelderende stamboom.

		Wellicht was het u al opgevallen: Clismo zit even op een dood spoor wat de schrijverij betreft. Er is niets wat hij per se kwijt moet, zijn collectie mp3s van Gerard Cox is beperkt en het fototoestel vertoont kuren, zodat mooie plaatjes er ook niet inzitten. De logverslaving trekt zich daar echter niets van aan. Die schreeuwt om bevrediging. Nu ook Gruesome Gary de helpende hand niet toesteekt in de vorm van een voetbalbijdrage grijpt Clismo naar een klassiek middel. De kapstok. April 2006 is bij deze uitgeroepen tot Rockpile-maand en dat heeft niets te maken met het onafhankelijke muziek- en cultuurblad uit Philadelphia (want daar heeft Clismo tien minuten terug pas voor het eerst van gehoord).