Dan is een onvermoede live-cd in Best-Of-vermomming – hoe irritant ook - nog dragelijker.

Het kan ook anders, Billy is het nooit overkomen, maar zijn vriend Riecus wel. Die kocht ooit een lp van Jimi Hendrix die bij nader inzien van The Purple Fox bleek te zijn. Dat was jammer, maar omdat er wel een paar aardige liedjes opstonden draaide Riecus de elpee een paar keer, waarbij er één nummer bovenuit stak. Toen hij op zoek ging naar het origineel van Hendrix kwam de aap uit de mouw: Het was 1970 weetjewel, iedereen had heboefte aan een beetje zelfekspressie en de Purple Fox had de grootste hits van Jimi keurig afgewisseld met composities van zichzelf! Waaronder die ene klapper.

Voor de mensen die zich afvragen hoe het met Willem Mieras gaat: goed!

Hij heeft afscheid genomen van zijn vrienden in Suriname en is op zijn parbomobiel via Frans Guyana op weg naar de hoodstad van Brazilië, waar hij rond het WK moet arriveren.

Daarna via Paraguay, Uruguay en Buenos Aires richting Patagonië en Ushuaia.

Natuurlijk is niets zeker, want zoals hij al in zijn mailtje citeerde: "Voor wie niet weet waar hij naar toe wil, zijn alle wegen goed."

Wij wachten dus gewoon af en houden u op de hoogte van dramatische of anderszins vermeldenswaardige gebeurtenissen.

Je hebt een heleboel van die parken. Sommigen groot, anderen kleiner. Je hebt mooie parken. Je hebt saaie parken.
In veel van die parken kun je een jeeptour nemen. Dat kost ongeveer € 7,50. Je wordt dan in een luxe jeep geladen. De raampjes gaan dicht, maar dankzij het uitgekiende luchtbehandelingssysteem is de atmosfeer binnen zeer aangenaam. Bovendien ben je er van alle luxe voorzien en vaak wordt er ook nog leuke muziek gedraaid.
Zo’n rit duurt 1,5 á 2 uur en opletten is geboden, want je krijgt enorm veel te zien en je hebt zó iets gemist. Aan het eind van de rit kun je aan de andere kant van het park uitstappen. Je weet dan alles en je kunt weer verdergaan met de rest van de dag. Clismo houdt niet zo van jeeptours.

Meestal kun je de parken ook wandelend verkennen. De prijzen voor die kaartjes zijn variabel. Nieuwe, kreukloze kaartjes kosten vaak een paar tientjes, maar met een tweedehands kaartje van een paar euro krijg je ook gewoon toegang. Er bestaat zelfs de mogelijkheid om een wandeljaarkaart te nemen. Voor de prijs van twee nieuwe toegangskaarten heb je dan heel het jaar toegang tot alle parken. Mits er ruimte is.

Wandelend heb je wat meer tijd nodig dan per jeep, maar dat geeft niet want de dagen duren eeuwig in die parken. Je kunt rustig even een tukkie gaan doen op een beschut grasveldje in de zon en later je wandeling vervolgen terwijl die zon nog even hoog aan de hemel staat als aan het begin van je tocht. Op interessante plekken kun je wat langer blijven hangen, mindere gedeeltes kun je schuin oversteken of geheel links laten liggen en als je er behoefte aan hebt kun je ook nog eens op je schreden terugkeren. Clismo heeft een wandeljaarkaart.
Onlangs is hij in Slaughterhouse Five geweest. Daar kom je langs Billy Pilgrim en het bombardement van Dresden. Onder andere. En langs vliegende schotels van de planeet Tralfamadore, waar tijd gewoon één van de vier dimensies is die de bewoners waarnemen. Onder andere. Normaal heeft Clismo niet zo veel met oorlog en vliegende schotels, maar in dit park is het allemaal bijzonder luchtig en humoristisch en prettig en vol mededogen ingericht. Slaughterhouse Five stamt al uit het eind van de jaren zestig, maar het heeft nog niets van zijn glans verloren. Loop er ook eens binnen.

Samenspannen*

Massaal plastic tassen, rugzakken, vuilniszakken en andere verdachte voorwerpen (bij voorkeur voorzien van een tikkende wekker o.i.d.) achterlaten op drukke openbare plaatsen.

Trek zolang het koud blijft eens een burka aan! Het staat leuk en de met schapenwol gevoerde exemplaren zijn nog lekker warm ook.

Elk emailtje standaard voorzien van een aantal verdachte termen.

Of toch maar op D66 stemmen.

* zie verklaring van woorden

Clismo wordt altijd een beetje meewarig aangekeken als hij enthousiast doet over Joe South. Er is inderdaad weinig spectaculairs aan de man (al is het aantal evergreens van zijn hand vrij indrukwekkend: Games People Play, Rose Garden, Hush, Walk A Mile In My Shoes…, om er een paar te noemen) maar Billy vind de liedjes goed, de teksten aansprekend (vooral vroegâh, in liefdesverdrietige tijden) en hij vind het héérlijk om lekker met Joe mee te galmen. Die Best Of CD wordt dus hoofdzakelijk gedraaid als Billy alleen thuis is. Of samen met zijn dochter. Hoewel die óók al teleurstellend weinig interesse toont.

Op internet is bijna niks over Joe South te vinden, maar in het kader van uw opvoeding verwijst Clismo toch even naar een stukje dat hij eerder schreef en een aflevering van de Avonden. Jan Donkers is een goede schrijver, want het interview dat Lotje IJzermans met hem heeft voegt niets toe aan het stukje in Wah Wah, maar het is wel voorzien van drie liedjes van onze held. Het liedje uit 1988 doet Billy meteen denken aan de comeback van Brian Wilson. Anders gezegd: Drugs maken meer kapot dan je lief is. Vooral je stembanden.