Heeft Clismo dat al eens gemeld? Dat hier elke winter Goat’s Head Soup op het menu staat?
Billy is geen kenner. Zo is het hem nog nooit gelukt het alom geprezen Exile On Main St uit te zitten. (Bij het eerste nummer denkt hij al: Rocks Off van Primal Scream en Def Leppard zijn beter.) Deze opvolger blijkt echter elke winter verslavend lekker. De eerste twee liedjes zijn al geweldig. Neem nou 100 Years Ago Dat begint met Billy Preston in zijn twee achter zijn orgel, de Stones vallen in, Keith begint lekker te jengelen er wordt doorgeschakeld naar drie, vervolgens gaan we ineens terug naar de eerste versnelling om nog even te genieten van de omgeving waar we zitten, waarna via twee, drie en vier een royale b-weg afgesjeesd wordt naar de fade out die véél te vroeg wordt ingezet.

Hierna volgt een prachtige ballad, weer zo’n wereldse midtemporocker waarop held Billy P. het heft in handen heeft en wordt afgesloten met het iets te vaak gehoorde, maar in deze context nog steeds mooie Angie.
Na zo'n geweldige eerste kant kan de rest alleen maar tegenvallen, zou je denken, maar kant B is bijna even goed en bevat halverwege een van Clismo’s ideale winterdipnummers toepasselijk Winter geheten. Oude pan, lekkere soep, dus. En of het nou komt doordat de elpee opgenomen is in Jamaica of omdat dat orgel zo lekker warm klinkt, maar Goat’s Head Soup scheelt meer stookkosten dan menige combiketel. Echt waar.

Wat een zaligheid!
Bijna een hele week zonder enige verplichting.
Zo zou het leven altijd moeten zijn.
Clismo gaat de tijd die hij niet wenst te besteden aan vrouw en dochter lekker vullen met het opschonen van zijn harde schijf en lezen.

Lezen? Lezen!
Niets zo lekker als in een hoekje met een boekje. Na vijf weken te hebben gedaan over the Algebraist heeft Billy vorige week The Cattle van Greg M. Sarwa er in twee avonden doorgejast. Het moet gezegd: dat laatste verhaal is ook iets eenvoudiger, maar het loopt wél slecht af en dat is altijd een plus bij Clismo. Overigens kan hij beide boeken aanbevelen. The Algebraist is misschien niet het beste boek van Iain M. Banks (het einde stelde een beetje teleur) maar het blijft een feest om te lezen.

Bij Greg M. Sarwa geen sadistische leiders van jarenlang reizende oorlogsvloten, ongrijpbare bewoners van gasreuzen of oude voorvallen met verreikende staartjes. Wel net als bij Banks een sombere blik op de maatschappij.
Het verhaal van Sarwa zou zich volgend jaar af kunnen spelen, leest als een trein (al is het af en toe iets te schetsmatig naar Billy's smaak) en lag vorige week nog voor 5 eurie bij de Rotterdamse Slegte.
Dus als je ook nog een paar dagen vrij hebt…

Clismo blijft natuurlijk verder zoeken en openstaan voor nieuwe tips en aanvullingen. De volgende nummers uit 1968 worden sowieso nog gezocht:

Cliff Nobles & Company - Judge, Baby, I'm Back
the Common Pleas - Funky Judge
the Ding Dongs - Here Comes The Judge
Eddie Harris - Here Comes The Judge
the Magistrates - Here Comes The Judge
Pigmeat Markham - Sock It To 'Em Judge
Pigmeat Markham - The Hip Judge

Natuurlijk is er elk toernooi sprake van een sterke groep, maar dat is dan volgend jaar toch echt die van de Azzurri, die aan de Black Stars, Tsjechië en de Verenigde Staten werden gekoppeld.

Met de hiphop- en r&b liefhebber Eddie Johnson hebben nou juist die Amerikanen iemand die hen nog verder kan schieten dan de laatste acht die ze met hun combinatie van Duitse degelijkheid en Amerikaanse winnaarsmentaliteit in Japan en Korea haalden.

Geboren op 31 maart 1984 (het jaar waarin de NASL zijn Waterloo vond) in Daytona Beach, debuteert Johnson op 17-jarige leeftijd in de MLS voor Dallas Burn, nu FC Dallas.

Helaas maakte een voetblessure eerder dit jaar (en vermeend ‘onprofessioneel’ gedrag) een einde aan de snelle opmars van de aanvaller, maar Duitsland moet hij kunnen halen en omdat ook concurrenten Brian Ching en Taylor Twellman zich nog niet voldoende hebben bewezen mogen we aannemen dat Eddie erbij is in juni.