Voor de tweede keer op rij zijn Clismo en kornuiten genaaid door Sjoerd en zijn Rotown-kliek. Met een zelfde puntenaantal als de nummer vijf, bleek de voor de presentator onuitspreekbare teamnaam Onbetwist Rendier Speedwagon een reden om uw helden geen prijs te gunnen, maar die lelijke gasten van het andere team wel. Was Peenvogel er nu maar bij geweest. Dan hadden we namen als Inner City, Christine W., the Bellamy Brothers en Mott The Hoople ongetwijfeld wél geweten, en waren we niet afhankelijkheid geweest van de kuren van deze would be Deelder. Omdat er verder geen woorden voor zijn een instrumentaal kerstplaatje. En Peenvogel: succes straks op de brommert!

Speuren naar goede kerstliedjes. Het is als graaien in een ton met verrot fruit. Soms glij je onderuit in de snot. Regelmatig dreig je over je nek te gaan. Het kan ook gebeuren dat er, nadat je alle blauwgroene sinaasappels, zwarte bananen en uitgedroogde mandarijntjes opzij hebt geworpen, niets meer overblijft.
Maar af en toe - héél af en toe - ligt er een smakelijk appeltje te glimmen tussen de prut. Je bekijkt hem vluchtig. Je kan er geen plekje aan ontdekken. Je spoelt hem even af onder de kraan, en inderdaad: volkomen gaaf.

De friszure Elstar op Merry Christmas From Motown is van Marvin Gaye en heet Christmas In The City. O, ja, Marvin zingt níet.

Clismo voelt zich nergens te goed voor, dus toen hij van de week de Da Vinci Code door het huis zag slingeren, heeft hij die tijdens de Europese verrichtingen van onze clubs tot zich genomen. Dat beviel best. Het boek was wél spannend en de schilderijen waren heel mooi.

Clismo vindt schilderijen in boeken sowieso een stuk interessanter dan in het echt.

Maar zijn favoriete leesschilderij is Schipbreuk van Théodore Géricault, dat beter bekend werd als Het Vlot van de Medusa. Halverwege zijn prachtboek Een geschiedenis van de wereld in 10½ hoofdstuk beschrijft Julian Barnes eerst de scheepsramp van de Medusa en gaat daarna door met een essay over het schilderij dat Géricault naar aanleiding van dat drama maakte. Barnes was bovendien zo slim om te zorgen dat er een uitvouwvelletje met dat schilderij in het boek zit, zodat je het tijdens het lezen kunt meekijken. Fascinerend is dat. Dat héle boek is trouwens op één of twee hoofdstukken na geweldig. Billy las er ooit voor het eerst de schofterige geschiedenis van de St. Louis, maar het zit ook vol hilarische verhalen, zoals dat van de houtworm in de Ark van Noach. Als dan toch één van de vier boeken uit dit stukje aanbevolen moet worden, is dit het wel. Met De Dulle Griet.

Van de paar cd's uit 2004 die ik dit jaar gekocht heb, draai ik die van the Arcade Fire nog het meest regelmatig. Meeslepend is het meest toepasselijke woord. En eerlijk gezegd leek het me ook wel tof om dit gezelschap live te gaan bekijken.
Tót ik die verschrikkelijke live-uitvoering van Haiti hoorde. Auw! Ik geloof dat ik ze eerst nog een jaartje de tijd geef om te oefenen voordat ik me aan een concert durf te wagen.

(Dat Casa de Punk is trouwens wel om in de gaten te houden, want er staan met enige regelmaat interessante mp3s op.)

Om uw oren te strelen na deze gemene aanslag op het trommelvlies nog een fijne kersthit. Captain Beefheart presenteert There Ain't No Santa Claus On The Evenin' Stage.

maandag 13 december

Happy Birthday, Baby Jesus

Die reïncarnaties van the King weten hoe het hoort: In december breng je een kerstsingle uit. Punt.
Omdat ik altijd minstens een paar jaar achterloop heb ik geen idee hoe die nieuwe van El Vez klinkt. Maar het tien jaar oude Feliz Navi-Nada van de lekker luidruchtige kerstverzameldubbelceedee van Sympathy For The Record Industry klinkt ook nu nog steeds als met teveel wijn op een rondedans om de blauwspar terwijl de vlammen uit de takken slaan. Ach, kopen we toch een nieuwe boom?

Dat moet wel een goeie liveband zijn.
Met de ritmesectie van Kopna Kopna en de zanger van Only Entertainment lijkt me de juiste balans gevonden tussen lekker vet livespel en ehhh… entertainment.
(Only Entertainment was een punkcoverbandje a la Me First & the Gimme Gimmes. Uiterst vermakelijke optredens. Zie Clismo eens staan grijnzen achter die malloot met zijn duivelshandje.)
De doelstelling ('aanstekelijke en dansbare popsongs') klinkt ook goed. En alhoewel de mp3-tjes me nog niet helemaal overtuigen gaat dat op het podium ongetwijfeld goed komen.

Dread Zeppelin

All I Want For Christmas Is My Two Front Teeth

Wat is december toch een fijne maand. Eerst kadootjes en dan kerstliedjes. Clismo luistert al naar niets anders meer.

Er schijnen mensen te zijn die er niet van houden, maar zodra de Sint de grens weer heeft overschreden kruipt men in de Burgemeester Gründemannstraat de zolder op om de bandjes met kerstspecials van Stoffer & Bentz tevoorschijn te halen. Van sentimenteel tot absurd. Van kont tegen de kribbe tot cover van een traditional . Feest.

Helaas heb ik slechts een kleine hoeveelheid liedjes digitaal, maar ook daar zit voldoende moois tussen om u gedurende deze maand te verwennen.

Hedenavond presenteren we twee mannen live met gitaar. Loudon Wainwright III schudt de grappige liedjes uit zijn mouw, dus doet-ie dat over kerst ook.

Het familieportret van Robert Earl Keen is de ultieme sonische weergave van de lamlendige kerstdinersfeer.
Mooie bijkomstigheid is dat in het Texaans de woorden boyfriend, Mexican en him keurig op elkaar blijken te rijmen.

Gôh.

Niet iedereen gaat mee met Clismo's blije decembergedachten.

Zo! De kadootjes zijn binnen.
Dank U, Sinterklaasje! Tot volgend jaar!
Terwijl we de oude man de deur uitwerken (mijter af, staf tegen de muur, voordeur open, Sint erdoor, staf er achteraan en de mijter weer bovenop) horen we verdachte geluiden bij de achterdeur. Stilletjes posteren we ons bij de trap en wachten we af…
Daar komt-ie al aangeslopen. Het is een zwarte kerstman. En dat pak stulpt niet zo naar voren omdat hij zo'n dikke buik heeft. Het zit lager. Ongelofelijk! Het lijkt wel of hij daar een stokbrood heeft zitten…
Nu herkennen we de vermomde man ineens. Het is Clarence Carter, die in zijn vermomming als Back Door Santa één van de meest hitsige kerstliedjes heeft gemaakt die Clismo kent. Ho ho ho!

Terwijl de 5 december-nervositeit Clismo bijna gek laat worden van spanning, weet hij toch snel nog even het derde deel van de cursus keelzang op de site te kwakken.
Als kadootje voor alle langssurfende aspirant keelzangers, behandelt Paul Pena voor u Sygyt. Geniet, maar zing met mate.

10: tongplaatsing
11: hoe dichter de mond, hoe lager de klank
12: narrow that throat and go: "...."
13: hé! waar gaat dat geluid ineens heen?

Vandaag houden wij één van de beste liedjes van zelfverklaard lalala -liefhebber Chris Goss tegen het licht. Het is een heerlijk nummer, dit Third Man On The Moon, maar na kritische beluistering moeten we het toch echt scharen onder De Luie Tekstschrijver Hypothese. Dat nanana klinkt okee, maar als er verderop ineens tekst verzonnen is, vind ik het nóg beter.
Overigens zijn de lalala's van de Masters Of Reality op hun best als ze niet mee mogen doen aan het onderzoek, namelijk als er geen vergelijkbaar stukje met tekst is. Luister maar eens naar Doraldina's Prophecies, dat Goss er helaas vergeten is bij te stoppen op zijn laatste kliekjes-cd.