Altijd leuk, een weekendje weg. Niet dat ik het gevoel heb dat ik weg moet voor een lekker avondmaal (ik hou niet van mosselen), een bed dat stukken minder ligt dan thuis of een ontbijt waar je vroeger dan gewenst dat bed voor moet verlaten. Ook niet om er effe uit te zijn. Maar er zijn wel altijd onbekende platenzaken. In Middelburg hebben ze De Platenbaas. Alleen tweedehands. Een hoop vinyl. En vier leuke aankopen. Tegen de klok in:
A Nod's As Good As A Wink… To Blind A Horse van The Faces stond al jaren op mijn lijstje. Geen idee meer waarom, maar het is een lekkere plaat. Rod Stewart schuurt fijn tegen Ron Wood aan op een bed van basic rock‘n'roll .

Na de algemene inleiding van vorige week gaan we nu over tot het echte werk. De eerste zangtechniek die Paul Pena ons bijbrengt heet Hoomei.

Met Eenmansvlieg hebben we wel eens een liedje gemaakt dat Tuva Funk heet. Over een vette basloop probeerden we allemaal te keelzingen. Het resultaat was hilarisch, maar met keelzang had het niet zo heel veel van doen. Tja, toen hadden we deze cursus nog niet gehoord. Het blijkt helemaal niet zo moeilijk te zijn. Ga er eens rustig voor zitten. Luister goed naar Paul, doe mee en je zult zien dat je binnen de kortste keren zelf ook de meest geweldige geluiden uit je keel kan laten rollen.

5: factoren van belang bij keelzang
6: houding van lippen en tong, harmonie
7: tongtechniek ("ö as in Hermann Göring")
8: oefenen maar (en schuiven met die tong!)
9: doe de Howlin' Wolf en Constipation Blues

Volgende week: Sygyt

Via een promotiepraatje op Think Small komt hier het eerste fundament onder de Kracht van de Eenvoud Hypothese.

Rent A Wreck van de Suburban Kids With Bibical Names: drie minuten lang vrolijke blijheid, met een fantastisch pompompom-begin.
Het einde begint me trouwens ook steeds meer te bevallen. Of is dat omdat het nummer op repeat staat en ik weet dat dan het pompompom van het begin er weer aan zit te komen?

Hypothese 1: De melodie is zó sterk dat de tekstschrijver inzag dat er geen begrijpelijke woorden meer nodig waren om het liedje tot een onweerstaanbare meezinger te maken.
Dit noemen wij hierna De Luie Tekstschrijver Hypothese

toets: In dat geval zou het lalala-gedeelte evenveel tot meezingen op moeten wekken als een vergelijkbaar stukje refrein of couplet waar wél tekst gezongen wordt.

Hypothese 2: Het zingen van lalala (of heeheehee, of doedoedoe) vergroot het meezinggehalte van het liedje.
Dit noemen wij hierna De Kracht van de Eenvoud Hypothese

toets: In dat geval zou het lalala-gedeelte een sterkere neiging tot meezingen op moeten wekken dan een vergelijkbaar stukje refrein of couplet waar wél tekst gezongen wordt.

got me a movie
i want you to know
slicing up eyeballs
i want you to know
girlie so groovie
i want you to know
don't know about you
but i am un chien andalusia

Een goede band met Vangelis en Demis Roussos in haar gelederen, kan dat? Anno nu zou ik het niet weten, maar wat deze heren aan het eind van de jaren zestig als Aphrodite's Child hebben gemaakt behoort al jaren tot de favoriete muziek in huize Clismo. Alléén hier, lijkt het, want behalve Rain And Tears hoor je zelden nog iets van deze gewichtige Grieken voorbijkomen. Terwijl ze zoveel geweldigs gemaakt hebben.
Ik kan iedereen aanraden om voor een paar €urie eens een Best Of aan te schaffen. Binnen één plaatkant word je heen en weer geslingerd tussen een afwisselend dramatisch croonende en dan weer hysterisch gillende Demis, lieflijke popliedjes, psychedelische rock en rampestamp, klap-maar-mee, wij-zijn-vandaag-zo-vrolijk-en-we-gaan-nog-niet-naar-huis-nog-lange-niet-nog-lange-niet feestmuziek. De beste liedjes zijn die waarbij ze nog minuten doorgaan nadat het liedje eigenlijk al klaar is. En dan nóg wordt de fade out te vroeg ingezet.
Evangelos Papathanassiou orgelt er lustig op los, terwijl gitaar en bas (Demis in eigenste persoon!) ook al niet te versmaden zijn. Alles overgoten met een typisch Grieks sausje. Alsof de tafel voor je is volgezet met dolmades, van die lekkere gehaktballetjes, een salade met lekker veel feta, souvlaki, wat tzatziki en een keur aan lokale wijntjes. Laten we de lamsbout, stifado en mousaka niet vergeten. Verderop staat nog een bord linzensoep die gegarandeerd nog vóór complete consumptie al zware darmgassen op gaat leveren en je wéét dat je na afloop een heerlijk zanderig bakje Griekse koffie te wachten staat.
Kwijlgoed. Dat zijn ze.

Weet je wie er veel singels hebben?

Ton en Sinie van de Aker.

Ze hebben trouwens ook een hele toffe website met mooie muziekjes en gave gifjes!

Nooit meer zal ik cynisch reageren als artiesten van middelbare leeftijd ons land aandoen voor een optreden.
Nooit meer zal ik meewarig reageren als ik hoor dat iemand een concert gaat bezoeken van een bandje dat tien jaar terug hot was.
Nooit meer drink ik dat smerige Bavaria in 't Patronaat.

Het optreden van No Means No, gisteren in Haarlem, was fantastisch! Drie gemoedelijke heren die oogden alsof ze na hun middagdutje eerst rustig gedoucht hadden, rek- en strekoefeningen gedaan, schoon T-shirtje aan, kunstgebit niet vergeten, dan nog even een lekker kopje thee en vervolgens het podium op om de opgekomen jeugd loeihard achterover te blazen. Vooral van die heerlijk geplukte baspartijen kon Billy geen genoeg krijgen. En van het samenspel natuurlijk. Want goed spelen kunnen ze alledrie en als zang, spel én presentatie zo heerlijk op elkaar afgestemd is en met zoveel plezier gebracht wordt, mogen ze wat mij betreft tot op Buena Vista-achtige leeftijden door blijven gaan. Kunnen jullie er ook nog een keer langs.

Bedolven onder de mailtjes zijn we.
Na de eerste twee bijdragen van eksoties-voetballiefhebber Gerard Poot heeft zich blijkbaar al zo'n grote schare fans gevormd dat de hotmail-account van Augurk het niet meer aankon.
Na geswitcht te zijn naar het hippe dnbhq.com waren we van die mailtjes in elk geval af, maar mondelinge verzoekjes bleven ons achtervolgen en er werd zelfs door een ander, meer voetbalgericht weblog, geprobeerd GP bij Augurk weg te lokken. Tijd voor wat druk op onze reislustige medewerker.
Goede argumenten werken altijd, zodat u, trouwe lezer, zich op deze mistige novemberdag kunt warmen aan verslagen uit aangenamer oorden:

Feest afgelopen weekend in het Finnair Stadium in Helsinki, waar voor de 50 e keer werd gestreden om de nationale voetbalbeker. Feest vooral in Anjalankoski omdat de lokale helden van MyPa, slechts geëindigd in de middenmoot van de Veikkausliga , als overwinnaars van het veld stapten. Een dramatisch einde van het seizoen voor medefinalisten FC Hämeenlinna , dat eerder reeds degradeerde uit de Finse eredivisie.

MyPa - 2 maal eerder cupwinnaar - was uiteraard favoriet, nadat zij reeds de top drie van de competitie uit het bekertoernooi hadden gestoten. De 6-3 overwinning op landskampioen FC Haka was wel de meest sensationele. Voormalig international Saku Puhakainen opende de score na 23 minuten, na een goede pass van Niklas Tarvajärvi.

De voorsprong was verdiend, maar in de tweede helft echter nam FC Hämeenlinna de controle over het middenveld over en de Australiër Mark Byrnes maakte uit de rebound gelijk, nadat keeper Janne Korhonen een schot op doel niet goed had verwerkt. Een nieuwe sensatie hing in de lucht en de underdogs leken alle ellende van het seizoen te vergeten; tot de 2e minuut van de blessuretijd.
Een schot van de 18-jarige invaller Eetu Muinonen leek ver naast te gaan, maar de mee opgekomen centrale verdediger en aanvoerder van MyPa, Tuomas Aho, wist de bal alsnog met de hak tegen de touwen te krijgen.

Volgens de verliezend coach had FC Hämeenlinna in de competitie al ruim 15 punten verloren door tegengoals in het laatste kwartier en zeker 5 punten door tegengoals in blessuretijd.
Ze zijn kennelijk nogal hardleers als het gaat om het harde leer..