Clismo is geen man met grote idealen. Daarom is hij zo gelukkig.
Toch heeft ook Billy zo zijn vrome wensen. Hij weet dat wereldvrede, een einde aan alle nare ziektes of gezond verstand voor iedereen niet echt realistisch zijn. Clismo grijpt ook niet zo hoog. Hij zou gewoon graag willen dat iedereen de documentaire Genghis Blues een keer ziet. Daar worden we allemaal beter van. De documentaire is heerlijk om te zien en Billy wordt niet meer zo vreemd aan gekeken als hij zijn keelzangoefeningen doet in de supermarkt.

Om het proces in gang te zetten staat hier een link naar de website waar weer een link naar de documentaire zit. Er moet wel eerst een of ander programmaatje geïnstalleerd worden dat vast vól zit met spyware, maar Ze weten toch alles al van je, dus waar zou je je druk over maken.
Na het zien van de documentaire zal er een honger naar Paul Pena opkomen. Die kan gestild worden door de nooit op cd verschenen eerste album hier en de tweede album hier ergens te downloaden.

Tjonge, wat zijn we weer blij dat het voetbalseizoen gaat beginnen. Want wie zal de Melbourne Victory dit jaar de baas worden? Die hebben per slot van rekening de meest smerige verdediger ter wereld in dienst. En de wereldrecordhouder als het om het meest aantal doelpunten in een interland gaat. En bovendien komen er in Melbourne regelmatig 50.000 man kijken met als gevolg dat de Aussie Rules clubs lijdzaam toe moesten zien hoe Guus Hiddink de boel Down Under op zijn kop heeft gezet!

Met Bobby Petta nog steeds als enige landgenoot in de competitie zal de A-League op niet veel Nederlandse kijkers hoeven rekenen. Bijna waren Michael Mols en Phillip Cocu ook actief geweest in de outback, maar zij kozen ervoor hun carrière rustig af te bouwen.

Toch is de competitie voor sommige Aussies interessant genoeg om voortijdig naar die heimat terug te keren. Zo zijn er onder meer Craig Moore, Paul Agostino, Tony Popovic en Tony Vidmar actief en vinden we dit jaar Juninho (u weet wel, die kleine Braziliaanse wereldkampioen in 2002) terug op het zuidelijk halfrond. Helaas speelt de Australische Messi nu voor Genclerbirligi. Dan mis je dit.

Vrijdag beginnen we!

Hoera voor Peenvogel!
Die kwam naar aanleiding van dat stukje over The Quotes met The Madd op de proppen. En laten die nu binnenkort ook een album presenteren! Hier staat dat het om een cd gaat, maar dat lijkt Clismo sterk. The Madd is duidelijk een band die de sixties serieus neemt, zoals blijkt uit hun nauwelijks van vintage jaren zestig singles te onderscheiden debuut-ep. Dus dat wordt vast een prachtig vormgegeven elpee.
Stiekem vind Billy ze een stuk minder klinken dan The Quotes. Maar hé, het is een live-presentatie dus dat hoor je toch niet! 28 september in Waterfront dus. Waar Clismo al lange tijd niet meer geweest is, want die kent daar maar één zaal en die is niet echt klein. Wie haalt de kaartjes, jongens?

Nog steeds in de ban van El Pino kwam Clismo langs de site van Stardumb Records. Mooie hoezen! En er blijken meer leuke bandjes in Rotjeknor te huizen dan Billy had verwacht. The Quotes bijvoorbeeld. De twee lekkere singles hierboven doen uitkijken naar een volledig album. En laat die nou op 8 september in Rotown gepresenteerd worden! Is Clismo er ook eens een keer op tijd bij. Wie haalt de kaartjes, jongens?

Update: Voor Clismo hoeft geen kaartje gehaald te worden, want die heeft dan reeds andere verplichtingen. Een andere keer maar. Check ook de leuke doe-het-zelf-video van She Got Me op Youtube.

Nee, Waterpop is geen Rosklide of Landgraff.
Het is bijvoorbeeld een stuk dichter bij. En een stuk goedkoper.
Er komen dan ook alleen bands die alleszins redelijke eisen stellen op het gebied van de inwendige mens.
Die gasten van die 4 vegetarische maaltijden waren voor Clismo de helden van de dag.
Hij had wel eens eerder gelezen over El Pino & the Volunteers, maar hij had ze nooit nog nooit beluisterd. Vooroordelen. Americana uit Nederland: dat moest wel dubbel saai zijn. Gelukkig heeft het lot dat gecorrigeerd. Na afloop heeft Billy bij de drummer direct maar een elpee gekocht. Met graties cd erbij voor zijn vriendin. Zo kwam het toch nog goed.

Het is even doorbijten bij de stem van de zanger. (Clismo dacht eerst dat het gezelschap uit Australië kwam, maar dat zal wel door die kraaiensound komen.) Verder is er weinig mis met de muziek van O'Death. Opgefokte kuntrie lijkt de beste omschrijving. Het antieke instrumentarium zorgt voor sfeer. De liedjes gaan van experimenteel gepiel naar melancholica naar meestampfiddles in overdrive. Sixteen Horsepower, maar dan van god los. En aan die uptemponummers te horen live ook lekker onderhoudend. Jammer dat ze net geweest zijn.

Tijd voor een tweede ontboezeming:

Billy is er ook zo een.
Zo'n man die nietsvermoedende insecten besluipt in zijn achtertuin in een poging ze vast te leggen met zijn ordinaire kiekjesklikker. En omdat die beesten Clismo al van vele meters afstand aan zien komen, moet hij zich meestal tevreden stellen met het fotograferen van onschuldige bloemetjes die zich nu eenmaal niet zo eenvoudig uit de voeten kunnen maken. Gelukkig voor u zijn zelfs díe foto's meestal zo slecht dat hij ze niet op internet durft te plaatsen, maar eigenlijk, eigenlijk is Billy een wannabe natuur-in-eigen-huis-en-tuin-fotograaf.

Aanverwant nieuws: Het nieuwe album van Ween moet La Cucaracha gaan heten en over een paar maanden verschijnen. Een tour door Europa is nog niet gepland.

Dat Clismo op zijn 37e nou nóg niet weet dat-ie geen bier moet afwisselen met tequila. Het is bedroevend.
Nu heeft hij de warmste dag van het jaar doorgebracht in een verduisterde kamer, liters thee drinkend en zich door de 134 foto's heenworstelend die hij de avond daarvoor had gemaakt en die allemaal mislukt waren. Op één na waarbij wél was geflitst.
Op de momenten dat het gebonk in zijn hoofd naar een draaglijk niveau zakte kwamen er drie verschillende liedjes in zijn hoofd. Het overbekende Tequila van the Champs, dat toepasselijke liedje van Ruben Rodrigez & his Guadalajara Kings waar Clismo zo snel geen mp3-tje van kan vinden en 't onovertroffen nummer van Terrorvision. Een nummer dat gezien de uitbundige vrolijkheid alleen maar tíjdens het nuttigen van tequila gemaakt kan zijn. En waarschijnlijk pas na het eten van een familiezak aspirientjes is afgemixt.

Mieras mailde Clismo een vrolijk zomerplaatje met wat gesampelde steelbandgeluiden erin.
Met de vraag of Billy de sample kon plaatsen.

Clismo heeft teruggemaild dat het op zeker Van Dyke Parks moet zijn. Waarschijnlijk Steelband Music of Stars & Stripes Forever.

Eerlijk gezegd (Mieras leest dit niet) kan het natuurlijk elk willekeurig bandje op de hoek van een tropische straat zijn. Maakt niet uit. Dat liedje is leuk. Even dacht Billy nog een aktuele zomerhit te pakken te hebben, maar het nummer blijkt al negen jaar oud:
Natural Resource ft. Pumpkinhead – Can It