Clismo moet een bekentenis doen.
Het ligt niet aan Sjoerd en zijn Rotownkliek.
Het ligt ook niet aan de samenstelsters van de kwis.
Het ligt aan Clismo.
Al die keren dat het team met Billy erin weer jammerlijk naast het podium is beland, was het zíjn schuld. Clismo heeft namelijk ernstige problemen om sommige bands uit elkaar te houden.

Misschien ligt het wel aan de alfabetische indeling van zijn platenkast. Hoewel. Met het uit elkaar houden van Cat Stevens en Al Stewart schijnen meer mensen problemen te hebben. Maar Clismo heeft dat probleem vaker. Neem nou de Ohio Players en de O’Jays. Dat zijn twee totáál verschillende bands, maar omdat ze achter elkaar staan in de singlebak raakt Clismo in de war.
Als Backstabbers weer eens voorbij komt in zo’n kwis (in een moordronde of zo) gaat het geheid mis. “Ohio, Ojays, Ohio, Ojays, Ohio, ...” gaat er dan als een alle-muziekkennis-wissende mantra door het hoofd van Billy. Met als resultaat dat Clismo de rest van de vragen met een half oor hoort en uiteindelijk vergeet überhaupt een antwoord in te vullen.
Om daar vanaf te zijn hier voor zijn teamgenoten een uiterst beknopte handleiding om de bands uit elkaar te houden.

Ten eerste de Ohio Players. De naam zegt het al. Players zijn het. Hitsige mannen die alleen uit zijn op sex. Vaak en met zo veel mogelijk kale negerinnen tegelijk. De elpeehoezen spreken voor zich en de liedjes ook. Fire heeft dan ook niks met vuur of vlammen te maken. Het gaat over sex, sex, sex.

De O'Jays zijn juist weer ideale schoonzonen. Een zanggroepje dat onder handen is genomen door Gamble & Huff. (Nog vóór de Procter-tijd.) MFSB weet je wel. Maatschappijkrietiese liedjes met begeleiding door een compleet orkest. Geen geil pompende funk, maar beschaafd gearrangeerde muziek. Het swingt als de tieten, dat wel.

Dus Ohio Players: sex
en O'Jays: orkest

Als jullie dat nou onthouden durft Clismo de volgende keer wel weer mee te doen.

Billy had een probleem. Zoals u al kon zien is Otis Rush weer eens de grote man in huize Clismo. Maar Billy probeert niet te veel in herhaling te vervallen en aan Otis is al eens een complete maand gewijd geweest.
Gelukkig heeft Billy een uitweg gevonden. Hij begint gewoon een nieuw project! Clismo doet Rolling Stone na en brengt u 50 van de meest geweldige liederen uit de afgelopen vijftig jaar. Te beginnen bij 1958. Toevallig is voor dat jaar Double Trouble van Otis Rush uitverkoren. Klik op de foto en geniet mee. Die stekende gitaar! De begeleiding vol dramatiek! Die stem! Oeh! Ah!

Op 4 maart 1989 stond Clismo samen met de Rotterdamse bouwkundestudent Frank v/d H. voor de deur van Nighttown. Ze hadden het plan opgevat om een concert van Front 242 bij te wonen, maar die bleken ten tijde van Front By Front zó populair dat er een rij stond tot aan de Chinees op de Westersingel.
Frank en Clismo hadden vooraf geen kaartje gekocht en mochten dus op zoek naar een andere invulling van de avond. Besloten werd een paar biertjes te halen bij de avondwinkel en er bij Frank nog even over na te denken. Die bleek ter plekke minder homofiel dan gevreesd. Clismo kon relaxt achteroverzakken en kreeg een heuse diavoorstelling voorgeschoteld waaruit bleek dat Frank een voorkeur had voor vervallen fabrieksterreinen. Zelfs in 1989 waren diavoorstellingen niet meer echt state of the art maar de beelden van door groen overwoekerd beton kwamen in die donkere kamer – met dank aan een soundtrack van sinistere industrial - wel optimaal tot hun recht. ’s Nachts fietste Clismo naar huis met twee elpees van het zojuist ontdekte Laibach in zijn trui.
Achttien jaar later is Nova Akropola nog steeds favoriet. Het album vormt de ideale mix tussen het onheilspellende metaalgerammel uit de beginperiode en de (later door Rammstein geperfectioneerde) bombast van Opus Dei. Geweldige nummers staan erop. Vojna Poema (oorlogsgedicht) wil Clismo horen op zijn begrafenis. Vooral vanwege die gammele piano. Direct inzetten na The Last Mile Of The Way van Sam Cooke & the Soul Stirrers. Dat moet een prachtige overgang vormen. Krvava Gruda = Plodna Zemlja (bloedige aarde = vruchtbare grond) maakt de waanzin van die Joegoslavische burgeroorlog op de een of andere manier iets minder onbegrijpelijk en het titelnummer is nog aanleiding geweest voor een muzikaal hartstilstandmoment: Een paar weken na het gemiste concert lag Billy in de tuin te genieten van de eerste stralen lentezon. Op zijn walkman het bandje met Laibach. Na eerst weer Opus Dei beluisterd te hebben besloot Billy nu ook maar eens kant B draaien. Het zonnetje en het repetitieve openingsnummer deden hem langzaam wegzakken in een weldadige sluimer. Tot [1:12] in Nova Akropola. Kordaat ingrijpen van de buurman (vrijwilliger bij de dierenambulance) met een elektrische vliegenmepper heeft gelukkig drama’s voorkomen.

Sinds enige tijd zit Clismo op zijn werk weer in de buurt van een radio. Als er niemand in de buurt is staat dat ding op Amor FM, maar helaas brengt Billy zijn werktijd zelden in zorgeloze afzondering door. De collega's hebben in overleg met de krakkemikkige radio's besloten dat CAZ! op beide apparaten het best te ontvangen is en wat daarbij opvalt is dat de programmering wordt gedomineerd door vrouwenstemmen: Christina Aguilera, Beyoncé, Shakira, Beyoncé & Shakira, Pussycat Dolls, (Alex Gaudino feat.) Crystal Waters, Gwen Stefani, Mika, Rihanna, Sugababes, Girls Aloud, Atomic Kitten.

Overigens zijn het vrouwenstemmen van de laatste vijftien jaar. Vóór die tijd werd er geen muziek gemaakt die de CAZ! luisteraar wil horen. Nou heeft Clismo niks te zeiken over de liedjes die in de top 40 staan. Zo’n zender als CAZ! dient hits in overdaad voorbij te laten komen. Maar waarom krijgt Billy élke werkdag die twee jaar oude Mylo-remix van Dr. Beat én Waterfalls van TLC én Trick Me van Kelis én Try Again van Aaliyah én Don’t Call Me Baby van Madison Avenue te horen? Stuk voor stuk leuke deuntjes. Nou ja, op Waterfalls na. Maar élke dag? Aaaah!!!!!

Elke dag Madison Avenue heeft er dan wel weer voor gezorgd dat Clismo de zolder is opgeklommen voor Ma Quale Idea van Pino D'Angio. Don't Call Me Baby is best okee (als je het niet te vaak hoort), maar ze hadden natuurlijk een manier moeten verzinnen om dat 'Balla!' er ook in te stoppen.