Augurk: de thuishaven van Billy Clismo
  juni 2007

 

woensdag 27 juni 2007

Toevallige ontmoetingen in 020
door Japept

 

ondraaglijk leegondraaglijk leed

Stond ik gisteren in parkeergarage Byzantium in 020 na een zeg maar gerust legendarisch concert te wachten op mijn vriendin die probeerde het parkeergeld te betalen, hoor ik achter me: "Zo, we hadden wel kunnen carpoolen".
Wat bleek: stonden Peenvogel en Sandra achter ons. Ik had ze niet gezien tijdens het concert, maar muziekliefhebber zoals ze zijn zullen ze ook daarvoor naar 020 gekomen zijn.
"Zo jullie ook naar het geweldige concert geweest?", vroeg ik
"Ja, dat was wel de moeite waard! We hadden ze wel eens eerder gezien, maar het blijft leuk" antwoordde Koot.
"Je kan zeggen wat je wil, maar de akoestiek is toch wel erg mooi in die zaal. Het viel me op dat de zang ook live zo zuiver is. Toch knap".
"Ja, en er werd ook erg mooi met het licht gespeeld"
"Ze hadden trouwens wel van de geneugten van de Nederlandse gedoogcultuur gebruik gemaakt"
"Ja joh, dat doen die lui allemaal als ze naar 020 komen, maar het ging niet ten koste van de kwaliteit van het concert"
"Wel vond ik dat de nummers van de cd wel het beste waren. De rustige nummers waren wel van een erg hoog, hotelbarachtergrondmuziek gehalte. Wel de betere hotels, dan."
"De stevige nummers zijn sowieso altijd de leukste"
"Nou ja, stevig is nou niet echt het goede woord. Het blijft meer luistermuziek en geen muziek om op te bewegen. Maar ja, als je al een eind in de 30 bent zoals wij, dan hoeft dat stevige ook niet meer altijd. Dan kan je toch erg van de gevoeligheid van haar muziek genieten"
"Haar muziek? Wat bedoel je? Ben je dan niet niet naar Me First and the Gimme Gimmes in de Melkweg geweest?
"Huh? Nee joh, wij zijn naar Joan as Policewoman geweest in Paradiso"

 

 

 

dinsdag 26 juni 2007

Nagekomen bestand

 

 

 

zondag 24 juni 2007

Op naar de europese hitlijsten!

 

Clismo heeft wel eens overwogen om zijn complete platencollectie te dumpen en alleen de EP's te bewaren. Omdat 10" zo'n tof formaat is. Omdat ze meestal in een mooie hoes steken. En omdat de beperkte hoeveelheid ruimte ervoor zorgt dat er alleen goede nummers op komen.

Dat dacht Clismo dus. Tot hij de laatste EP van Ween hoorde. Bij Ween is het zaak om vantevoren niet al teveel verwachtingen te hebben, maar het openingsnummer van The Friends EP gaf Billy het gevoel dat er iets grondig mis is gegaan bij Dean en Gene.

Eerlijk gezegd dacht hij nog even in het ootje te zijn genomen door de gast die de EP online had gezet, maar het is toch echt Ween. En na een keer of tien draaien begint Billy zich af te vragen of Friends misschien niet het béste nummer is dat Ween ooit gemaakt heeft.

Oordeel zelf.
En maak er een leuk animatiefilpje bij.

 
 

 

 

 

vrijdag 22 juni

Ted Leo

Ted Leo
 

Billy had gisteravond speciaal voor Ted zijn Rodney & Dave shirtje aangetrokken. Om de goedige Amerikaan te sterken in zijn denkbeeld dat zich meer ellende afspeelt op deze wereld dan één man kan weten.

Als Clismo in de loop van de dag energie en gelegenheid heeft plaats hij bij de commentaren misschien wel een kort verslag van het optreden.

Le-gen-da-risch! was het optreden van Ted Leo & Pharmacists gisteravond.
Niet alleen in Billy’s vriendenkring was de belangstelling nihil (de enige die wél meewilde moest thuisblijven om op de meisjes te passen), ook de zaal van Rotown was nauwelijks voor een kwart gevuld, dus wie gaat Clismo tegenspreken?
Uw leidsman op het gebied van leuke muziek moet bekennen dat hij ook behoorlijk wat moeite had om zich op zijn fiets te hijsen, maar de frisse buitenlucht deed hem goed en drie kwartier later stapte hij frisser dan hij vertrokken was Rotown binnen, waar de muzikale helden direct van start gingen (superrrrr timinggggg!) met een keiharde (shit! oordopjes vergeten!) en zwaar vervormde versie (rustig aan jongens!) van Sons Of Cain (hé dat zat ik net op de fiets te zingen!).

Daarna was het een uur en wat toegiften lang voornamelijk van ragmans. Ted Leo & Pharmacists zijn dan wel niet de strakste band die je live kan meemaken, maar met name de frontman bruist van de energie. Aan overbodige praatjes wordt geen tijd verspild. De nummers gaan in rap tempo in elkaar over en dankzij de live-behandeling klinken zelfs de draken van het laatste album (Colleen en Buckie) eigenlijk best goed.

Na afloop heeft Clismo zich nog even staan verbazen over het enorme Hearts Of Oak aandeel in de merchandising. Zou Ted Leo ooit op een Lijmen-achtige manier het schip in zijn gegaan en genoeg Hearts Of Oak-spullen hebben om tot zijn tachtigste te kunnen verkopen of weet hij zelf ook wel dat dat het laatste album met een beetje fatsoenlijk artwork was?
Vinyl hadden ze natuurlijk weer niet, dus met een cd-tje in de broekzak (wat een stuk makkelijker fietst dan een stuk karton van 30X30) werd de fietstocht naar huis in een recordtijd van dertig minuten volbracht.

Met dank aan de energie-boost vanaf het podium. En de windrichting.

 

 

 

dinsdag 19 juni

AC/DC - Back In Black
(door tante Jo Stoer)

 

Tante Jo Stoer is een toffe gast (zo heeft hij bijvoorbeeld een website die niet doet in Internet Explorer maar wél in alle andere browsers) maar soms kan hij wat doordraven. Tijdens onze voetbalavonden verkondigt hij al maandenlang dat Back In Black van AC/DC de beste plaat ooit is. Volkomen belachelijk natuurlijk, maar om voorgoed van het gezeik af te zijn heeft Billy hem uitgedaagd om dat eens op een overtuigende manier op te schrijven. En het moet gezegd: Na lezing van het stukje is Clismo om. Nou ja, bijna.

Uit het begeleidende mailtje: "Ik wilde eigenlijk niet met een feitenopsomming komen, dan ga je maar naar wikipedia, en ook aan een welles nietes spelletje over bon scott en brian 'die andere zanger' wil ik me niet bezondigen.
Net als met voetbal heb je wel eens dat alle stukjes van de puzzel op hun plek vallen en dan pure geniaiteit overblijft. Zo ook met deze plaat! Het mooiste van deze plaat vindt ik dat het de begin van de hardrock-periode inluidt. In stijl met een bel. Hiervoor werd de muziek van ac/dc omschreven als rock and roll. Met back in black was er de geboorte van de hardrock!"

Waarom Back In Black de beste elpee ooit is (door tante Jo Stoer):

Een mooi doelpunt wordt vooraf gegaan door een prachtige actie. Zo gaat ook bij de totstandkoming van de beste rockplaat ooit een verhaal eraan vooraf. Het verhaal gaat zo:
Begin 1980 zit Bon Scott te werken aan songs voor het nieuwe AC/DC album, die de opvolger moet worden van het succesvolle ‘Highway to Hell’. Het lange touren, de vele drank en drugs en afleiding door allerlei, meestal vrouwelijke, fans hebben het creatieve proces niet echt goed gedaan en ontevreden met het resultaat tot nu toe gaat Bon maar ergens in Londen een biertje drinken om zijn frustraties te vergeten.
Ergens in een bar in Camden, de KOKO London, komt Bon een rare snuiter tegen die zich voorstelt als Louis. Een klein geblokt mannetje met een raspende, schorre stem. Hij trakteert Bon op drank en heeft vele grootse verhalen. Overmand door de drank verteld Bon dat hij bezig is met de beste rock plaat ooit. Louis lacht hem vierkant uit en zegt dat als hij echt de beste rockplaat ooit wil maken hij hem daarbij kan helpen. Hij heeft connecties bij wat Voodoo priesters en doet Bon een voorstel: hij kan zorgen dat die Voodoo priesters hun machten aanwenden om van de volgende plaat van AC/DC een absolute topper te maken. In ruil daarvoor zal 1 van de bandleden naar de hel in het hiernamaals gestuurd worden en 1 van de bandleden naar de hel hier op aarde. Bon neemt de tijd om zijn whiskey op te drinken en overdenkt zijn kansen. 1 op 5 is voor een gokkende Schot de moeite waard en hij neemt de deal aan.
Een maand later is Scott dood en Angus verhuisd naar de achterhoek.
Maar Louis houdt woord, en amper 2 maanden na de dood van Scot zit AC/DC in een studio op de Bahama’s op de legendarische plaat Back in Black op te nemen.
In juli 1980 komt de plaat uit en zal wereldwijd meer dan 42 miljoen exemplaren verkopen, meer dan 5 keer zoveel als de totale verkoop van de band tot nu toe!
Grote hits van die plaat zijn Back in Black, Hells Bells en You Shook Me All Night Long.

 

 

 

maandag 18 juni 2007

Metroman
(of: internet is geweldig #568)

 

Enige tijd terug moest Clismo met dank aan een elpee (hoe anders?) aan oud-studiegenoot Frank van der H. denken.

Hij schreef er een stukje over, zocht hem op via Google en stuurde de link door naar Frank of een naamgenoot. Er volgde geen reactie. Tot gisteravond. Toen zat er ineens een heuse videoclip van het nummer Gewoon een man in de mailbox. Tof, nietwaar? Als we nou niet door gaan breken weet Billy het ook niet meer. Franklinqx bedankt!

 

 

 

zondag 17 juni

The The - I Saw The Light

 
Clismo heeft in het verleden diverse domme redenen gehad om concerten niet te bezoeken. Geen geld bijvoorbeeld, of niemand die mee wil. Zo heeft-ie begin jaren negentig een paar kansen laten lopen om de Pixies live te zien. Alleen omdat de holbewoners in zijn omgeving dat geen toffe muziek vonden. En Billy bleef ook thuis. Domme, domme Billy.
Dat heeft zulke sporen nagelaten dat hij op een gegeven moment besloot dat sommige concerten te belangrijk zijn om het wel of niet bezoeken af te laten hangen van gezellig gezelschap. Bovendien kan de wachttijd vóór het concert verkort worden door goed getimed te arriveren. Toegegeven: één biertje bestellen aan de bar is enorm lullig, maar zoiets wordt weer dragelijk als het vanaf het podium begeleid wordt door glorieuze klanken.

Dus onlangs een gebrek aan andere liefhebbers had Clismo zijn exorbitant dure (30 of 35 gulden) kaartje voor het concert van The The op 24 januari 2000 in Nighttown ruim vantevoren in huis.
Dit was in de kortstondige periode dat Billy assistent hovenier was. Het urenlang spitten in de natte klei, verrijden van kruiwagens vol zand en stenen, alsmede het in de grond rammen van meterslange palen waar een schutting tegenaan gezet moest worden vergde zoveel van Billy's tengere lijf dat hij ’s avonds meestal nog net voldoende kracht had om fietsend zijn huis te bereiken. Waar hij dan boven zijn prakkie in slaap viel.
Zo ook op de avond dat The The langs zou komen in Nighttown. Terwijl het kaartje reeds klaar stond op de schoorsteenmantel sloot Clismo de ogen om pas vele uren later wakker te schrikken. De gevolgen zijn bekend. Matt Johnson heeft nooit meer opgetreden in Rotterdam.

Als boetedoening heeft Clismo sindsdien vrijwel alles gekocht wat The The heeft uitgebracht. Hij heeft zelfs overwogen om zijn portemonnee te trekken voor de onlangs verschenen single Mrs Mac. Maar weerstand tegen betalen voor mp3s en een ongefundeerde weigering om zich te registreren bij Paypal houden dat vooralsnog tegen. U moet het dus doen met anderhalve minuut in de The The Jukebox. (En als u wél wilt betalen voor die mp3 mag er een kopietje hierheen.)

 

 

 

vrijdag 15 juni

Blinky Palermo

Blinky Palermo Blinky Palermo
Blinky Palermo Blinky Palermo

Dat hebben die Rotterdamse gasten van Blinky Palermo goed bekeken. Door zich te vernoemen naar een Duitse schilder die zich weer had vernoemd naar een Italiaans-Amerikaanse bokspromotor is het hoezenprobleem meteen opgelost.

Van de Yeah Yeah Yeahs verschijnt binnenkort een nieuwe EP met voornamelijk oude nummers. Isis heet het geval en net als bij de eerste twee albums vind Clismo het helemaal okee klinken. Hij neemt zich bij deze dan ook oprecht voor om dit jaar daadwerkelijk iets van Karen O en haar mannen te gaan kópen.

Rockers To Swallow

 

 

 

donderdag 14 juni 2007

Bubi maakt Jari overbodig
(van onze correspondent in Helsinki)

klik om Bubi in actie te zien.
 

Mika schrijft:

Ik heb wedstrijd tussen Finland en Belgie afgelopen woensdag bijgewoond bij de Olympische Stadium van Helsinki.
Finland heeft een mooie wedstrijd gespeeld zonder Hyypiä en Tainio.
De broeders Eremenko (Alexei en Roman) controleerden het middenveld op een mooie manier, en ik denk dat wij eindelijk over het 'Litmanen-complex' zijn.

Wat volgens de belgische kranten doorslaggevend voor het spel was, was Bubi (een finse oehoe, 'huuhkaja'). Bubi woont ergens in/boven de luifelconstructie van het staduim, en kwam even wedstrijd kijken.
Ik vind dat de belgen ook voor Bubi weinig kansen konden creeren.
Bubi is vanselfssprekend nu een held in Finland.

Klik op Bubi om de video te zien.

De volgende thuiswedstrijd wordt in Tampere gespeeld wat erg jammer is.

(Clismo denkt: Tampere, Tampere...
Dat doet me denken aan)

 

 

 

zondag 10 juni

Clismo is gek op zijn meisjes!

 

Uitgewoond is-ie. Geradbraakt. Gesloopt. Door en door verrot.
Hoe heeft Clismo ooit kunnen denken dat één zo'n hummel erbij weinig uitmaakt voor zijn vrije tijd? Nu het te laat is weet hij wel beter: als het ene meisje haar quality time met papa heeft beleefd, staat die andere weer klaar.
En die nachten, die nachten!

De komende tijd dus weinig geïnspireerde stukjes (en al helemaal geen nieuwe muziek), maar makkelijk uit de mouw te schudden praatjes. Een beetje in de trant van: Housemartins => Norman Cook => Fatboy Slim remix van Psyché Rock.
Norman C. zat tien jaar terug waarschijnlijk ook volop in de vuile luiers, want zijn remix van het toen dertig jaar oude nummer van Pierre Henry & Michel Colombier klinkt niet echt bijzonder. Het origineel daarentegen is van Carnaval Of Love-achtig niveau. Vooral die zich van geen maat of melodie wat aantrekkende remgeluiden blijft Billy fascinerend vinden.

 

 

 

woensdag 6 juni 2007

Willem Mieras - viajero incansable

Diario San Rafael  

Ik ben bang dat viajero incansable zoiets betekent als 'onvermoeibaar oudje', maar het is in elk geval leuk om Willem een keer online tegen te komen.

In de lokale courant van San Rafael, waar hij voorlopig is neergestreken, staat een uitgebreid artikel over zijn avonturen op de brommer in Zuid-Amerika. Helaas is het artikel in het Spaans, zodat Clismo hem niet op grove leugens kan betrappen. Als die er al in staan natuurlijk.

 

 

 

zondag 3 juni

Hopelessly devoted to them
(100 van Clismo)

Freedom
 
Hoera! Met dank aan zijn niet alleen mooie, maar vooral ook intelligente vriendin is Billy een week na aanschaf van de nieuwe PC met draadloos modem eindelijk weer online.
In de tussentijd heeft hij zijn oude kast opgeschroefd, de harde schijf gelocaliseerd en succesvol over weten te zetten in de nieuwe computer. Dat was voornamelijk goed voor zijn ego en wel handig voor de mp3-verzameling. Na wat rondgevraagd te hebben blijkt namelijk dat de meeste programma's toch opnieuw geïnstalleerd moeten worden. Dan volgt hier de Clismo's tip van juni: Zorg dat je alle serials van de illegale software op je computer op een handige plek opslaat. Dan kun je programma's later ook nog eens op een andere PC installeren.

Terwijl Clismo de afgelopen week heeft zitten schelden op Vista, computers in het algemeen en computerverkopers in het bijzonder, stond vrijwel voortdurend London 0 Hull 4 van the Housemartins op. Een plaat die om onbegrijpelijke redenen een hele tijd uit beeld is geweest. Want de strijd van P.d. Heaton tegen inhaligheid, onverschilligheid, gemakzucht en kuddegeest is nooit meer zo briljant op muziek gezet als op deze plaat. De teksten zijn uitermate grappig en Billy moet zijn uiterste best doen om hier niet allerlei regels te gaan citeren.
Er staan slechts drie langzame zeiknummers op, waarvan de twee singles nog goed zijn ook, dus dat zijn eigenlijk mooie ballades. En verder is het vrolijkheid ten top met achtergrondkoortjes die zo vast in je kop blijven zitten dat je niets anders kunt doen dan ze zingen, zingen, zingen. Zelfs als je in je eentje bent. En dan maar bidden dat niemand het stiekem tóch hoort.

 

 

 

 

 

Augurk: de thuishaven van Billy Clismo