Stond ik gisteren in parkeergarage Byzantium in 020 na een zeg maar gerust legendarisch concert te wachten op mijn vriendin die probeerde het parkeergeld te betalen, hoor ik achter me: "Zo, we hadden wel kunnen carpoolen".
Wat bleek: stonden Peenvogel en Sandra achter ons. Ik had ze niet gezien tijdens het concert, maar muziekliefhebber zoals ze zijn zullen ze ook daarvoor naar 020 gekomen zijn.
"Zo jullie ook naar het geweldige concert geweest?", vroeg ik
"Ja, dat was wel de moeite waard! We hadden ze wel eens eerder gezien, maar het blijft leuk" antwoordde Koot.
"Je kan zeggen wat je wil, maar de akoestiek is toch wel erg mooi in die zaal. Het viel me op dat de zang ook live zo zuiver is. Toch knap".
"Ja, en er werd ook erg mooi met het licht gespeeld"
"Ze hadden trouwens wel van de geneugten van de Nederlandse gedoogcultuur gebruik gemaakt"
"Ja joh, dat doen die lui allemaal als ze naar 020 komen, maar het ging niet ten koste van de kwaliteit van het concert"
"Wel vond ik dat de nummers van de cd wel het beste waren. De rustige nummers waren wel van een erg hoog, hotelbarachtergrondmuziek gehalte. Wel de betere hotels, dan."
"De stevige nummers zijn sowieso altijd de leukste"
"Nou ja, stevig is nou niet echt het goede woord. Het blijft meer luistermuziek en geen muziek om op te bewegen. Maar ja, als je al een eind in de 30 bent zoals wij, dan hoeft dat stevige ook niet meer altijd. Dan kan je toch erg van de gevoeligheid van haar muziek genieten"
"Haar muziek? Wat bedoel je? Ben je dan niet niet naar Me First and the Gimme Gimmes in de Melkweg geweest?
"Huh? Nee joh, wij zijn naar Joan as Policewoman geweest in Paradiso"

Clismo heeft wel eens overwogen om zijn complete platencollectie te dumpen en alleen de EP's te bewaren. Omdat 10" zo'n tof formaat is. Omdat ze meestal in een mooie hoes steken. En omdat de beperkte hoeveelheid ruimte ervoor zorgt dat er alleen goede nummers op komen.

Dat dacht Clismo dus. Tot hij de laatste EP van Ween hoorde. Bij Ween is het zaak om vantevoren niet al teveel verwachtingen te hebben, maar het openingsnummer van The Friends EP gaf Billy het gevoel dat er iets grondig mis is gegaan bij Dean en Gene.

Eerlijk gezegd dacht hij nog even in het ootje te zijn genomen door de gast die de EP online had gezet, maar het is toch echt Ween. En na een keer of tien draaien begint Billy zich af te vragen of Friends misschien niet het béste nummer is dat Ween ooit gemaakt heeft.

Oordeel zelf.
En maak er een leuk animatiefilpje bij.

Billy had gisteravond speciaal voor Ted zijn Rodney & Dave shirtje aangetrokken. Om de goedige Amerikaan te sterken in zijn denkbeeld dat zich meer ellende afspeelt op deze wereld dan één man kan weten.

Als Clismo in de loop van de dag energie en gelegenheid heeft plaats hij bij de commentaren misschien wel een kort verslag van het optreden.

Le-gen-da-risch! was het optreden van Ted Leo & Pharmacists gisteravond.
Niet alleen in Billy’s vriendenkring was de belangstelling nihil (de enige die wél meewilde moest thuisblijven om op de meisjes te passen), ook de zaal van Rotown was nauwelijks voor een kwart gevuld, dus wie gaat Clismo tegenspreken?
Uw leidsman op het gebied van leuke muziek moet bekennen dat hij ook behoorlijk wat moeite had om zich op zijn fiets te hijsen, maar de frisse buitenlucht deed hem goed en drie kwartier later stapte hij frisser dan hij vertrokken was Rotown binnen, waar de muzikale helden direct van start gingen (superrrrr timinggggg!) met een keiharde (shit! oordopjes vergeten!) en zwaar vervormde versie (rustig aan jongens!) van Sons Of Cain (hé dat zat ik net op de fiets te zingen!).

Daarna was het een uur en wat toegiften lang voornamelijk van ragmans. Ted Leo & Pharmacists zijn dan wel niet de strakste band die je live kan meemaken, maar met name de frontman bruist van de energie. Aan overbodige praatjes wordt geen tijd verspild. De nummers gaan in rap tempo in elkaar over en dankzij de live-behandeling klinken zelfs de draken van het laatste album (Colleen en Buckie) eigenlijk best goed.

Na afloop heeft Clismo zich nog even staan verbazen over het enorme Hearts Of Oak aandeel in de merchandising. Zou Ted Leo ooit op een Lijmen-achtige manier het schip in zijn gegaan en genoeg Hearts Of Oak-spullen hebben om tot zijn tachtigste te kunnen verkopen of weet hij zelf ook wel dat dat het laatste album met een beetje fatsoenlijk artwork was?
Vinyl hadden ze natuurlijk weer niet, dus met een cd-tje in de broekzak (wat een stuk makkelijker fietst dan een stuk karton van 30X30) werd de fietstocht naar huis in een recordtijd van dertig minuten volbracht.

Met dank aan de energie-boost vanaf het podium. En de windrichting.

Enige tijd terug moest Clismo met dank aan een elpee (hoe anders?) aan oud-studiegenoot Frank van der H. denken.

Hij schreef er een stukje over, zocht hem op via Google en stuurde de link door naar Frank of een naamgenoot. Er volgde geen reactie. Tot gisteravond. Toen zat er ineens een heuse videoclip van het nummer Gewoon een man in de mailbox. Tof, nietwaar? Als we nou niet door gaan breken weet Billy het ook niet meer. Franklinqx bedankt!

Dus onlangs een gebrek aan andere liefhebbers had Clismo zijn exorbitant dure (30 of 35 gulden) kaartje voor het concert van The The op 24 januari 2000 in Nighttown ruim vantevoren in huis.
Dit was in de kortstondige periode dat Billy assistent hovenier was. Het urenlang spitten in de natte klei, verrijden van kruiwagens vol zand en stenen, alsmede het in de grond rammen van meterslange palen waar een schutting tegenaan gezet moest worden vergde zoveel van Billy's tengere lijf dat hij ’s avonds meestal nog net voldoende kracht had om fietsend zijn huis te bereiken. Waar hij dan boven zijn prakkie in slaap viel.
Zo ook op de avond dat The The langs zou komen in Nighttown. Terwijl het kaartje reeds klaar stond op de schoorsteenmantel sloot Clismo de ogen om pas vele uren later wakker te schrikken. De gevolgen zijn bekend. Matt Johnson heeft nooit meer opgetreden in Rotterdam.

Als boetedoening heeft Clismo sindsdien vrijwel alles gekocht wat The The heeft uitgebracht. Hij heeft zelfs overwogen om zijn portemonnee te trekken voor de onlangs verschenen single Mrs Mac. Maar weerstand tegen betalen voor mp3s en een ongefundeerde weigering om zich te registreren bij Paypal houden dat vooralsnog tegen. U moet het dus doen met anderhalve minuut in de The The Jukebox. (En als u wél wilt betalen voor die mp3 mag er een kopietje hierheen.)

Dat hebben die Rotterdamse gasten van Blinky Palermo goed bekeken. Door zich te vernoemen naar een Duitse schilder die zich weer had vernoemd naar een Italiaans-Amerikaanse bokspromotor is het hoezenprobleem meteen opgelost.

Van de Yeah Yeah Yeahs verschijnt binnenkort een nieuwe EP met voornamelijk oude nummers. Isis heet het geval en net als bij de eerste twee albums vind Clismo het helemaal okee klinken. Hij neemt zich bij deze dan ook oprecht voor om dit jaar daadwerkelijk iets van Karen O en haar mannen te gaan kópen.

Mika schrijft:

Ik heb wedstrijd tussen Finland en Belgie afgelopen woensdag bijgewoond bij de Olympische Stadium van Helsinki.
Finland heeft een mooie wedstrijd gespeeld zonder Hyypiä en Tainio.
De broeders Eremenko (Alexei en Roman) controleerden het middenveld op een mooie manier, en ik denk dat wij eindelijk over het 'Litmanen-complex' zijn.

Wat volgens de belgische kranten doorslaggevend voor het spel was, was Bubi (een finse oehoe, 'huuhkaja'). Bubi woont ergens in/boven de luifelconstructie van het staduim, en kwam even wedstrijd kijken.
Ik vind dat de belgen ook voor Bubi weinig kansen konden creeren.
Bubi is vanselfssprekend nu een held in Finland.

Klik op Bubi om de video te zien.

De volgende thuiswedstrijd wordt in Tampere gespeeld wat erg jammer is.

(Clismo denkt: Tampere, Tampere...
Dat doet me denken aan)

Uitgewoond is-ie. Geradbraakt. Gesloopt. Door en door verrot.
Hoe heeft Clismo ooit kunnen denken dat één zo'n hummel erbij weinig uitmaakt voor zijn vrije tijd? Nu het te laat is weet hij wel beter: als het ene meisje haar quality time met papa heeft beleefd, staat die andere weer klaar.
En die nachten, die nachten!

De komende tijd dus weinig geïnspireerde stukjes (en al helemaal geen nieuwe muziek), maar makkelijk uit de mouw te schudden praatjes. Een beetje in de trant van: Housemartins => Norman Cook => Fatboy Slim remix van Psyché Rock.
Norman C. zat tien jaar terug waarschijnlijk ook volop in de vuile luiers, want zijn remix van het toen dertig jaar oude nummer van Pierre Henry & Michel Colombier klinkt niet echt bijzonder. Het origineel daarentegen is van Carnaval Of Love-achtig niveau. Vooral die zich van geen maat of melodie wat aantrekkende remgeluiden blijft Billy fascinerend vinden.

Ik ben bang dat viajero incansable zoiets betekent als 'onvermoeibaar oudje', maar het is in elk geval leuk om Willem een keer online tegen te komen.

In de lokale courant van San Rafael, waar hij voorlopig is neergestreken, staat een uitgebreid artikel over zijn avonturen op de brommer in Zuid-Amerika. Helaas is het artikel in het Spaans, zodat Clismo hem niet op grove leugens kan betrappen. Als die er al in staan natuurlijk.

Terwijl Clismo de afgelopen week heeft zitten schelden op Vista, computers in het algemeen en computerverkopers in het bijzonder, stond vrijwel voortdurend London 0 Hull 4 van the Housemartins op. Een plaat die om onbegrijpelijke redenen een hele tijd uit beeld is geweest. Want de strijd van P.d. Heaton tegen inhaligheid, onverschilligheid, gemakzucht en kuddegeest is nooit meer zo briljant op muziek gezet als op deze plaat. De teksten zijn uitermate grappig en Billy moet zijn uiterste best doen om hier niet allerlei regels te gaan citeren.
Er staan slechts drie langzame zeiknummers op, waarvan de twee singles nog goed zijn ook, dus dat zijn eigenlijk mooie ballades. En verder is het vrolijkheid ten top met achtergrondkoortjes die zo vast in je kop blijven zitten dat je niets anders kunt doen dan ze zingen, zingen, zingen. Zelfs als je in je eentje bent. En dan maar bidden dat niemand het stiekem tóch hoort.