|
maart 2004 |
|---|
dinsdag 30 maart 2004
eindelijk na lange winter
|
 |
|---|
Veni, vidi, karaoki
 |
Nadat de spanning tot welhaast ondraaglijke hoogten was opgevoerd en de zanger van het voorprogramma de beruchte kraandrijverelleboogbeweging had geïmiteerd om ons allen op een dwaalspoor te brengen, volgde eindelijk het moment van de grote finale. De slagroom zou op de taart gespoten worden. De artiest waar iedereen zo lang naar uitgekeken had betrad het podium en het was… Benny Neyman! Toen ik een seizoenkaart bij Feyenoord had, heb ik wel eens meegemaakt dat een tegenstander die 85 minuten niet in de wedstrijd had gezeten in de slotfase ineens via een of twee goals met de overwinning aan de haal ging. Het gevoel in de Bergschenhoekse feesttent was enigszins |
|---|
vergelijkbaar met de verbijstering die op dat moment op de tribunes heerste. Als je rationeel nadenkt, weet je dat 't kan gebeuren, maar als de naakte werkelijkheid, in de gedaante van een verlopen vijftiger, zo rauw op je dak valt… Benny Neyman! Benny had zo'n geschokt publiek waarschijnlijk al eerder meegemaakt, want hij begon met: “Er zijn hier mensen aanwezig die op héééél iemand anders gehoopt hadden,” bestelde meteen een borrel en overtuigde ons ervan dat we het toch echt met hém moesten doen. Vervolgens werd de band gestart en trakteerde Benny ons op het ene na het andere hoogtepunt uit zijn carrière, ons tussen de hits door toevertrouwend dat hij de eerste artiest in Nederland was geweest die ‘er' openlijk voor was uitgekomen. "En Albert Mol dan?" wilde ik nog zeggen, maar de hittrein denderde alweer voort. Toen de show was afgelopen (Had het een kwartier geduurd? Drie uur? Als je in extase verkeert, is tijd een onbelangrijke factor.) was Benny een fan voor het leven rijker. Thuisgekomen heb ik natuurlijk meteen het internet afgestroopt op mp3's. Ik kwam het Drinklied tegen en dat is sinds die tijd mijn favoriete nummer op eenzame avonden vol zelfdestructieve neigingen. Benny Neyman! Wat een held! |
|---|
donderdag 25 maart
Mijn kleine wereld.
Surfen is klikken. Dus ik dacht: laat ik ook eens een bladzijde met mijn favoriete links in het leven roepen. Blijk ik er maar twee nodig te hebben om overal te komen waar ik wil. Ik weet niet wat dat over mij zegt. Wel weet ik dat ik nu voor de achttiende keer deze week Redbone op ga zetten: |
|---|
woensdag 24 maart 2004
Melissa
Volgende week ga ik met Quickspace naar Auf der Maur in de Melkweg. Ik heb geen idee of 't goed is, maar ze heeft een streepje voor omdat ze haar cd door Chris Goss heeft laten produceren. Of het live ook om aan te horen is moeten we afwachten. Op Quickspace kunnen we wat dat betreft niet bouwen, omdat vrouwen op het podium altijd op zijn warme belangstelling kunnen rekenen. :D De langverwachte rommel-cd van de meester zelf schijnt er eind april nu écht aan te komen. De fans kunnen in elk geval nauwelijks wachten. Give Us Goss! |
 |
|---|
Hoo Ya, Hoo Ya, Hooooooo!
 |
Het komt met vlagen, maar ik zit er nu weer middenin: een Redbone periode. Heel de dag loop ik al dat 'hayaiaiaiaiaiaia hoya hoya heeya heeya' uit Niji Trance te zingen. Wat natuurlijk bezorgde blikken van collega's oplevert. Ik verzeker ze dat alles goed met me is, maar uitleggen ga ik het niet. Wounded Knee lukt nog wel, maar zo'n nummer dat begint met hoo ya, hoo ya, hooooo!, getrommel en vervolgens over gaat in die wilde indianenfunk van ze, hoe maak je dat iemand wijs? Of dat het bij vlagen freaky jazz is, maar toch goed te verteren? Luisteren is de enige optie. Jaren terug heb ik een verzamelelpee van ze gekocht. Voor We Were All (stamp mee: boem boem boem!) Wounded At Wounded Knee. Bleek die héle plaat steengoed te zijn! En het zijn |
|---|
Indianen. Da's ook fascinerend. Vooral die gitarist die zijn snor heeft waar Adolf Hitler hem níet had. Een druipsnor zonder middenstukje. Ik zou dat ook wel willen, maar helaas werkt mijn haargroei niet mee. Later heb ik de elpee The Witch Queen Of New Orleans nog gekocht. Dat titelnummer wil ook nog wel eens voorbijkomen bij arbeidsvitaminen, maar het is echt het minste nummer van de plaat. Er staan een paar gevoelige liedjes op. Een geweldig neurotisch pielnummer (Fate). En dan nog een aantal lekker swingende tracks, met die oude stamliederen er tussendoor. Goed man! Er maakt zich nu ook een enorme drang meester van mij om méér Redbone elpees te kopen. Eigenlijk is het hoog tijd voor een box! Het zal er wel niet van komen, want als de aandacht op internet tekenend is voor de belangstelling blijven ze lekker in de vergetelheid. |
 |
|---|
Niet lang nadat ik dit stukje getypt had kwam ik Message From A Drum tegen. Een engelstalige Redbone-site van een Nederlander met onder andere een enorme hoeveelheid hoezen en foto's uit kranten en tijschriften. Mooi toch? Misschien gaat die box er ook nog wel komen. |
|---|
maandag 22 maart 2004
En de winnaar is ...
Het heeft een heel weekend discussie opgeleverd, maar eigenlijk was het vantevoren al duidelijk. Gefeliciteerd Michèl! De prijs is een etentje (met partner) bij de Clismo's op een nader te bepalen datum en tijdstip. |
|---|
The Shins - Chutes Too Narrow
Ik luister het pas voor de tweede keer, dus de kans bestaat dat ik hier later van terug ga komen. Ik weet het: De luisterpaal klinkt als zo'n geel ANWB-ding waarbij je over het lawaai van het langsrazende verkeer heen nog een poging moet doen om iets van de muziek op te vangen. Maar het valt best mee. Ik zou gewoon een poging doen als ik jou was. En de mp3 van het openingsnummer zit onder de hoes. |
 |
|---|
Het zit er weer op
 |
Kijk. Je kan tegen jezelf zeggen: 34 ís helemaal niet zo oud. Je kan je laten vertellen dat je er bovendien jáááááren jonger uitziet. Maar als de verjaardagskadootjes in de categorie muziek bestaan uit diverse elpees uit de jaren zestig en zeventig, een boek met de teksten van alle Beatlesliedjes in Nederlandse vertaling, een singeltje van Sandra Reemer vóór ze haar achternaam ging gebruiken, Kiko van Los Lobos en The Ultimate Collection van Dusty Springfield én je vind dat allemaal ook nog eens heel leuk, dan is er nog maar één conclusie mogelijk: Je bent een ouwe lul. Maar wel eentje met smaak. Bovendien is het gewenste-platen-lijstje wéér korter geworden. En ik denk dat ik Reign In Blood binnenkort ook gewoon aan ga schaffen. |
|---|
zondag 14 maart 2004
Uit de ouwe doos
 |
|---|
Evans was in de ban van Louie Louie. En van Napster. Hij zat op een werkplek met een gigasnelle verbinding met internet, dus de ene na de andere versie van Louie Louie werd binnengezogen. Postobon was uitgevoetbald. Na het eerste seizoen met dinsdagavondvoetbal doemde nu een kille, lege winter op. Boo zat op een cursus voor geluidstechnicus. Die was bijna afgerond. Nu moest hij alleen nog bij wijze van werkstuk een opname maken. Dus werden alle beschikbare krachten opgeroepen, een oefenruimte annex geluidsstudio op Zuid gereserveerd en besloten dat wij de zoveelhonderdste versie van Louie Louie op zouden gaan nemen. Op die zaterdag ging ik met de bus naar Rotterdam. De tekst van Louie Louie is, net als de ak-koorden, ook niet echt ingewikkeld, maar ik had besloten mijn eigen variant te maken. Als sei-zoenkaarthouder van Feyenoord ging het spitsenprobleem mij aan het aan het hart (dit was voor Pierre ons de illusie gaf dat we wél een topclub waren) en daar schreef ik in die bus een tekst over. De titel had ik al: Loeie Loeie. Op Zuid gearriveerd werden we verwelkomd door Tante Jo Stoer, Spartasupporter, ooit actief in Sociale Werkplaats en tegenwoordig gitaarspelend in Popes From Hell, die productionele hand- en spandiensten zou gaan verlenen. En die ons de bar wees, want vervolgens begon het lange wachten. Alle partijen moesten apart worden ingespeeld en daarvoor moesten ook steeds weer de microfoons goed opgesteld worden. De drums mochten eerst, vervolgens waren er nog een bas en twee gitaren, dus toen ik aan de beurt was, had ik al een aardig bakkie op en was ik er helemaal klaar voor. Dacht ik. Want hoewel het zingen na een stroeve start wel aardig ging, bleek opnemen een ander verhaal. Halverwege het nummer begin ik namelijk iets luider te declameren, schreeuwen zeg maar, en dat kon die digitale microfoon niet aan. “Heb je wel eens eerder in een studio gezongen?”, vroeg Tante Jo Stoer mij. Nee dus. Ik bleek met mijn hoofd naar achteren te moeten op het moment dat ik uit volle borst begon te brullen. Goed, ik zou mijn best doen. Maar ondanks alle pogingen mislukte het opnemen keer op keer en mijn stem begon het nu ook lang-zaam te begeven. Gelukkig werd plots een analoge microfoon tevoorschijn getoverd en mocht ik het nog één keer proberen. Dat ging goed, de rest van het weekend was ik mijn stem kwijt, maar alles stond erop. Toen alles uiteindelijk in elkaar gemixt was bleek de emotie van de andere partijen helaas iets minder goed gevangen te zijn, zodat het geheel nogal vlak klinkt. Maar Boo is geslaagd voor zijn cursus, en we besloten vaker liedjes op te nemen, maar dan zoveel mogelijk met zijn allen tegelijk en ons Eenmansvlieg te noemen. Loeie Loeie komt niet op Kruimschaag terecht, dus sla je slag, download hem hier en zing mee: |
loeie, loeie
auw harder
hij moet erin
loeie, loeie
kom op douwen
stop hem erin
jarenlang hetzelfde lied
geen succes tot mijn verdriet
draait het uit op scoren dan is dat puur geluk
ze kunnen niet presteren want ze zitten altijd stuk
loeie, loeie
auw harder
hij moet erin
loeie, loeie
kom op douwen
stop hem erin
marian damaschin - hij scoorde niet
stanislav griga - wie kent zijn missers niet
aurelio vidmar deed ons ook veel verdriet
en jon dahl tomasson... schiet nou gotverdomme schiet
loeie, loeie
kom op je kan het
schiet hem erin
loeie, loeie
langs de keeper
het is best te doen hoor
en een beetje mikken mag ook best
kalou en kornejev - ze missen ergens wat
kindvall en kiprich, die hadden wel net dat
straks komt er weer een nieuwe, en dat is een zweed
hij doet vast zijn best, maar hij gaat kansen missen bij de vleet
loeie, loeie
kom op je kan het
schiet hem erin
loeie, loeie
langs de keeper
en mik een beetje!
Introducing: de klifhanger
Eind november was het dan zover. Het nieuwe bedrijfspand van Bergschenhoek werd officieel geopend. Op het terrein was een tent verrezen waar een middelgroot circus zich niet voor hoefde schamen. Warmtekanonnen zorgden ervoor dat de dames zich schaars konden kleden en houtsnippers op de vloer zorgden voor een knusse sfeer en voorkwamen serieuze blessures op de dansvloer. De Grote Leider hield zijn toespraak. Het warm en koud buffet bood het ideale excuus om sommige collega's niet aan te hoeven spreken. (Al herkauwend vriendelijk knikken en wijzen op de volle mond. Natuurlijk wel zorgen dat je uit de voeten bent voor de volgende hap genomen wordt.) De drankjes gleden in soepel tempo naar binnen en stimuleerden in een enkel geval zelfs een heus gesprek. Gemoedelijkheid alom.
Na de toespraak betraden diverse muziekgezelschappen het podium en begon de spanning langzaam te stijgen. Bij eerdere bedrijfsfeesten waren namelijk niet de minste vertegenwoordigers van het Nederlandse lied op komen draven. Wij noemen een George Baker. Men herinnerde zich Guus Meeuwis. (Op het toppunt van zijn roem!) Dus de verwachtingen waren hooggespannen. Marco Borsato zou er ook wel eens een gezellig avondje willen na al die ellende in oorlogslanden en de neven van Frans Bauer (waaronder die andere Frans Bauer) woonden in Bergschenhoek, dus dan kon Frans meteen in één van de woonwagens blijven logeren. En tijdens de soundcheck in de middaguren had het kantoorpersoneel onvervalst Hengelose countryklanken gehoord. Voorwaar, het gissen was niet van de lucht. Wie zou er straks op komen draven?
zondag 7 maart 2004
| Met oranje vlekken voor zijn ogen heeft Billy weer plaatsgenomen achter het beeldscherm. Even rommelen in het platenkoffertje moet meer dan genoeg oranje hoezen opleveren voor een gansche website, dacht hij. Maar dat viel vies tegen! Met rood of geel (!) wil de gemiddelde artiest zich nog wel inlaten, maar oranje is blijkbaar volkomen not done. Alleen vergeten hippies, notoire dwarsliggers en de verdwaalde coole artiest in de platencollectie durven het aan hun materiaal in de kleur van het koninklijk huis te hullen. Dus met heel veel moeite heeft Clismo een aantal hoezen bij elkaar weten te rapen. Waarbij hij trouwens steeds meer moeite kreeg om donkergeel, oranje en rood van elkaar te onderscheiden. Op een gegeven moment dacht Billy zelfs dat Power To All Our Friends van Cliff Richard in een oranje hoesje zat. Nadere bestudering leert ons dat het toch echt (een enigszins vergane variant van) rood betreft. Maar toch. Zo weinig oranje? Hoe kan dat? Dat word lobbyen voor een andere hoes bij de rest van Eenmansvlieg. |
|---|
zaterdag 6 maart 2004
Over het nut van extra slaap, boterhammen met Nutella en Coca Cola.
Om half twaalf kroop ik uit bed. Met een gigapijn in mijn kneiter, die doortrok naar mijn nek. Alsof ik heel de avond had lopen headbangen. Auuuuwww! [...] En vervolgens kwam Sandra met de cd van Franz Ferdinand thuis. Leuk. |
 |
|---|
donderdag 4 maart 2004
Rommelmarkt
Deze elpees en singles worden op zaterdag 13 maart op de rommelmarkt in de veiling van Roelofarendsveen te koop aangeboden. Maar je kunt natuurlijk nu ook al je slag slaan. Wie biedt? |
|---|
dinsdag 2 maart 2004
Het neefje van de keizer.
 |
Als ik het goed begrepen heb was Franz Ferdinand het neefje van de Oostenrijkse keizer Franz Josef (leuke naam voor de coverband). Omdat de zoon van de keizer zichzelf en zijn zestienjarige minnares van het leven beroofde (rock 'n' roll!) en de vader van FF ook dood ging, werd der Franz de beoogde troonopvolger. Het was blijkbaar een lompe boer die ondanks tegenwerking van de keizer met de liefde van zijn leven is getrouwd, waardoor zijn kinderen niet meer als troonopvolgers in aanmerking kwamen. Slimme zet van FF. Hij was iets verlichter dan zijn oom, maar of hij nu juist daardóór of ondanks die verlichte denkbeelden is doogeschoten is mij niet geheel duidelijk. In elk geval maakte een Servische nationalist op 28 juni 1914 in Sarajevo een einde aan zijn leven en brak vervolgens de pleuris uit in Europa. Van het bandje uit Schotland vind ik de eerste twee singles wel vrolijk, maar dat hele album op de luisterpaal uithoren is mij niet gelukt. Benieuwd of ze live de moeite waard zijn. Na 5 maart weten we meer. |
|---|